برای چیزهای كم اهمیت حرص نخورید

[m@ede]

ما اغلببه خودمان اجازه می دهیم بابت چیزهایی نگران شویم كه با بررسی دقیق تر، می فهمیم كه واقعاً چندان هم مهم نیستند. ما روی مسائل و مشكلات كوچك تكیه كرده و آنها را بیش از اندازه بزرگ می كنیم. برای مثال، ممكن است راننده ناشناسی هنگام رانندگی ناگهان جلو ما بپیچد، ما به جای آن كه این مسئله را نادیده بگیریم و دنبال كارمان برویم، خود را متقاعد می كنیم كه خشم ما موجه است و برخوردی خیالی در ذهنمان اجرا می كنیم. بسیاری از ما، به جای آن كه موضوع را به راحتی فراموش كنیم حتی ممكن است بعدها این حادثه را برای دیگران هم تعریف بكنیم.

چرا به جای این كار اجازه ندهیم كه راننده پی كار خود برود و در جای دیگری تصادف كند؟ سعی كنید برای این شخص احساس همدردی داشته باشید و یادتان باشد كه این چنین عجله داشتنها چقدر خطرناك است. با این شیوه می توانیم تندرستی خود را حفظ كنیم و مشكلات دیگران را مشكل شخصی خود نگیریم.

نمونه های مشابه بسیاری از"چیزهای كم اهمیت" هستند كه هر روز در زندگي ما رخ می دهند. ما چه مجبور باشیم در صف منتظر بمانیم یا به انتقاد ناعادلانه گوش كنیم و یا بخش عمده كار را انجام دهیم، اگر یاد بگیریم كه نگران چیزهای كوچك نشویم مزایای فراوانی برایمان در بر خواهد داشت . بسیاری از مردم مقدار زیادی از نیروی زندگی خود را صرف" حرص خوردن برای چیزهای كم اهمیت" می كنند به طوری كه به كلی فراموش می كنند جاذبه و زیبایی زندگی را لمس كنند. وقتی كه خود را متعهد دانستید در راستای این هدف كار كنید در می یابید كه برای مهربانتر و ملایمتر بودن ، نیروی بسیار زیادی خواهید داشت

[matin 33]

سلام ببخشید میتونید کمکم کنید.
من یه ماه پیش توسط 5 نفر از بچه های مجتمعمون مورد تمسخر قرار گرفتم و چند روزی این کارو میکردن و من و یکی از دوستام هیچی نمیگفتیم تا اینکه یه روز تو زمین فوتبال قبل بازی دست رو شونه یکیشون گذاشتم که بهش بگم دیگه این کارو نکنه ولی قبل از این که بگم شروع کرد به دوویدن و منم یکم دنبالش دوویدم بعد یکیشون گفت ههه قرمز دیدی ... چون که گاو های وحشی وقتی قرمز میبینن وحشی میشن . بعدش من رفتم طرفش بعد اون به من یه فحش رکیک داد و منو هل داد و منم هلش دادم تا این که یکیشون از پشت دستم رو گرفت و اون پسره یه پا که خیلی هم درد نداشت بهم زد و منم هیچی نگفتم. بعد از اون روز تا وقتی اون پسر بود هیچی وقت پیششون نمیرفتم و اون ها پشت سرم یا وقتی که منو میدیدن یه متلک مینداختن و بهم میگفتن ترسو. منم نمیدونستم باید چیکار کنم تا این که یه روز به مامانم گفتم و مامانم گفت چرا بهم نگفتی و خوب کردی باهاشون دعوا نکردی و اینا. از اون روز تا حالا اشتهام کم شده و کم حرف شدم و انگیزه و اراده و اعتماد به نفسی ندارم و همش به این موضوع فکر میکنم. من حتی اهل دعوا نیستم و از دعوا کردن میترسم و میدونم کار زشتی هستش و آخر عاقبتش خوب نیست ولی متاسفانه هی و هی دلهره دارم و فکر میکنم اشتباه کردم هیچی بهشون نگفتم و اینا. از خیلی از دوستام پرسیدم و اینا گفتن خوب کردی هیچ کاری نکردی و اینا ولی بعضیاشون گفتن باید اون 5 نفرو میزدی. من نمیدونم چکاری درسته. مامانم میگه چرا هیچی نگفتی و اینا دوستای مامانم هم میگن اینا بی خانواده هستن و جواب ابلهان خاموشیست
ولی من هنوز دلهره و ترس دارم و انگیزه و اعتماد به نفسم رو از دست دادم و هر روز میزنم تو سر خودم که چرا از دعوا میترسم و چرا جوابشون رو ندادم.
من 15 سالمه لطفا راه درست رو بگید چیه؟