(مشکلات تغذیه ای مربوط به فوبیای خاص استفراغ (امتو فوبیا )

آیا از استفراغ کردن ترس دارید؟ آیا این ترس بر روی غذا خوردن شما تاثیر گذاشته است؟ آیا یک اختلال تغذیه ای در شما تشخیص داده شده است؟ آیا اختلال تغذیه ای شما می تواند (یا همچنین) یک فوبیا است؟

ترس از استفراغ، دقیقا همانند ترس از پرواز یا ترس از حشرات، می تواند آنقدر شدید باشد که به یک فوبیا تبدیل شود. فوبیای خاص از استفراغ (spov)، که همچنین به صورت اموتو فوبیا شناخته می شود یک شرایط بالینی مزمنی می باشد. راهنمای تشخیصی و آماری اختلال های روانی، پنجمین ویرایش (dsm-5) این فوبیا را در زیر گروه "سایر موارد" قرار داده است.

Spov شامل یک ترس شدید و غیرعقلایی از استفراغ و اجتناب از موقعیت هایی می باشد که مربوط به استفراغ هستند. این فوبیا می توانند همانند یک اختلال تغذیه ای در نظر گرفته شود و در اغلب مواقع همراه با یک فوبیای دیگری صورت می گیرد.

اکثر افراد دارای ترس مشکل زا از استفراغ، برای درمان خودشان به درمانگران اختلال تغذیه ای یا برنامه های اختلال تغذیه ای مراجعه می کنند.

متاسفانه این باور وجود دارد که تعدادی از افراد دارای spov، به صورت نادرستی تشخیص داده شده اند و دارای یک اختلال تغذیه ای می باشند – یک مطالعه ای که در سال 2013 صورت گرفت، نشان داد که اکثر متخصصان اختلال تغذیه ای ممکن است که نسبت به spov شناخت مناسبی نداشته باشند یا در هنگام مشاهده کردن آن، نتوانند تشخیص درستی داشته باشند.

فوبیای خاص استفراغ تا به حال مورد تحقیق و بررسی قرار نگرفته است. تاثیر این فوبیا بر روی زنان بیشتر از مردان می باشد و به طور رایجی در دوران کودکی و نوجوانی رشد پیدا می کند.

اکثر افراد مبتلا به این فوبیا که به درمان مراجعه کرده اند، به طور متوسط در گذشته به مدت 25 سال تحت تاثیر این فوبیا قرار داشته اند.

به دلیل میزان بالای عدم توجه به این فوبیا و درمان ضعیف آن در نتیجه استفاده از روش های درمانی، درمانگران به صورت کلی spov را به عنوان یک چالشی برای درمان در نظر می گیرند. این فوبیا می تواند به یکی از اصلی ترین فوبیاهای آسیب رسان تبدیل شود، چرا که افراد دچار شده به این فوبیا از موقعیت های مختلفی اجتناب می کنند.

علائم و تشخیص

عواملی مختلفی وجود دارند که می توانند نشان دهنده وجود فوبیای خاص استفراغ در شما باشند.

حساسیت ها

اصلی ترین علامت spov عبارت از استفراغ مداوم و یک احساس نارضایتی مربوط به سیستم گوارشی باشد. افراد دارای spov نسبت به افرادی که به این فوبیا دچار نشده اند، به مقدار بیشتری احساس تهوع پیدا می کنند.

اکثر افراد دچار شده به spov، در هر یک روز تا دو روز، احساس تهوع را گزارش می کنند، و در اغلب مواقع این احساس بیش از یک ساعت به طول می کشد. به نظر می رسد که تجربه استفراغ رابطه نزدیکی با شدت ترسی دارد که افراد احساس می کنند. همچنین به نظر می رسد افراد دارای spov که تجربه استفراغ شدیدتری دارند، وزن خودشان را هم از دست می دهند.

تفکرات

در صورتی که شما دارای spov باشید، نسبت به تصور استفراغ هم ترس خواهید داشت. همچنین این امکان وجود دارد که شما به صورت وحشتناکی کنترل خودتان را از دست بدهید و بیمار شوید.

