نوشته اصلی توسط
farokh
آرامش با یاد خدا
أَلا بِذِكرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ القُلُوبُ
آگاه باشيد كه تنها با ياد خدا دل ها آرام مي گيرد
رسول اكرم(ص) فرمود: بر تو باد كه قرآن را تلاوت كني و خدا را بسيار ياد نمائي كه اين سبب مي شود كه در آسمانها (فرشتگان) به ياد تو باشند و نوري است براي تو در زمين.
خداوند در آيه 28 سوره رعد كه همان آيه شريفه "الَّذينَ آمَنُوا وَ تَطمَئِنُّ قُلُوبُهُم بِذِكرِ اللَّهِ أَلا بِذِكرِ اللَّهِ تَطمَئِنُّ القُلُوبُ"( آنها كسانى هستند كه ايمان آورده و دلهايشان به ياد خدا آرامش مى گيرد، آگاه باشيد كه تنها با ياد خدا دلها آرام مي گيرد) به بيان يك اصل كلي و مهم مي پردازد و آن توجه انسان به ياد و ذكر او و در نهايت دستيابي به اطمينان و آرامش قلبي است.
انسان در سرگرداني جهان متلاطم امروز كه توام با اضطراب و تشويش است به دنبال گم گشته اي است و" آرامش" همان گمشده آدمي است. آيه‌ي 288 سوره رعد نيز گواه اين مطلب بوده و خداي بزرگ در آن مي‌فرمايد: مؤمنين، دلشان به خداوند متعال گرم و آرام است. زيرا به او ايمان و توكل دارند، مي‌دانند از كجا آمده و به كجا مي‌روند و چگونه بايد بروند و همين «ياد» و «توكل» مستمر سبب مي‌گردد كه نوسات زندگي موجب تزلزل و اضطراب آنها نگردد، چرا كه هر چيزي جز او، خود نيازمند، متزلزل و فاني است و نمي‌تواند موجبات اطمينان قلبي را فراهم آورد. اما انسان براي دستيابي به سعادت و رسيدن به آرامش قلبي با دو مشكل اساسي روبروست، يكي اين كه شناخت درستي از واژه سعادت نداشته و ديگر اين كه اگر هم معناي صحيح سعادت را بشناسد، در دستيابي به اسباب آن دچار مشكل مي گردد؛ چرا كه اين اسباب يا دچار نقص بوده و يا در راه رسيدن به آن موانعي برخورد مي كند و در اين بين تنها ياد خداست كه سختي ها را آسان كرده و تصويري مطابق با واقعيت از نيك بختي به آدمي نشان داده و او را از خطا و خيالات باطل حفظ مي كند. همچنين اسباب رسيدن به سعادت نيز به دست او و هموست كه از رگ گردن به ما نزديكتر و سرچشمه همه خوبيها و محكم ترين تكيه گاه است.
توصيه به توجه و ياد خدا و ذكر كثير در آيات قرآن و در اخبار اسلامي وارد شده و از اهميت فراواني برخوردار است تا آنجا كه از ابوذر غفاري نقل شده است: وارد مسجد شدم و به حضور پيامبر(ص) رسيدم به من فرمود: بر تو باد كه قرآن را تلاوت كني و خدا را بسيار ياد نمائي كه اين سبب مي شود كه در آسمانها (فرشتگان) ياد تو كنند و نوري است براي تو در زمين. و نيز در حديث ديگري از امام صادق(ع) چنين آمده: هنگامي كه انسان خدا را در روز يكصد بار ياد كند، اين ذكر كثير محسوب مي شود. اما منظور از ذكر خدا تنها يادآوري به زبان نيست، كه زبان ترجمان قلب است، هدف اين است با تمام وجود به ذات پاك خدا توجه داشته باشيم، همان توجهي كه انسان را از گناه باز مي دارد و به اطاعت فرمان او دعوت مي كند. به همين دليل در احاديث متعددي از پيشوايان اسلام نقل شده است كه منظور از ذكر خدا يادآوري عملي است.
همچنين در حديثي از پيامبر اكرم(ص) مي خوانيم كه به حضرت علي(ع) وصيت فرمود: سه كار است كه اين امت توانايي انجام آن را (بطور كامل) ندارند، مواسات و برابري با برادر ديني در مال، و اداي حق مردم با قضاوت عادلانه نسبت به خود و ديگران و خدا را در هر حال ياد كردن، منظور سبحان الله و الحمدلله و لااله الاالله و الله اكبر نيست، بلكه منظور اين است هنگامي كه كار خطايي در مقابل او قرار مي گيرد از خدا بترسد و آن را ترك گويد.
نظرت چیه؟
