دوستان این یه نظر سنجیه و خواهش میکنم راستش رو بگین چون برام خیلی مهمه:
اگه براتون دو تا کیس ازدواج پیش اومد که
اولی خیلی پولدار با قیافه هیکل معمولی
دومی خیلی خوشگل و خوش اندام با ثروت معمولی
کدوم رو انتخاب میکنید؟(فرض کنیم اخلاق هر دو تا مثل هم هست، هر دو اخلاق خوب)
و این که آیا ممکنه به خاطر پول از اونی که دوسش دارین بگذرین؟
سلام
دومی قطعا.
حتی فرضا ندار و فقیر هم باشم، با پولداره ازدواج نمیکردم چون یه زندگی سراسر تحقیر نصیبم میشد. برای همین هیچ جوره اولی رو به خاطر پولش نمیخواستم.
به ندرت پیش میاد یه مرد با ثروت یه خانوم خوشبخت بشه اما برعکسش نه. خانوما خیلی راحت با ثروت مرد خوشبخت میشن.
توضیح بدم:بنده میشناسم آقایی که مهندس بود با یه دکتر ازدواج کرد.
دکتره گفت وضع کاری من که توپه تو کار خودت ول کن همین دور و بر کار من باش
الان برخورد بسیار تحقیر آمیزی با مرده داره انگار نوکرشه.
جای تحسین داره... ولی چرا خانوما با ثروت مرد خوشبخت بشن؟ اونا هم تحقیر میکشن... دیدم که میگمنوشته اصلی توسط پسر تنهای تنها
هستن آقایونی که ثروت زیادی دارن و منم میشناسمشون...
تا موقعی که نداشت یه زن داشت زنشم همدمش بود تا پولدار شد رفته چند تا چند تا زن صیغه کرده..
زنشم از ترسش که طلاقش بده هیچ چی نمیگه..
با این نظرت من افسردگی گرفتم...اصلا امید به آینده و ازدواجم از بین رفت.... فکر کنم همینجوری مجرد بمونم به صلاح همه هست... با یه آدم متوسط قرار میزارم ندیده بازی درمیاره... با یه آدم پولدار(کم پیش میاد)قرار میزارم تو زرد از آب درمیاد. بهتره یه دبه ترشی بخرم لازمم میشه ؛)
چون مرد سالاری و البته برخی ریشه های تکاملی انسان باعث میشه مرد از تامین رفاه و برآورده کردن نیازهای خانواده اش خشنود باشه.
بله منم دیدم ولی خیلی از خانوم ها هم خوشبختن.
بله ولی شاید اونا بیشتر به چشم بیاد
بنده تو همین فامیل خودمون میبینم اینجور نیست
پسرعموم برای نمونه با یک دختر خانم معمولی و ساده ساکن روستا ازدواج کردن حدود 15 سال قبل
الان پسر عموم یه هنرمند برجسته و بسیار ثروت منده ولی چیزی فرق نکرده و فقط رضایت از زندگی و رفاه همسرش بیشتر شده.
با این وجود قبول دارم. من دیدم تو فامیل/آشنا داشتن مثلا برای یه آقای پولدار اما واقعا غیر زیبا بحث انتخاب دختر میکردن. یه جوری این کفه پول و کارش سنگینی میکرد که انگار نه دختر بلکه در مورد پشمک حرف میزدن! مثلا میگفتن نه بابا اون چیه اییییییییش ... در صورتی که 100 برابر بهتر از پسره بود. حالا خودش کار ندارم ولی خانواده اش اینجوری...
در کل هرچقدر هم که رفتارهای غربی رو تقلید کنیم، هرچقدر دانشگاه رفته، هرچقدر برای حقوق حیوانات اشک بریزیم، هرچقدر هم تو اینستا باشیم، باید قبول کنیم ما جهان سومی هستیم و تهه شخصیت همه ما چیزایی جهان سومی بودن و فرهنگ و باورهای نسل های قبلمون باقی مونده....