زمانی که احساس بیماری کنید، ممکن است که به صورت وسواسی این تفکر را داشته باشید که "من دارم استفراغ می کنم"، و همراه با آن شما یک عقیده محکمی نسبت به این وضعیت پیدا کنید.

ممکن است که شما از استفراغ خودتان یا سایر افرادی که در کنار شما استفراغ می کنند، ترس داشته باشید. اکثر افراد (47 درصد) که دارای فوبیای استفراغ هستند، به صورت قابل توجهی از استفراغ خودشان می ترسند و تا حد کمتری نسبت به استفراغ سایر افراد ترس دارند

یک تعداد کمتر (41 درصد)، نسبت به استفراغ خودشان و سایر افراد، ترس یکسانی دارند.

افراد بسیار محدودی وجود دارند که ترس شان از استفراغ سایر افراد، بیشتر از ترس شان نسبت به استفراغ خودشان می باشد. استفراغ در سایر افراد می تواند به طور قابل توجهی به یک ترس مُسری تبدیل شود.

رفتارها

در صورتی که شما به spov دچار شده باشید، ممکن است که برای کاهش احتمال استفراغ خودتان یک سری اقداماتی انجام بدهید. این اقدامات می تواند شامل بررسی فیزیکی بدن خودتان برای احساس ها و نشانه هایی باشد که مربوط به احتمال استفراغ شما می باشد.

همچنین این امکان وجود دارد که شما یک سری رفتارهای ایجاد ایمنی و رفتارهای اجتنابی را انجام دهید که شامل بررسی کردن تاریخ های انقضاء غذاها، اجتناب از الکل و اجتناب از غذاهایی همانند گوشت و غذای دریایی می باشد. رفتارهای پیشگیرانه می تواند شامل نگرانی ها و زمان قابل توجهی باشند.

معیاب روانی – اجتماعی

افراد دارای spov از معایب قابل توجهی رنج می برند. این اختلال می تواند در روزهایی که شما سر کار هستید، منجر به ایجاد اختلال در کار شما شود، چرا که این فکر را خواهید داشت که یک نفر در اداره شما بیمار است.

در زمانی که شما از گروه های اجتماعی اجتناب می کنید و بر این باور هستید که چنین گروه هایی می توانند ریسک استفراغ را افزایش دهند، این اختلال بر روی زندگی اجتماعی شما تاثیرگذار خواهد بود. در صوتی که همسر شما بیمار باشد یا مست شده باشد، ممکن است از ارتباط برقرار کردن با کودکانی که بیمار هستند یا در اتاق دیگری خوابیده اند، اجتناب کنید.

سنجش های ارزیابی

دو سنجش قابل قبول برای ارزیابی spov وجود دارد که عبارتند از:
• پرسشنامه فوبیای اجتماعی از استفراغ (spovi)
• پرسشنامه امتو فوبیا (emetq)

ارتباط با سایر اختلال ها

به دلیل اینکه ترس خاص استفراغ ویژگی های مشترکی با سایر بیماری های شناخته شده دارد، احتمالا این اختلال کمتر شناخته شده می باشد و یا اینکه به صورت نادرستی شناخته شده است.

اختلال اضطراب بیماری (که قبلا به عنوان خود بیمار انگاری شناخته می شد) شباهت بسیار زیادی با spov دارد که شامل نگران شدن، به دنبال اطمینان آفرینی بودن و رفتار ارزیابی در مورد عفونت های احتمالی یا مسومیت غذایی می باشد که می تواند منجر به بروز استفراغ شود.

علائم spov می توانند شبیه به دست شستن وسواسی یا رفتار بهداشتی مشاهده شده در اختلال وسواس فکری – وسواس عملی (ocd) باشد. هر دو مورد اختلال های spov و اختلال مزمن از طریق تمرکز بیش از حد و ترس نسبت به احساسات بدنی شناخته می شوند، که در نهایت منجر به تشدید احساسات می شود.

