تنهایی، درون گرایی، کم حرفی و خجالت و ضربه خوردن از دیگران به شدت آزارم میده

[iliya]

دوستان عزیز و مشاورین محترم سلام، وقتتون بخیر.

پسر نوزده ساله و ساکن شهر تهران هستم. تقریبا از اواخر راهنمایی به شدت تنها شدم بچه ها از من فاصله گرفتن تا الان وارد دانشگاه شدم. (انگار یه نیروی دافعه ای بین من و دیگران هست) از نظر ظاهری (به گفته دیگران) خوش قیافه و قد متوسط و لاغری دارم و از نظر رفتاری با دیگران سازگار و با ادب هستم ولی شخصیتی درونگرا دارم کم حرف هستم که خودم علتش رو خجالت و نداشتن اعتماد بنفس میدونم و این خود معضلی برای من شده.
احساس میکنم خیلی از افرادی که برای اولین بار با من رو به رو میشن من رو گاگول و ساده و به معنای واقعی کلمه ببخشید اسکول! فرض میکنند انگار روی پیشونی من همچین چیزهایی نوشته شده با کارایی مثل تیکه ، زرنگ بازی ، تحمیل وظیفه و... من رو سرخورده تر از هر روز میکنن.
با جنس مخالف که روبه رو میشم من رو نادیده میگیرن (البته خودمم جرئت بیشتر از دو جمله حرف زدن رو نداشتم) برای همین تا حالا با دختری دوست نبودم و رابطه ای نداشتم. در حالیکه توی دانشگاه افرادی رو میبینم که قیافه های ظاهری معمولی رو به پایینی دارند یا قد و هیکل کوتاهی دارند و یا رفتارهای جلف و زننده ای دارن ولی سریعا با مرد و زن جور میشن و و دیگران از سر وکلشون بالا میرن.
تو دوران دبیرستان هر کسی که بغل میشست فرداش بلند میشد و پیش بچه های دیگه میرفت واقعا انگار یه طلسم و دافعه ای بینمون گذاشتن. تو راهنمایی دوستی داشتم اون هم به هوای دوستی مادرامون با هم رفت و آمد داشتیم ولی در مقابل من رفتارهایی زشتی داشت که برای دیگران نداشت مثلا دائم در حال تیکه انداختن بود قمپز درکردن بود و همین موضوع باعث شد دوستیمو هرجور شده برهم بزنم که البته بعدها مادرش هم به رفتار زشت بچش اعتراف کرد.
همین رفتارها و واکنشهایی که از دیگران میبینم و درون گرایی ، خجالت و کمبود اعتماد بنفس و الخصوص رفتار هر فردی بامن باعث شده زیاد وارد اجتماع جدید نشم و خودم از دختر و پسر و مرد و زن دور نگه دارم و نهایت اجتماع با خانواده مادریم بوده که تو جمعشون به شدت احساس راحتی و خوشحالی میکنم. آداب معاشرتم تا جایی که ادب هست بلدم ولی فن بیان کافی ندارم نمیتونم کارهایی مثل تماس تلفنی برای استخدام و آگهی و .. انجام بدم. در ضمن همه ی این مشکلات وتنهایی باعث انحراف جنسیمم شده.
شاید مسخره به نظر برسه بعضی فقط فکر میکنم شاید ابروهای کمانی و پرپشتی دارم باعث شده فکر کنن من به اصطلاح اسکل و بچه مثبتم حتی برای این موضوع فقط پیوند ابروهامو دوسال پیش برداشتم.
یا شاید خدا دوستم داره و میخاد من تنها باشم و تو تنهایی و به دور از حاشیه به موفقیت برسم.
خواهش میکنم منو راهنمایی کاربردی و عملی کنید.

[ravanshenas-therapy]

با سلام خدمت شما دوست عزیز
دقت کنید که داشتن روابط اجتماعی برای افراد از اهمیت زیادی برخوردار است و نیاز است که افراد بدانند که در روابط اجتماعی نیاز است چه برخورد هایی داشته باشند . شما بیان می کنید که خجالتی هستید که خجالتی بودن یک ویژگی منفی می باشد که در آن فرد نمی تواند به درستی احساسات و نیازهای خود را با افراد در میان بگذارد و این موضوع باعث می شود که او از جمع کناره گیری کند اما دقت کنید که خجالت با شرو و حیا داشتن فرق می کند در داشتن حیا فرد در کنار احترام به هنجارهای دیگران به احساسات و نیازهای خود نیز توجه می کند .
1. چه میزان از هویت خودتان رضایت دارید؟
2. خودتان را با چه ویژگی هایی می توانید به ما معرفی کنید؟
3.منظور شما از اینکه تنهایی باعث انحرافتان شده است چیست؟
4. وقتی می خواهید با فردی صحبت کنید چه ذهنیتی دارید ؟

[Experience]

سلام

باید از حالت درونگرایی دربیای و رفتارهای صمیمانه تر و در عین حال توام با عزت نفس نشون بدی.

در این مورد کتابهای زیادی پیدا میشه.

[A boy]

دوستان عزیز و مشاورین محترم سلام، وقتتون بخیر.

