سلام . از مشاوران محترم استدعا دارم در این مورد بنده را راهنمایی نمایید
خدا رو شکر سعی ام بر این بوده زندگی خوبی بسازم و همیشه از تنشها جلوگیری کردم خصوصا زمانی که بچه دار شدم دیگر در بحثهای زناشویی کوتاه آمدم. اما مدتی است دیگر احساس میکنم نمیتوانم!! از زندگی خسته شدم فقط و فقط به دلیل اخلاق بد همسر. اما باز هم به خودم میگویم شاید مشکل از من است من باعث بداخلاقی های همسرم میشوم. کارشناسهای محترم سوالم اینست از کجا بفهمم اشتباه از من است؟آیا قضاوتم به جاست؟
سلام
شما آقا هستید؟
درمورد بحث هایی که بین شما شکل میگیره میتوانید مثال بزنید؟
سلام. من خانم هستم.
بله. مثلا امروز با ماشین رفتم بیرون. هنوز خیلی حرفه ای نشدم . در پارکینگ خونه کمی کوچک است . من برای اولین بار خواستم ماشین رو بزنم داخل پارکینگ.
هماز بالا از پنجره با عصبانیت
از پنجره طبقه سوم مثلا میخواست منو راهنمایی کنه... چه راهنمایی؟؟با عصبانیت داد میزد...
اخرش منم هول کردم ماشین خیلی به در نزدیک شد. اما نخورد. و بازهم اما چه رفتاری...اصلا توجه به حفظ ابرو نمیکنه. و بسیار فریادهای شدید...
خوب بالاخره ماشین رو داخل پارکینگ زدم. با حالت طلبکارانه و عصبانی دیگه ماشین رو نمیدم بهت. زدی داغون کردی!!!! گفتم کجا زدم؟گفت ببین اینجا... .اخه کو کجاست؟؟؟
والا فقط میخواست من رو متهم کنه. بهش گفتم دیگه حرف نزن..اومدم بالا.
من از هیچی ناراحت نمیشم ولی از آبروریزی چرا ناراحت میشم. این طوریه. براش مهم نیست جلو در و همسایه.... با اینکه دوتامون شاغلیم و از نظر اجتماعی جایگاه آبرومندانه داریم.
تازه این یه مثال ساده بود اما چون اخری بود قشنگ یادمه مطرح کردم.
مواردی بوده غیر قابل تحملتر
عزیزم تو یه پست اوضاعتو کامل توضیح بده یکم اینطوری گیج کننده شده.
تا کاربرا بتونن به سوالتون جواب بدن
خوب میدونید باز هم به خاطر زندگیم تصمیم گرفتم کوتاه بیام. با اینکه خیلی احساس حقارت کردم یعنی جلوی دیگران.
اما الان هم مثل دفعه های دیگه... میخوام سوار ماشین نشم با اینکه چون محل کارم شهر دیگه هست مجبور بودم ماشین بردارم اما الان پشیمان شدم و منتظرم خدا قضاوتمون کنه...
نمیدونم شاید هم دلم میخواد یه روزی راحت این زندگی رو بذارم برم. 6 سال زندگی مشترک دارم و به این زندگی واقعا عادت کردم و به راحتی نمیتونم دل بکنم چون کسی رو هم ندارم ولی از نظر مالی مشکلی ندارم.
بعضی مواقع بخاطر حرف مردم هم نمیخوام جدا بشم. اما کم کم احساس میکنم علاقه عاشقانه به همسرم رو دارم از دست میدم و جاش نفرت داره پر میکنه
عزیزم تا وقتی به خاطر ابرو و ظاهر سازی به خودت و گلایه هات اهمیت نمی دی و خودتو سانسور می کنی همین میشه. باید هر موقع ازش ناراحت میشی بهش بگی حتی شده به دعوا برسه. تا وقتی شما سکوت کنی ایشونم نمی فهمند که رفتاراشون اشتباه و ازاردهندست. وقتی واقعا زندگیتون اروم نیست چرا باید همسایه ها فک کنن ارومین و مشکلی ندارید. اخرشم که مشکل حل نشده ای تو زندگیتون می مونه ضررش به شما می رسه نه همسایه هاتون. شما با این سکوت کردنا دارید به بدرفتاری همسرتون دامن می زنید. تا وقتی انرژی دارید سعی کنید از خودتون و زندگیتون دفاع کنید والا همونجوری که خودتون گفتید به یه جایی می رسه که فقط می خواین از زندگیتون فرار کنید.