برخی از بیماران دچار شده به spov دارای یک سری از علائم فوبیای اجتماعی می باشند، و همچنین آنها یک ترس از استفراغ در موقعیت های اجتماعی یا سایر موقعیت هایی دارند که در صورت بیمار شدن در مورد آنها صورت می گیرد.

ارتباط با اختلال های تغذیه ای

در حالیکه تشخیص های مربوط به اختلال تغذیه ای و spov می توانند به صورت همزمان صورت بگیرند، ولی تحقیقات محدودی در رابطه با میزان صورت گرفتن این فوبیا انجام شده است. در یک مطالعه مربوط به رفتار غذایی در افراد دارای spov، تقریبا یک سوم از شرکت کنندگان غذای خوشان را محدود کردند و در یک رفتار تغذیه ای غیرنرمال مشغول شدند.

یک مطالعه دیگر صورت گرفته نشان داد که 80 درصد از افراد دارای spov، یک اختلال تغذیه ای غیر نرمال را گزارش کردند و 61 درصد از افراد، یک اجتناب غذایی را گزارش کردند. در مطالعه سوم: از 131 بیمار دچار شده به spov، در چهار مورد از آنها، همچنین یک بی اشتهایی عصبی هم مشاهده شد.

افراد دارای spov، در اغلب مواقع غذای خودشان را محدود می کنند تا ریسک استفراغ را کاهش دهند. همچنین ممکن است که این افراد بیشتر شبیه به بیماران دارای اختلال های تغذیه ای باشند؛

به خصوص اختلال اجتناب از مصرف محدود کننده (arfid)، که dsm-5 آن را به عنوان اختلال تغذیه ای تعریف کرده است و در آن افراد نمی توانند نیازهای تغذیه ای خودشان را رفع کنند، ولی معمولا نگرانی های تصویر بدنی معمولی موجود در افراد دچار شده به اختلال بی اشتهایی عصبی را ندارند.

همچنین افراد دارای spov ممکن است که معیار arfid را هم داشته باشند که در آن ترس افراطی از استفراغ و تغذیه محدود می شود و یکی از شرایط زیر ایجاد می شود:
• کاهش وزن به صورت قابل توجه
• مشکلات تغذیه ای قابل توجه
• وابستگی به غذا خوردن از طریق لوله
• معایب روانی – اجتماعی

برخی از افراد دارای spov، در طول زمان که با استفاده از محدودیت غذایی، معیار arfid را تامین می کنند، همچنین ممکن است که علائم بی اشتهایی عصبی در آنها ایجاد شود، علائمی از قبیل نگرانی های وزنی و شکلی، تصویر بدنی منفی و یا اجتناب از غذاهای دارای کالری زیاد.

همچنین این احتمال وجود دارد که برخی از افراد دارای spov، به دلیل ویژگی ها و رفتارهای مربوط به اختلال تغذیه ای که به جای آسیب شناسی روانی تغذیه ای از طریق ترس های فوبیایی ایجاد می شود، با افراد دارای بی اشتهایی اشتباه گرفته شوند.

متخصصان در هنگام صورت دادن یک تشخیص تمایز گذاری، باید دلیل ترس یک بیمار و اجتناب وی از غذا را بفهمند: آیا این مورد به دلیل ترس از افزایش وزن ایجاد شده است و یا ترس از استفراغ منجر به بروز چنین وضیعتی شده است؟

ایجاد

فرض بر این است که فوبیاها در نتیجه یک تعامل پیچیده مابین فاکتورهای ژنتیکی و محیطی ایجاد می شوند. همچنین فرض بر این است که چند عامل زمینه های لازم را برای spov ایجاد می کنند.

افرادی که ترس از استفراغ در آنها ایجاد می شود، به طور عمومی در برابر اضطراب آسیب پذیر می باشند. ممکن است که آنها تمایل داشته باشند تا اضطراب را از طریق علائم بدنی، همانند "ایجاد التهاب در شکم" یا استفراغ نشان بدهند. در نهایت، ممکن است که آنها حساسیت بالایی نسبت به تنفر داشته باشند.