به نظر من شما نباید دنبال همسر بگردید و قرار بزارید و...
بلکه بین کسایی که در تعامل هستید میشناسید و.... صبر کنید یکی مناسب پیدا کنید ارتباط برقرار بشه و...
یعنی بزارید خودش بیاد.
حیف که من وطنمو دوست دارم...دوست دارم هر سرمایه ای هم که دارم اینجا صرف کارآفرینی بشه دوست دارم حداقل برای جوون ایرانی کار بدم و این که لذتی که من از صحبت کردن با هموطن هام میبرم از هیچکس گرفته نمیشه...وگرنه میرفتم... اینا هر چقدرم که جهان سومی باشن بازم از نظر من دوست داشتنی ترن.. حتی اگه به بهای ازدواج نکردن باشه بازم من میمونم...کاری هم به سیاست ندارم...ولی خدا شاهده اگه مردم جای دیگه تو شرایط ما زندگی میکردن دیوونه میشدن...بازم این مردمه که آروم دارن زندگی میکنن.. خدایا....
خوب خودش قرار میزاره دیگه.... من برم به پسر مردم بگم بیا سر قرار؟؟؟؟
نمیدونم واقعیتش این زمینه تجربه ندارمخوب خودش قرار میزاره دیگه.... من برم به پسر مردم بگم بیا سر قرار؟؟؟؟
ولی به نظرم شما نه باید دنبال همسر باشید نه کسی رو راه بدین که دنبال همسره
عوضش باید دو آدم مناسب هم با هم آشنا بشن.
آنکه می نشود یافت آنم آرزوست....
بنده روانپزشکی میشناسم که بیشتر فیلسوف و جهان شناس هستند تا روانپزشک
باور دارم جهان بینی و درکی که از دنیا حیات آفرینش انسان زندگی و... داره کم پیدا میشه.
تونستید باهاش هماهنگ کنید اگر شد یک جلسه مشاوره بگذارید شاید کمک کردند نگاه عالی تری به زندگی، دنیا و آدما پیدا کنید. یعنی فراتر از زندگی عادی.
دوس داشتید ایمیل و مشخصاتشون پی وی میگم
منظورم نگاه متعالی تر به آدم، زندگی، دنیا و... است
اگه در این مسیر قرار بگیرید نگاهتون به زندگی متحول میشه و از طرف دیگه می تونید برای خودتون و دیگران بسیار سودمندتر باشید.
بله بفرمایید... ممنون میشم
من مدتی است نوشته های شما را دنبال می کنم. شما از خانواده متوسطی هستید که به دلیل دسترنج خودتان ثروتی پیدا کرده اید. دغدغه شما ارتباط با فردی است که ویژگیهای متعددی داشته باشد: مرد ایده الی باشد، دستیار شما باشد، وفاداز باشد، شما را برای خودتان بخواهد، ....
در حالی که شما در نگاه افراد پولدار و افراد عادی متفاوتید: از منظر افراد اصیل چندان خاستگاه ویژه ای ندارید و سن و سالتان بالا می رود و برای ازدواج جایگاه خاصی ندارید. از منظر افراد عادی: زن زندگی نیستید، از بالا به مرد نگاه می کنید، وقتی برای زندگیتان نمی گذارید، مرد را کارمند خوذ می خواهید....
در نگاه عموم، معمولا چنین افرادی را تازه به دوران رسیده می نامند، که بنده از به کار بردن این لفظ ابا دارم.
به نظر من، مشکل شما در انتخاب نیست، زیرا هر انتخابی برای شما مطلوب نیست و دچار مشکل می شوید.
مشکل در نوع نگاهتان و معنای زندگی از نظر شماست.
از سخنان من ناراحت نشوید، ولی شما حتی در بین خانواده تان هم نقش منجی را بازی می کنید و تمام اینها از اعتماد بنفس کاذبی است که اندکی پول برایتان به ارمغان آورده است.