ملکه شیشه ای. شما فکر میکنید من حرف نزدم. بارها شد که من خواستم گفتگو کنم تا به اصطلاح خودم سنگامونو وا بکنم . اما خوب اون اصولا نمیخواد به منم حق بده. یعنی خودش رو از همه چیز مبرا میدونه...و انگار برای اون من همیشه مقصرم.
شما شاغل هستید و از لحاظ مالی مشکلی ندارید چرا برای خودتان ماشین تهیه نمیکنید؟
من هر راهی رو امتحان کردم. از در اخلاق خوش وارد شدم از راه دعوا و یا میانه رو گرفتم و....
اما دیدم نمیشه یعنی وقتی با خوبی بهش میگفتم ,میگفت باشه اما تغییری نمی دیدم انگار اخلاق درونشه و غیر قابل تغییر. تازه دوستان خودش همیشه میگه ازدواج من رو خیلی بهتر کرده.
راست میگه اوایل که خیلی خصوصیات دیگه ای هم داشت . اما تا من تونستم با نرمش به اینجا برسونم خودم خورد شدم...
خوب این ماشین مال هردومونه . ما همه چیزمون مشترکه. اما بحث من فقط امروز نیست که. اون اگه گفت نمیدم فقط از روی عصبانیت گفت وگرنه خودش بهم پیشنهاد داده و میده که بردارم.ناراحتیم از اخلاقشه...
بعدشم فرض کنید یه ماشین دیگه بخریم دیگه همه چی درست میشه؟ بنظر من جز اسراف و جداشدن وسایل زندگی مشترک چیز دیگه ای نداره چون مثلا این ماشین هم اصولا تو پارکینگه.
و اگه گفتم از نظر مالی مشکلی نداریم چون ادمهای قانعی هستیم و حالا منظورم انچنانی نبود که. فقط من یه خونه دارم که بتونم جدا زندگی کنم. اما بخاطر بچه نمیتونم
میفهمم. منظورم این بود که ناراحتیتونو توی خودتون نریزید. اول از همه باید مواظب خودتون باشید بعد زندگیتون.
یه چیزیم که هست مسلما مشکل از شوهرتونه و ایشون باید فکر حل کردنش باشند. کاش خودشون میرفتن پیش یه مشاور
سلام من مشاور نیستم اما دلم خواست باهاتون حرف بزنم چون این مورد شما خیلی زیاد شده من تو خونواده خودمون و از بستگان نزدیکم هستن که خیلی خیلی در برابر رفتار نامناسب همسرشون کوتا میان،نمی دونم چرا،فک کنم به خاطر حفظ زندگیتونه،بهتون حق می دم،اما نترسید یه بارم شما اعتراض کنین از خودتون دفاع کنین به نظرم رفتار شما همسرتونو عادت داده به این رفتارای نا مناسب وگرنه این رفتارا در حد یه آدمی با موقعیت شوهر شما که خودتون توضیح دادین نیست!اگه من جای شما بودم تو این موردی که مثال زدین بهشون با آرامش توضیح می دادم که اینکه من ماشینو اصلا به فرض کوبوندم به در و دیوار،شما نباید اینجوری برخورد کنین،مگه من شریک زندگیتون نیستم؟حالا شما هیچی در شان همسرتون هست تو کوچه داد و بیداد کنن؟بهشون بگید توضیح بدین،شما یه کاری کردین که و انقد سکوت کردین کوتا اومدین که رفتارای درستتونم از نظر همسرتون اشتباه به نظر میرسه،حالا یهمون نفری که گفتم تو خونواده مون هستن ایشون رفتارای نادرست همسرشدنم برای بقیه و جلوی چشم همه توجیه میکنن!ایشونم مثل شما خیلی دلسوزه و زندگیشو دوست داره،اما هر چیزی یه حد و حدودی داره
ممنون از ملکه شیشه ای و کیفسان و هر کسی که راهنمایی کرد خدا انشالله شما رو هم تو زندگی به خوبی راهنمایی کنه.