اکثر فوبیاها شامل برخی از ترس های یاد گرفته شده ای می باشند که این فاکتورهای تعیین کننده را فعال می کند. برخی از اتفاقات آسیب زا می توانند منجر به ایجاد فوبیا شوند.

اکثر افراد دارای spov، یک اتفاق محرک را می توانند یاد آوری کنند که در استفراغ آنها یا سایر افراد وجود داشته است. برخی از افراد هیچ نوع اتفاق محرکی را یادآوری نمی کنند؛ در این موارد ممکن است که یادگیری مشاهده ای وجود داشته باشد، برای مثال مطالعه در مورد یک اتفاق تهوع آور یا شنیدن صدای یک شخص دیگری که در مورد استفراغ به روش ترسناکی صحبت می کند.

نگهداری

هر چقدر افراد نسبت به علائم معدی روده ای بیشتر توجه کنند، احتمال ایجاد استفراغ در آنها افزایش می یابد. افرادی که به صورت فیزکی یک اضطرابی را تجربه می کنند، می توانند علائم بی خطر گوارش را به عنوان یک شاخصی از استفراغ مربوط به آینده در نظر بگیرند و این مورد به یک اتفاق نامناسبی منجر شود.

این مورد منجر به افزایش اضطراب می شود و در نهایت احتمال استفراغ را افزایش می دهد.

این احساس می تواند با علامت پوششی اشتباه گرفته شود که نشان می دهد استفراغ قریب الوقوع می باشد. این تفسیر نادرست مصیبت بار منجر به افزایش اضطراب و ادامه داشتن یک چرخه نادرست شود.

هر چقدر که فرد احساس استفراغ بیشتری داشته باشد، به ترس بیشتری دچار خواهد شد و گوش به زنگ بودن بیشتر منجر به بروز استفراغ قابل توجه تری خواهد شد.

همچنین رفتارهای اجتنابی و ایمنی منجر به باقی ماندن این فوبیا می شود. افراد دارای spov در اغلب مواقع و به دلیل ترس از استفراغ، از خوردن اکثر غذاها امتناع می کنند.

غذاهایی که از آنها اجتناب می شود شامل گوشت، مرغ خانگی، غذاهای دریایی و حلزون صدف دار، گوشت های خارجی، محصولات لبنی و میوه ها و سبزیجات می باشند. ممکن است که این افراد مقدار غذای مصرفی خودشان را محدود کند تا احساس سیری، که منجر به ترس از استفراغ می شود، کاهش پیدا کند.

همچنین ممکن است که این افراد غذاهای خودشان را در برخی از زمینه های خاص محدود کنند، همانند غذاهای پخته شده توسط سایر افراد.

این امکان وجود دارد که افراد دارای فوبیای استفراغ، از یک سری موقعیت ها اجتناب کنند که عبارتند از:
• موقعیت هایی که این افراد معتقدند ریسک استفراغ را افزایش می دهد – خوردن از سالاد ها یا رستوران، دیدن افراد موجود در بیمارستان، غذا خوردن در رستوران ها، توالت های عمومی، مسافرت کردن، قایق ها و هواپیما ها، رفتن به پارک سرگرمی، یا ملاقات با افراد بیمار.

• موقعیت هایی که این افراد معتقدند که ممکن است در آنجا یک فرد در حال استفراغ را ببینند – رویدادهایی که در آن افراد الکل مصرف می کنند، مکان هایی که کودکان بازی می کنند – یا جاهایی که آنها می ترسند منجر به استفراغ آنها در مقابل سایر افراد شود.

• حاملگی – برخی از افراد به دلیل ترس از استفراغ، حتی تصمیم می گیرند که به حاملگی خودشان پایان بدهند و بچه دار نشوند

• عمل جراحی توصیه شده

همچنین باید توجه شود که در اکثر این موقعیت های اجتناب شده، ریسک مربوط به استفراغ در سطح قابل توجهی پایین می باشد. در نتیجه، افرادی که از این موقعیت ها اجتناب می کنند، به این شناخت دست پیدا نمی کنند که این موقعیت ها خطرناک نمی باشند.

