سلام
من يه پسر ٢٦ ساله ام كه براى دومين بار نتونستم تو آزمون دكترى نتيجه مورد نظرم رو كسب كنم. رتبه ام ٥٠٠ شد اما با اين وصف براى دوره روزانه پذيرفته شدم. به هيچ وجه انتظار اين نتيجه افتضاح رو نداشتم چون هم بهتر از سال قبل مطالعه كرده بودم و هم تو آزمون هاى آزمايشى خودم رو محك زده بودم و تا يك هفته قبل از امتحان كاملا آماده بودم. خودم فكر ميكنم دلايل اين شكست عباراتند از شب بيدارى هاى طولانى مدت كه باعث فقدان تمركز سر جلسه آزمون شد و عادات بد مثل ترك ورزش، روى آوردن مجدد به سيگار، دوستى با جنس مخالف، وقت گذراندن با دوستان بى انگيزه و بى هدف، پينوكيو شدن (دروغ گفتن مقل خوره به جونم افتاده و در مورد هر چيزى الكى دروغ ميگم. از سن واقعيم گرفته تا ميزان مطالعه روزانه. به دوستان، خانواده و خودم دروغ ميگم) تا به حال هيچ كار مهم درسى تو زندگيم نكردم اما خودم رو گول ميزنم و فكر ميكنم دارم شقّ القمر ميكنم. الان كه اين مطلب رو مينويسم احساس شكست داره خفه ام ميكنه. دلم مرگ مى خواد (البته فقط دلم مى خواد و خودكشى برام قابل تصور هم نيست چه برسه به قابل اجرا) لطفاً راهنماييم كنين دوستان. همين
نظرت چیه؟