حقیقتش من همیشه نظرم این بوده زندگی زناشویی چیزی نیست که به راحتی ازش بگذری نمیدونم شاید به خاطر اصرار بر این موضوع دارم سخت امتحان میشم. یا شاید اشتباهم جای دیگه است اینکه اصرار دارم مسائل خصوصی زندگیم رو جلوی چشم دیگران به نمایش نذارم(افرادی که ما رو میشناسن) . بخدا از این وضع خسته شدم از اینکه فقط من باید حفظ ابرو کنم. اگه واقعا با آبروریزی زندگیم درست میشه ,ای خدای مهربون بیا این ثمره چندین سال صبوری و حفظ متانتم. گاهی با خودم فکر میکنم حتما یه جا جلوی دیگران احساس غرور کردم که حالا باید تو این دنیا نتیجه غرور بیجام رو ببینم چون فامیل ما رو همسران آروم خطاب میکنن و از اینکه باهم به عنوان زن و شوهر مشاجره نداریم متعجبند. اما نمیدونن که چقدر کوتاه اومدم تا اخلاق همسرم دیده نشه. متاسفانه همسرم کمی هم اعتیاد داره اما هیچ کس نمیدونه. میدونید چرا سعی میکنم با آرامش در مقابل عصبانیتهای بیجاش رفتار کنم چون اگه من هم مثل اون بچه بازی کنم نتیجه معکوس داره یعنی نه تنها اوضاع خوب نمیشه بدتر هم میشه...
باز هم از همه کسانی که در این راه راهنماییم میکنن ممنونم.
این حرف زدنها بی تاثیر نیست از دیشب تا حالا احساس میکنم بار سنگینی که تو این سالها حملش میکردم با این بیان مشکل در اینجا سبکتر شده...
متاسفانه باز هم همچین اتفاقی دیشب دوباره افتاد!
اینجا سایت مشاوره خانواده است اما دریغ از یک کارشناس...خیلی غیرفعال است و گذاشتن پرسشهایمان بی فایده است.این نقدی است که من نسبت به این سایت دارم و خواهان رفع آن می باشم
نوشته اصلی توسط فقط خانواده
دوست عزیز شما چندین ساله با همسرتون زندگی میکنید و شرایطو بهتر از هر کسی میدونید ...
اگر ایشون بداخلاق باشه بهترین توصیه اینه که حدود و حساسیتهای همسرتونو بشناسید و از ورود به این محدوده ها خودداری کنید
خیلی وقت ها خشم یک عادت ناشی از کم تحملی و ناسازگاری با شرایط پیچیده است. این که همسرتان آدم کم تحملی است گناه و اشتباه شما نیست. شما مسئولیتی درباره رفتار و ناراحتی هایش ندارید چون اصلا این مساله مربوط به شما نیست. خشم همسرتان می تواند یک نوع خشونت به حساب بیاید اگر شما را بترساند، نگرانتان کند و دیگران بدون هیچ دلیلی شما را مقصر آن بدانند. خیلی وقت ها شاید دیگران به شما توصیه کنند «حالا تو رفتاری نکن که اون عصبانی بشه» یا «تو محیط رو آروم نگه دار» این توصیه ها دوستانه نیستند چون حق شما را در رابطه نادیده می گیرند و بی جهت از وضعیتی عادی که نباید از آن بترسید یا وحشت کنید برحذر می دارند.
خیلی ها فکر می کنند باید خشم دیگران را کنترل کنند. اما این وظیفه ای تعریف نشده است. شما قرار نیست همسرتان را تغییر بدهید چون چنین توانایی ای ندارید. تنها کاری که از شما برمی آید این است که یاد بگیرید واکنش به جا و به موقع و درستی نشان بدهید. اگر نمی توانید جلوی خشم و عصبانیت او را بگیرید لااقل کاری کنید تا در آتش این خشم نسوزید.
خشم و عصبانیت و تخلیه احساسات بر دیگری یک نوع خشونت است هرچند که فرد دیگر آزار از رفتارش احساس شرمندگی کند. مرد یا زن هر دو می توانند به یک اندازه شریک رابطه را با خشم غیر قابل کنترل خود آزار بدهند اما با توجه به کلیشه ها و باورهایی که مردها را نیرومند و صاحب قدرت شیر نشان می دهد معمولاً مردها پرخاشگری بیشتری نشان می دهند. هر چقدر هم این یک باور عرفی اشتباه رایج باشد بازهم نشان دهنده ضعف است. می گویند سگ قوی هرگز پارس نمی کند و آدم قوی و قابل قبول کمتر اسیر خشم و عصبانیت می شود.
ـ رفتار خوشایند داروی خشم و عصبانیت است. به جای اینکه بترسید و وحشت کنید یا یک گوشه قایم شوید و مراقب رفتارتان باشید تا بهانه به دست همسرتان ندهید سعی کنید با خوش برخوردی و مهربانی شرایط عصبانیت را تغییر بدهید. در واقع شما باید خوراک این خشم را بگیرید و برایش جایگزین داشته باشید. سکوت نکنید و با توجه به شرایط موقعیت را به چیزی خوشایند تغییر بدهید.