افراد دارای spov یک سری رفتارهای ایمنی را انجام می دهند و بر این باورند که این رفتارها منجر به کاهش احتمال استفراغ آنها می شود.

این افراد می توانند مواد ضد اسید معده مصرف کنند، دستکش های پلاستیکی بپوشند، به صورت مکرر تاریخ و تازگی غذا را بررسی کنند، دست های خودشان را بیش از حد بشورند، آشپزخانه را بیش از حد تمیز کنند، و غذاها را بیش از حد بشورند. آنها کارایی این روش ها را در پیشگیری از استفراغ، بیش از حد ارزیابی می کنند.

برای افراد دارای spov، شناخت این موضوع که تعداد استفراغ بین افراد دچار شده به spov و سایر افراد که این فوبیا را ندارند، و این کارهای اجتنابی و رفتارهای ایمنی را انجام نمی دهند تفات زیادی ندارد، مفید خواهد بود. در واقع، استفراغ به ندرت صورت می گیرد.

درمان

تحقیقات صورت گرفته در مورد درمان spov بسیار محدود می باشند، و فقط یکی از تحقیقات منتشر شده دارای آزمایش کنترل شده تصادفی می باشد. روش درمان شناختی – رفتاری (cbt) گسترده ترین رهیافت استفاده شده برای درمانspov و سایر فوبیاها می باشد.

درمان باید از طریق یک ارزیابی کامل و یک فرمول بندی خاصی صورت بگیرد و به بیماران کمک کند فرآیندهایی را یاد بگیرند که منجر به پایدار ماندن ترس بیمار می شود. همچنین این فرمول بندی در مورد انتخاب اهداف درمانی هم راهنمایی می کند.

در درمان spov، همانند اکثر فوبیاها، روش در معرض قرار گیری اصلی ترین جنبه درمان می باشد. تفاوت کلیدی در درمان spov عبارت از این است که درمان شامل قرار گرفتن در معرض یک موقعیت دقیق نمی باشد – چرا که در این صورت می تواند منجر به استفراغ یک فردی شود.

القاء استفراغ از طریق یک ماده استفراغ آور، به عنوان یک روش کاربردی یا ایمن در نظر گرفته نمی شود، به خصوص در زمانی که به صورت مکرر استفاده شود. همچنین، ممکن است که یک مورد در معرض قرار گیری برای کاهش ترس مربوط به استفراغ کافی نباشد.

در مقابل روش های درمان بر روی قرار گرفتن در معرض احساسات مربوط به استفراغ و موقعیت هایی تاکید دارد که منجر به تحریک ترس از استفراغ می شود.

آموزش روان شناختی

cbt برای spov معمولا با آموزش روان شناختی در مورد فوبیای استفراغ شروع می شود که شامل یک مدل شناختی از اضطراب می باشد که بر روی تعامل ما بین عوامل شناختی، فیزیکی و رفتاری تاکید دارد. بیماران باید در رابطه با عواملی که منجر به باقی ماندن اختلال می شوند و اهمیت روش در معرض قرار گیری در طول درمان آموزش ببینند.

شما با آگاهی یافتن نسبت به موارد زیر می توانید به یک سطح اطمینان مناسبی دست پیدا کنید:

• استفراغ یک واکنش نرمال و سازگار می باشد که برای حفظ ایمنی بدن شما طراحی شده است و از طریق دفع موردی که شما خورده اید و آلوده یا سمی بوده است، صورت می گیرد.

• همه پستانداران به جزء موش ها استفراغ می کنند (به همین دلیل است که سم موش تاثیر گذار است).

• شما نمی توانید از استفراغ خودتان اجتناب کنید. استفراغ یک علکس العمل اصلی و مهمی می باشد که نمی توان از آن پیشگیری کرد.

• تهوع فقط یکی از نشانه های نادر استفراغ می باشد.