قبل از هر چیز، ارتباطتان را با ریشه های اصیل خانوادگی خود احیا کنید و مولفه های ارزشمند آن را بیابید تا فردی از جنس خودتان را پیدا کنید و با او خوشبخت شوید.
زنده و سالم باشید.
اونیو انتخاب میکردم ک اخلاقش بهتره و بداخلاق و خسیس نیست
حسب مشاهدات و تجربه ام عرض میکنم
بسیار مواقع در موارد این چنینی اطلاعاتی که فرد میده برای قضاوت، تحلیل و ریشه یابی کافی نیست
ممکنه فرد حتی صادق باشه ولی صرفا بعضی چیزهای انتخابی رو بیان کنه. در صورتی که چیزای دیگه ای هم هست و مهمه
برای همین بر این باورم با خواندن چهار نوشته نمی شه درباره ریشه افکار، شخصیت و احساساتش قضاوت یا تحلیل خاصی کرد.
به همین دلیل هم هست که روان درمانی و روان کاوی بسیار زمان بر هستند و با یک جلسه هیچ اتفاقی نمیوفته. برای همین من این پیشنهاد رو به شما بزرگوار دارد که سطحی و اطلاعات موجود قضاوت نکنید. بسیاری واقع این ها فریبنده، ناکافی و کلی هستند.
---------------------
من مثال خودم رو میزنم
خانواده فقیری به نسبت به دنیا اومدم یا دستم از دهه 70 داراییمون از دست رفت
محیط بسیار متشنج و خشن
کودکی سرشار از محرومیت و بدبختی و حسرت و ...
حتی پدر مادرم هیچ خوب نبودن برام...
ولی الان نه عقده ای بار اومدم نه کینه به دل دارم نه اهل اصطکاک. بدبختی کسی رو ببینم ممکنه روزها خوره ذهنیم بشه. از طریق دیگه برخلاف شرایطم از نظر شخصیتی و باورها بسیار مترقی بار اومدم و بسیار هم نوع دوست، گشاده رو، اهل گذشت،برای حل مشکلات هرکسی تلاش میکنم.
مقصود اینکه خیلی از آدما یه نقطه ای به بعد به خودشمون میان و اون طرح واره های پیشین که بر گرفته از کودکی، خانواده، آموزش، محیط، مذهب و.. هست رو دور میندازن و یک طرحواره جدید و واقعی برای خودشون برمیدارن.
اینجاست که شخصیت متعلق به خودشون شکل میگیره و جهان بینیشون تغییر میکنه.
منظورم اینه که خیلی نباید محیط و خانواده رو در ماجرای ایشون وارد کرد.
ویرایش توسط پسر تنهای تنها : 06-17-2021 در ساعت 01:41 AM
سلام
ریشه های اصیل خانواده من دیگه برای من نیستند... چه ریشه ای وقتی کار کردن دختر تو خانواده من ننگه؟ وقتی که باید اجباری چادر داشته باشه؟ یا وقتی که آزادی نداشته باشی؟ من هیچ کدوم از اینا رو قبول ندارم و من خیلی وقته از خانواده ام جدا هستم. چه از نظر فکری و چه از نظر مکانی. ولی همیشه برای خودم چهارچوب داشتم و دارم.
ولی غرور کاذبی رو که شما میفرمایید برای من از بین رفته.چون چند وقته که دیگه برام عادی شده. اویل خیلی خوشحال بودم ولی الان برام واقعا دیگه ثروت اهمیت نداره. ولی از یه جهت هنوز هم خوشحال هستم...از این که تونستم جلوی یه عالم و آدم بایستم و کم نیارم و ثابت کنم چون من زن هستم دلیل نمیشه ضعیفه نامیده بشم، یا جنس درجه دو، یا هر چیز دیگه ای ،هنوزم وقتی بهش فکر میکنم افتخار میکنم به بودنم به استقامتم... الان دیگه اینا برام افتخاره نه ثروت...چون من تو ۲۵ سالگی که یه بار ورشکست شدم فهمیدم پول ارزش نداره بلکه اون زحمتی که براش کشیده میشه ارزش داره.و تونستم اینطوری خودم رو از افسردگی ورشکستگی نجات بدم ...
