آموزش خویشتن پذیری یک رهیافت آموزشی و جایگزین برای روش درمان سنتی است و هدف آن کمک به افراد درمانجو برای غنی تر کردن زندگی شان و داشتن یک زندگی کامل، از طریق آموزش های کارگاهی گروهی می باشد.

درمانگران این رهیافت درمانی تلاش می کنند تا درمانجو ها در یک وضعیت بی هوشی و هیپنوتیزم قرار بگیرند؛ و به دلیل اینکه درمانجوها در وضعیت بی هوشی قرار می گیرند، احتمال آسیب دیدن و / یا خود ارزیابی های منفی، که منجر به کاهش توانایی فرد و اختلال در توجه به تفکرات، تجسم و ادراکات می شود، کاهش می یابد.


افرادی که به درمان مراجعه می کنند تا آگاهی شان از خود افزایش یابد و / یا در یک محیطی فاقد هر نوع آسیب، انتقاد، قضاوت و ارزش یابی، خود شناسایی را انجام دهند، می توانند از این رهیافت به عنوان یک رهیافت کارا و مفید استفاده کنند.

تاریخچه و توسعه

آموزش خویشتن پذیری توسط ریچارد اولنی توسعه یافت؛ اولنی در دوران نوجوانی خودش، چند وضعیت ذهنی مختصر، گذرا و روان پریشی را مشاهده کرد که شامل توهّم بصری و احساس عدم همکاری بوده است.

این وضعیت ها در اولنی پیشرفت نکرد، ولی در عوض وی ترغیب شد تا به صورت مستقل، روان شناسی، عرفان و هیپنوتیزم را در وقت های آزاد خودش مورد مطالعه قرار دهد.

با وجود اینکه اولنی وارد حوزه تبلیغات شده بود، ولی همچنان بر درمان از طریق رابطه ذهن – بدن علاقه فوق العاده ای داشت و از سال 1972، کل وقت خود را صرف کار کردن به عنوان یک درمانگر جایگزین کرده بود.

رهیافت آموزشی خویشتن پذیری آقای اولنی، شامل چندین رهیافت می باشد که عبارتند از:

هیپنوتیزم، تجسم، کارهای جادوگرانه، بیو انرژتیک، روان شناسی گشتالت، و آموزش آگاهی بدن.

اولنی در دوره پیک کاری خود به عنوان یک پزشک جایگزین، هر ساله نزدیک به 30 کارگاه را در مناطق مختلف ایالات متحده برگزار می کرد و دوره های آموزشی را برای متخصصان سلامت روانی اجرا می کرد که می خواستند تکنیک های مورد استفاده خود را با یادگیری خویشتن پذیری افزایش دهند.

شرکت کنندگان در این آموزش های تخصصی، هم خویشتن پذیری شخصی خودشان را افزایش می دادند و هم استراتژی های مربوط به آموزش خویشتن پذیری به دیگران را یاد می گرفتند.


اولنی در سال 1994 در گذشت؛ ولی در حال حاضر، آموزش خویشتن پذیری توسط کسانی که تحت تعلیم اولنی و یا دانشجویان وی بوده اند، همچنان ادامه دارد.

این رهیافت درمانی همچنان به عنوان یک رهیافت جایگزین و یک رهیافت آموزشی برای درمان شرایط سلامت روانی مورد استفاده قرار می گیرد، چرا که تا به حال نتوانسته است توسط تحقیقات تجربی رد شود.


خویشتن پذیری چیست؟

خویشتن پذیری می تواند به صورت آگاهی و پذیرش افزایش یافته از قدرت ها و نقص های شخصی به صورت همزمان تعریف شود.

یکی از اصول مهم در آموزش خویشتن پذیری، عبارت از این عقیده است که تجربیات و عقاید گذشته در مورد خود و دیگران تمایل دارند تا خویشتن شناسی های منفی را ایجاد کنند که منجر به خود سنجی های انتقادی و / یا مخرّب می شود.

آسیب های گذشته، تجارب ناسازگار، و خاطرات رنج آور بیانگر مواردی هستند که می توانند بر روی تفکرات، احساسات و رفتارهای امروزی فرد تاثیر گذار باشند، و توسعه تکنیک های مربوط به درمان این شرایط می تواند به افراد درمانجو کمک کند تا به یک بهبود و تسکین از این دردهای طولانی دست یابند.


طرفداران خویشتن پذیری بر این باور هستند در صورتی که افراد قادر به برقراری ارتباط با یکدیگر و نحوه خود سنجی های مورد نیاز برای دست یابی به پیشرفت را بشناسند، می توانند تغییرات مثبتی را در نحوه تفکر خودشان ایجاد کنند و با اشخاص موجود در تجربیات فعلی شان، ارتباط بیشتر و بهتری را برقرار کنند.


جدا شدن از احساسات منفی


درمانگران آموزش خویشتن پذیری بر این باور هستند که در اغلب موارد، این رهیافت می تواند به افراد درمانجو کمک کند تا از طریق بازبینی در مکالمه های درونی انتقادی، منفی و یا بدبینانه، از احساسات منفی خودشان فاصله بگیرند و به یک رشد مناسب دست یابند.