ـ خشم و عصبانیت یک رفتار تهدید آمیز اما موقتی است. گاهی هم لازم است او خشمگین باشد اما برای خودش. شما نباید توجه زیادی به این خشم نشان بدهید. حتی اگر او برای چند روز متوالی هم از چیزی عصبانی باشد خودش باید با آن کنار بیاید مگر اینکه از شما بخواهد تا راهی برای خروج از این موقعیت نشانش بدهید. به جز این اگر از او و واکنش هایش می ترسید بهتر است توجهی به آن نشان ندهید.
ـ این خشم بالاخره فرو می نشیند. حالا بهترین موقع برای حرف زدن درباره آن است. شما این حق را دارید از همسرتان بپرسید چرا نمی تواند افسار احساسش را دست بگیرد و اینقدر سریع از کوره در می رود. خیلی خوب است که در شرایط عادی روش های کنترل خشم را با هم تمرین کنید و درباره اش حرف بزنید.
ـ اشتباه شما این است که حد و مرز هایتان را در زندگی مشترکتان مشخص نکرده اید. هرگز به همسرتان نگفته اید که تحمل چه چیزهایی را دارید و تا کجا می توانید یک رفتار را تاب بیاورید. به جای اینکه با آزارهای همسرتان سازگار و هماهنگ شوید محدودیت های رفتاری لازم را ایجاد کنید.
ـ همانقدر که سکوت، ترس و یا تحمل اشتباه است واکنش پرخاشگرانه نیز بد است. شاید در موقع خشم همسرتان حرف های زننده و بدی بزند و یا بخواهد به سوی شما حمله ور شود حتی در این شرایط هم نباید واکنش مشابه نشان بدهید. اگر می توانید موقعیت را ترک کنید و یا آرامشتان را حفظ کنید. بعد از اینکه این خشم گذر کرد درباره اتفاقی که افتاده است حرف بزنید. گفتگوی شما نباید از روی ضعف یا ترس باشد. درباره احساس توهین و تاثیر رفتار بد همسرتان روی رابطه حرف بزنید و مشخص کنید که تا چه زمانی حاضر هستید به همسرتان مهلت تغییر رفتار را بدهید.
ـ اگر خودتان آدم مهربان و صبوری باشید می توانید به همسرتان یاد بدهید با کمی مهربانی و بالا بردن تحمل می تواند نتایج بهتری بگیرد. بردباری اکسیر ادامه رابطه است و فقط در این شرایط می تواند چیزی را برای خودش حفظ کند.
ـ حواستان باشد که آدم ها می توانند باعث خشم و عصبانیت یکدیگر بشوند. اگر شما کاری می کنید که باعث خشم و عصبانیت همسرتان می شود باید مسئولیت رفتارتان را بپذیرید. البته این به معنای این نیست که وقتی عصبانی می شویم باید افسار گسیخته رفتار کنیم اما اگر شرایط ناراحتی دیگران را فراهم می کنیم در هر صورت مسئول آن هستیم. اگر منشا عصبانیت ربطی به شما ندارد دلایل دیگر آن را جستجو کنید. چیزی که همسرتان را عصبی می کند پیدا کنید و با هم به دنبال راه حلی برای آن باشید.
ـ در نهایت اگر راهی برای رابطه سالم با کسی که بلد نیست خشم و عصبانیت اش را مهار کند پیدا نمی کنید؛ شاید مجبور باشید تصمیم جدی تر و سخت تری برای زندگی تان بگیرید. اگر خشم همسرتان سلامت روانی و جسمی شما یا فرزندانتان را تهدید می کند این خشم دیگر یک غلیان ساده احساسات نیست و دیگرآزاری و خشونت عنوان مناسب تری برای آن است. اگر قرار است همسرتان افسار احساسش را به دست نگیرد و هر موقع که عصبانی شد شما و دیگران را بترساند, یا چیزی را به سمت شما نشانه بگیرد و یا آماج توهین و تحقیر قرار بدهد ادامه این رابطه در حالی که همسرتان تلاشی برای بهبود خودش نمی کند خوشایند، درست و منطقی نخواهد بود.
در این مورد میتونید با متخصصین کانون مشاوران ایران، مشاوره تلفنی/تخصصی داشته باشید 021-22689558
خـــــدانـگهــــــدار
با تشکر فراوان از مدیر محترم سایت.
همین جا سریع حرفم(نقدم)را پس میگیرم و بابت آن معذرت میخواهم.
حقیقتش دلم میخواست کارشناس هم نظر دهد .شما الان هم از تمام زوایا بررسی نمودید و من پاسخم را کامل گرفتم.
سپاس
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
نظرت چیه؟