پسر نوزده ساله و ساکن شهر تهران هستم. تقریبا از اواخر راهنمایی به شدت تنها شدم بچه ها از من فاصله گرفتن تا الان وارد دانشگاه شدم. (انگار یه نیروی دافعه ای بین من و دیگران هست) از نظر ظاهری (به گفته دیگران) خوش قیافه و قد متوسط و لاغری دارم و از نظر رفتاری با دیگران سازگار و با ادب هستم ولی شخصیتی درونگرا دارم کم حرف هستم که خودم علتش رو خجالت و نداشتن اعتماد بنفس میدونم و این خود معضلی برای من شده.
احساس میکنم خیلی از افرادی که برای اولین بار با من رو به رو میشن من رو گاگول و ساده و به معنای واقعی کلمه ببخشید اسکول! فرض میکنند انگار روی پیشونی من همچین چیزهایی نوشته شده با کارایی مثل تیکه ، زرنگ بازی ، تحمیل وظیفه و... من رو سرخورده تر از هر روز میکنن.
با جنس مخالف که روبه رو میشم من رو نادیده میگیرن (البته خودمم جرئت بیشتر از دو جمله حرف زدن رو نداشتم) برای همین تا حالا با دختری دوست نبودم و رابطه ای نداشتم. در حالیکه توی دانشگاه افرادی رو میبینم که قیافه های ظاهری معمولی رو به پایینی دارند یا قد و هیکل کوتاهی دارند و یا رفتارهای جلف و زننده ای دارن ولی سریعا با مرد و زن جور میشن و و دیگران از سر وکلشون بالا میرن.
تو دوران دبیرستان هر کسی که بغل میشست فرداش بلند میشد و پیش بچه های دیگه میرفت واقعا انگار یه طلسم و دافعه ای بینمون گذاشتن. تو راهنمایی دوستی داشتم اون هم به هوای دوستی مادرامون با هم رفت و آمد داشتیم ولی در مقابل من رفتارهایی زشتی داشت که برای دیگران نداشت مثلا دائم در حال تیکه انداختن بود قمپز درکردن بود و همین موضوع باعث شد دوستیمو هرجور شده برهم بزنم که البته بعدها مادرش هم به رفتار زشت بچش اعتراف کرد.
همین رفتارها و واکنشهایی که از دیگران میبینم و درون گرایی ، خجالت و کمبود اعتماد بنفس و الخصوص رفتار هر فردی بامن باعث شده زیاد وارد اجتماع جدید نشم و خودم از دختر و پسر و مرد و زن دور نگه دارم و نهایت اجتماع با خانواده مادریم بوده که تو جمعشون به شدت احساس راحتی و خوشحالی میکنم. آداب معاشرتم تا جایی که ادب هست بلدم ولی فن بیان کافی ندارم نمیتونم کارهایی مثل تماس تلفنی برای استخدام و آگهی و .. انجام بدم. در ضمن همه ی این مشکلات وتنهایی باعث انحراف جنسیمم شده.
شاید مسخره به نظر برسه بعضی فقط فکر میکنم شاید ابروهای کمانی و پرپشتی دارم باعث شده فکر کنن من به اصطلاح اسکل و بچه مثبتم حتی برای این موضوع فقط پیوند ابروهامو دوسال پیش برداشتم.
یا شاید خدا دوستم داره و میخاد من تنها باشم و تو تنهایی و به دور از حاشیه به موفقیت برسم.
خواهش میکنم منو راهنمایی کاربردی و عملی کنید.

سلام. منم همسنتم. ولی مشکلاتم خیلی بیشتر از توئه. خجالت، استرس، تنهایی ، افسردگی، وسواس و هزاران مشکلات دیگه...
و تا توان دارم، دارم تلاش میکنم که بجنگم باهاشون و از بین ببرمشون. از تجربه ای که تو این مدت از تلاش هام به دست اوردم اینه که اگه واقعا حس میکنی ظاهرت اذیتت میکنه و باعث میشه اعتماد به نفست کم بشه یا استرسی شی عوض کن ظاهرتو! به همین راحتی، عوض کن. نظرات دیگران رو هم ول کن.من خودم شاید باور نکنی شاید 10 سال به خاطر گودی کمرم و این که خجالتی بودم که لباسای تنگ یا مد روز بپوشم، اعتماد به نفسم به شدت پایین بود و باعث شد مشکلات بیشتری همراهمش بیاد (استرس، تنهایی، و........). این رو ده سال متوجهش نیودم! ینی نمیدونستم بخش عظیم مشکلاتم به اینا مربوطه تا این که تازگیا تصمیم گرفتم یه تصمیم قاطع بگیرم، هم ظاهرمو عوض کنم اون طور که دوست دارم و بهم اعتماد به نفس میده درستش کنم و باورهامو در موردش بهتر کنم. انجام دادم و واقعا خیلی عوض شدم، اعتماد به نفسم خیلی بیشتر شد استرسم خیلی اومد پایین تمرکزم رفت بالاتر (همیشه وقتی تو جمع یا بیرون بودم در مورد ظاهرم استرس داشتم و باعث میشد اصلا تمرکز نداشته باشم). الان حالم خیلی بهتره ولی بازم یه مشکلات دیگه ای دارم که دیگه به ظاهرم مربوط نیستن مثل وسواس و تنهایی و بی دوستی و .. که فقط یه راه پیش رومه این که بجنگم باهاشون همین فقط بجنگم.

خلاصه میخواستم اینو بگم که اگه حس میکنی با تغییر دادن ظاهرت(تغییر حالت ابروهات یا هرچیز دیگه ای که حس میکنی اعتماد به نفستو پایین میاره) حالت و حست بهتر میشه انجامش بده، ارزش نداره به خاطر همچین چیزی این همه مشکلاتو تحمل کنی.
ببخشید یه کم زیادی طولانی شد.

[parisa1140]

ایشالا موفق باشید