هدف از آموزش خویشتن پذیری، ایجاد حالت های خلسه یا بی هوشی در افراد درمانجو می باشد، چرا که این حالت منجر به ایجاد حالت پذیرندگی بیشتر افراد درمانجو نسبت به راه حل های جدید و / یا تفاسیر جایگزین در مورد گذشته می شود؛

این روش درمانی توسط یک درمانگر صورت می گیرد. این تفاسیر، که می تواند نشانگر سطح عمیقی از پذیرش و همدردی باشد، به منظور کمک به افراد درمانجو مورد استفاده قرار می گیرند تا در زمانی که خاطرات مربوط به تجربیات گذشته و تاثیرات آنها منجر به ایجاد انحراف درتفاسیر فعلی می شود، توانایی بیشتری را برای جدا شدن از خودشان داشته باشند.

تفسیر مجدد گذشته و همچنین احساسات منفی که در نتیجه آن ایجاد می شود، می تواند احتمال تاثیر گذاری قابل توجه احساسات منفی بر روی فرد را در آینده کاهش دهد.


آموزش خویشتن پذیری به چه نحوی می تواند مفید باشد؟


درمانگران آموزش خویشتن پذیری تلاش می کنند تا به افرادی کمک کنند که به این درک دست یافته اند که زندگی فعلی آنها، تحت تاثیر منفی تجربیات و آسیب های گذشته قرار گرفته است.

با توجه به اینکه هیپنوتیزم و ایجاد وضعیت های بی هوشی ، بخش های مهمی از آموزش خویشتن پذیری می باشند، افرادی که این رهیافت را انتخاب می کنند، ممکن است که در مرحله اول، راحت بودن استفاده از این تکنیک ها را در نظر بگیرند.


افرادی که انتخاب می کنند تا در این آموزش شرکت کنند، از طریق تجربه مجدد آسیب و یا تجربیات آزار دهنده مربوط به دوران اولیه زندگی، مورد راهنمایی قرار می گیرند. شخصی که در دوران کودکی خود مورد سوء استفاده قرار می گیرد، ممکن است تشویق شود تا اتفاقات جزئی مربوط به این خاطره را به اشتراک بگذارد.

ممکن است که شخص دارای عزت نفس پایین، از طریق انجام دادن مکالمه ای در دوران کودکی، که شامل انتقادات شدیدی هم می باشد، مورد راهنمایی قرار بگیرد.

در زمانی که شخص قادر نباشد تا به صورت مشخص و روشنی جزئیات تجارب اولیه زندگی خود را بیان کند، هیپنوتیزم می تواند مورد استفاده قرار بگیرد. هدف از باز سازی و تجربه مجدد اتفاقات اولیه زندگی – در یک محیط درمانی ایمن – کمک به بررسی نحوه تاثیر تجربیات گذشته بر روی خویشتن پذیرش و شناخت فعلی افراد می باشد.


همچنین خویشتن پذیری می تواند به افراد درمانجو کمک کند تا خود آگاهی بالاتری تجربه کنند، آسیب پذیری کمتری نسبت به انتقادات بی فایده و بدون توجیه داشته باشند و یک بهبود در انرژی و نیروی حیاتی را تجربه کنند.

چه کسانی آموزش خویشتن پذیری را ارائه می دهند؟

استفاده و کاربرد آموزش خویشتن پذیری، تحت کنترل یک گروه یا سازمان خاصی نمی باشد. به دلیل اینکه ایجاد کننده این رهیافت، اولنی، تا زمان بازنشستگی خودش مسئولیت توسعه این روش را بر عهده داشت، بسیاری از درمانگران فعلی این رهیافت درمانی شاگرد اولنی می باشند.

امروزه، آموزش خویشتن پذیری توسط یک سری از متخصصان سلامت فیزیکی و روانی مورد استفاده قرار می گیرد که برای درمان از یک رهیافت کلی استفاده می کنند و در طول درمان، از درمان جایگزین هم استفاده می کنند.

آموزش خویشتن پذیری یک روش درمانی نمی باشد که در شرایط عادی تحت پوشش بیمه باشد، و هزینه دوره آموزشی بر اساس طول، موقعیت و ارائه دهنده آن متغیر می باشد.

نگرانی ها و محدودیت ها

به دلیل اینکه در آموزش خویشتن پذیری افراد درمانجو باید جزئیات مربوط به تجربیات گذشته خود و تاثیر آنها را به اشتراک بگذارند، که معمولا این کار در مجموعه های گروهی صورت می گیرد، افراد که می خواهند در آموزش خویشتن پذیری شرکت کنند، باید به اشتراک گذاری تجربیات خودشان را بپذیرند و قادر به یاد آوری گذشته خودشان باشند.

همچنین توصیه شده است که این افراد سلامت و توانایی کافی را برای افزایش آگاهی و بینش خود نسبت به روش هایی داشته باشند که گذشته فرد از آن طریق بر روی شرایط فعلی آن تاثیر گذاشته است.


افرادی که نگرانی های سلامت روانی خاصی، از قبیل اسکیزوفرنیا (جنون جوانی) و دیوانگی را تجربه می کنند، ممکن است به این شناخت دست یابند که در زمان های خاصی توانایی آنها برای یاد آوری دقیق گذشته و بیان کردن وضعیت فعلی به صورت روشن و صریح، محدود می باشد.

در این موارد، آموزش خویشتن پذیری به عنوان بهترین رهیافت درمانی توصیه نمی شود.

تا به حال آموزش خویشتن پذیری به عنوان یک رهیافت علمی و یک رهیافت درمانی جایگزین برای شرایط سلامت روانی، مورد تحقیق و بررسی قرار نگرفته است؛ هر چند که بر اساس شواهد نقل قولی، افراد زیادی در نتیجه استفاده از این رهیافت به یک بهبود مناسب دست یافته اند.

ترجمه و گردآوری : دکتر یاسر دادخواه