ولی این نوشته هایی که مینویسم از دید افراد جامعه است. و این که چون اینجا کسی منو نمیشناسه...
وگرنه تو دنیای واقعی محاله کسی از من در مورد داشته هام چیزی بشنوه...
خوب بله واقعیتش اینه که من تازه به دوران رسیده ام.. ولی حداقل به دوران رسیده ام... چه تازه چه کهنه ولی از نظر خودم منی که خودم بهش رسیدم هزار بار شریف تر هستم از اونی که به طور خانوادگی این ثروت رو داشتن چون براش زحمت کشیدم...
اونی هم که فکر میکنه من سنم بالا رفته و غیر از فرسودگی چیز دیگه ای ندارم خوب سطح فکریش همون قدره... اونی که شخصیت مبارزه گر من رو نمیبینه،اونی که نمیبینه من برای زندگی تلاش کردم، و اونی که نمیبینه که من تو مشکلات هیچ وقت کم نیاوردم و صرفا یه نگاه جنسیت زده داره که معتقده زن باید جوان باشه، اون مرد لیاقت نداره و صرفا فقط غریزه حیوان صفتش رو فعال کرده. و چنین مردی فقط لایق اون دسته از دخترانی هست که میرن انواع عمل جراحی هارو انجام میدن بلکه شوهر پیدا بشه...
من این دو دسته رو به هم واگذار میکنم انشالله باهم خوشبخت بشن..
یه حدیثی هست که میگه: تنهایی بهتر از همنشین بد است... من اون همنشینی رو که من رو صرفا برای غریزه بخواد تا به حال رد کردم و از این به بعد هم رد میکنم.
امیدوارم شما هم از نوشته های من ناراحت نشده باشید اینا صرفا حرفایی بود که مونده بود رو دلم و باید زده میشد...
چقدر خوشحال شدم دوباره دیدمت، خوبی؟ چه خبر؟
مرسی عزیزم . سلامتیت . چی بگم والا خوب و بد میگذرونم
دوست عزیز به باورم دیدگاهتون در این باره زیاده روی است
ببینید در عشق و علاقه و رابطه عاطفی و تعهد و .... طبعیت یا همان تکامل بشری نقش داره و اینجوری نیست که فرضا برچسب غرایز حیوانی بزنیم
برای نمونه: شما پسر خواهر گرامیتون رو دوست دارید و براش وقت میزارید اما این 2 جور قابل تفسیره
اولی: دوسش دارید چون حمایت جمعی از کودکان موجب تضمین بقا و حفظ نسل میشه و این فقط به خاطر بقاست که از تکامل انسان به شما رسیده.
دوم: دوسش دارید چون بچه شیرینه یه موجود ناز و مهربون و شیطون و خواستنی- یا چون ایشون خیلی بچه شیرین و ناز و شیطونی هستند که اتفاقا همین هم در قالب نظر اول قرار میگیره و فریب طبیعت یا تکامل برای بقا است!
در مورد انتخاب همسر هم همینگونه است. ممکن است یه آقایی شمارو ببینه و دلش بریزه و شب و روز خواب نداشته باشه براتون. خب ممکنه شما بگی این غریزه بود، ولی واقعیت میتونه این باشه که شما زیبایی، جذابیت های ظاهری و رفتاری و ویژگی هایی دارید که مغز و فکر اون آقا رو دچار از هم گسیختگی کرده!
منتهی طبیعیه که یک دختر خانوم دل خیلی هارو آشفته کنه. در این بین شما باید به اونی فضا بدین که جز همین ها است اما ویژگی های دیگه ایشون مثل رفتار، زیبایی، گفتار، موقعیت اجتماعی، تعهد، جهان بینی ، نگاهش به همسر و... مطلوب تر شما است.