• استاندارندای ایمنی غذا، سرد سازی و رعایت اصول بهداشتی به صورت قابل توجهی موارد مربوط به استفراغ را در دنیای پیشرفته کاهش داده است؛ یک مطالعه صورت گرفته نشان داد که افراد می توانند چهار تا شش بار استفراغ صورت گرفته در زندگی شان را به یاد بیاورند.

در معرض قرار گیری

درمان امتو فوبیا در اغلب مواقع شامل قرار گرفتن در معرض احساسات فیزیکی می باشد که عامل اصلی در تجربه و باقی ماندن spov، همانند تهوع می باشد. قرار گرفتن در معرض احساسات فیزیکی شامل نشان دادن علائم فیزیکی می باشد که مشابه با اضطراب هستند.

برای مثال، چرخیدن یک درمانگر در اغلب مواقع می تواند منجر به القاء سرگیجه و در برخی مواقع تهوع شود.

برخی از مدل های درمان cbt شامل تجسم کردن تجربیات تنفر انگیز گذشته در مورد استفراغ می باشد. برخی از درمانگران از نمایش دادن ویدئوی مربوط به استفراغ سایر افراد استفاده می کنند.

در برخی مواقع از درمانجوها خواسته می شود که وانمود به استفراغ کنند. در این روش، آنها غذاهای ترکیب شده در دهان شان را به بخش های کوچکی تقسیم می کنند، در مقابل دستشویی زانو می زنند، و غذای موجود در دهان شان را در توالت می ریزند، تا حالت و صدای استفراغ را شبیه سازی کنند.

همچنین این امکان وجود دارد که بیماران در معرض موادی قرار بگیرند که بو یا ظاهری شبیه به استفراغ دارند.

روش های درمان علاوه بر قرار گرفتن در معرض احساس های فیزیکی و بخش های از استفراغ بیان شده در بالا، شامل قرار گرفتن در معرض تمام غذاها و موقعیت هایی می باشد که فرد از آنها اجتناب می کند.

معمولا این کار به صورت مرتبه ای صورت می گیرد، به نحوی که در طول زمان، فرد در معرض موقعیت های ترسناک تر قرار می گیرد. موقعیت ها می توانند محدود باشند. برای مثال، ممکن است که فرد یک غذای ترسناک را بخورد و بعد از آن وارد چرخ و فلک شود.

همچنین روش درمان cbt شامل رفتار های ایمنی غیرمداوم می باشد، همانند پوشیدن دستکش ها و تمیزی بیش از حد. همچنین این روش درمانی شامل مقابله با تفکرات تحریک کننده اضطراب می باشد.

همچنین اقدامات درمانی شناختی مورد توجه قرار می گیرند، استفاده از دارهای خاص همانند ssri ها می تواند مفید باشد، به خصوص در صورتی که حالت های روانی یا علائم اضطرابی دیگری وجود داشته باشد.

بهبود وضعیت وزنی

در صورتی که وزن بیمار بسیار پایین باشد، در این صورت افزایش وزن و برگشت به الگوهای نرمال تغذیه ای در spov، به عنوان یک هدف درمانی مهمی در نظر گرفته خواهند شد، چرا که یک نوع بی اشتهایی عصبی می باشد.

روش درمان متمرکز بر خانواده که بر روی بهبود تغذیه ای و در معرض قرار گرفتن تاکید می کند، می تواند یک انتخاب درمانی مناسبی برای spov هایی باشد که نیاز دارند وزن شان را به حالت معمول برگردانند.

توصیه ای برای داشتن یک زندگی بهتر

احساس عدم تمایل نسبت به مراجعه به کمک یک مورد عادی می باشد. در صورتی که شما (یا شخصی که شما دوست دارید) دارای یک ترس شدید نسبت به استفراغ باشید، انجام دادن یک ارزیابی که منجر به بدست آمدن تشخیص دقیقی می شود، برای شما اهمیت خاصی دارد. بعد از آن شما می توانید پروسه درمان را شروع کنید.

نویسنده: لورن مولهیم - بررسی مطالب پزشک توسط جمعی از پزشکان
آخرین به روز رسانی: 30 آوریل 2018