سلام. مجردم و ٢٢سالمه. من ادم حساسي هستم. از وقتي كوچيك بودم ترس از دست دادن عزيزامو داشتم هميشه. خيلي از شبا با گريه ميخوابم فقط واسه فكر ب اينكه اگه خدايي نكرده پدرمادرمو از دست بدم چيكار كنم اونقد گريه ميكنم تا خوابم ميبره. همش فكر ميكنم كه خدايي نكرده اگه اونروز بياد قطعا من خودمو ميكشم. فكر به اين چيزا دست خودم نيست اين افكار هميشه تو ذهنم بوده نميتونم شاد باشم. حتي فكر ميكنم افسرده ام. هرچيزي نميتونه خوشحالم كنه. چون همش دارم با يك ترس زندگي ميكنم. نميدونم بنظر شما اين چيز عاديه؟! خيلي دارم اذيت ميشم. موضوع ديگه اينكه جديدا خيلي زود عصبي ميشم و وقتي عصبي ميشم كل بدنم داغ ميشه ضربان قلبم ميره بالا حالم بد ميشه. من مشكلي تو زندگيم ندارم همه ي مشكل خودمم. بعضي وقتا يه ناراحتي كوچيك اونقد منو داغون ميكنه كه حتي ممكنه به خودكشي هم فكر كنم.. دوسال پيش وضعم خيلي داغون تر بود كه به خودكشي هم فكر ميكردم الانا باز ي ناراحتي باعث ميشه بهش فكر كنم. ولي اصلا خوانوادم از اين روحيات من خبري ندارن و نميخوام هم بدونن چون همونطور ك گفتم ببينم غصه ميخورن ديوونه ميشم. توروخدا كمكم كنيد واقعا از خودم خستم..