برای همین نباید شما نگاه سیاه و سفید داشته باشید که هر مردی ابراز علاقه کرد این از روی غریزه بود.
حالا کمی عقب تر بریم
در شکل گیری هویت و رشد همه ما یه مراحلی هست که وقتی میفهمیم پای غرائز در میانه خیلی حالمون بد میشه حتی ممکنه از خودمون متنفر بشیم. مثلا زمانی که یه بچه میفهمه که چجوری به دنیا اومده
ممکنه حتی از والدین متنفر بشه یا حس پست بودن بکنه
ولی به مرور که رشد میکنه طرز فکرش عوض میشه میفهمه نه بابا انقدرها هم زشت نیست قضیه و عشق و علاقه و تعهد و هم دم و ....چیز قشنگیه
تا روزی که خودشم دلش می خواد والد بشه.
پس در نظر داشته باشید که نهایتاً همه ما به نقطه ای میرسیم که عشق و عاشقی و دوس داشتن و ... رو خیلی زیبا میبینیم.
واقعاً هم زیبا است، وقتی ازدواج می کنید:
یه کسی رو دارید که احساس می کنید متعلق به خودتونه همه چیزش خودش حرفاش وجودش - انگار بخشی از وجودتون میشه.
حس خیلی قشنگیه که یه آدم دیگه هستی شما میشه و شما هم هستی اون می شید. درسته همیشه انقدر هم رمانیتک نمیشه و خیلی وقتا فاصله میوفته دلخوری و... ولی بازم یه مفهوم جدید وارد زندگیتون میشه، انگارش قبلش اصلا یه زندگی دیگه بوده الان زندگی دیگه ای شده
بعدتر به بچه داشتن میرسه (هرچند نه لزوما) و... احساسی که از صد گرم کوکائین قوی تر و شیرین تره!
بعدتر بزرگ کردن بچه، بعدتر میبینی از زندگی که هر روزش مثل هم بود وارد یه زندگی داینامیک شدی خیلی پر تحول و هر روز برای یه چیزی تلاش میکنی هر روز یه دست آوری هر روز یه چیز شیرین هر روز طعم عبور از یه چالش
کم کم میبینی عه وارد میان سالی شدی ولی یکی هست که هواتو داره حمایت میکنه هست همش دور و برت میپلکه
تا میرسی به سالمندی بازم میبینیم ای بابا باز یکی هست که پیشته که کنارته که مراقبته که مراقبشی که دوست داره که دوسش داری
و زندگی همین هاست. من شخصا به عنوان کسی که مجرد/تنها است، واقعاً فکر میکنم تباهم. زندگیم تباهه. چیزی توش نیست با وجود اینکه کمبود دیگه ای تو زندگیم ندارم...
سخن آخر اینکه نیاز نیست افکار و احساسات و تجربیات تون رو رو در روی هم قرار بدین تا دچار تعارض بشین و بدتر. به نظرم به هرکدوم این شانس رو بدین که درست بودن خودشو امتحان کنه.
زیادی طولانی شد
پیشنهاد میکنم مدل مثلثی عشق رابرت استرنبرگ رو بخونید. خصوصا انواع عشق با توجه به مثلث عشق استرنبرگ.
ویرایش توسط پسر تنهای تنها : 06-17-2021 در ساعت 10:36 AM
من گفتم "صرفا" منو به خاطر غرایز بخواد.
یعنی فقط غرایز. بله همه حرفای شما درسته ولی نه موقعی که قید فقط میخوره روش. که اون موقع خیلی بد میشه. یعنی برای من غیر قابل تحمله.
نمیدونم شاید من خیلی دختر بی احساسی هستم، که تنهایی فکر نمیکنم چیزی ازم کم شده.
شایدم شما خیلی با احساسی.
ولی خلاصه درک نمیکنم که میگین عمرتون تباهه.
درک میکنم آدم محبت نیاز داره ولی نه دیگه در این حد که دیگه زندگیش خراب بشه.
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
نظرت چیه؟