سلام.نزدیک به یکسال و نیم هست با اقایی اشنا شدم و قصد ما ازدواج هست.ما همسن و هم رشته هستیم(29ساله و فوق لیسانس مهندسی) و در اغلب موارد همفکریم. ما هر دو برای اینکه به شناخت درستی از هم برسیم،توی این مدت تلاشای خوبی کردیم و واسش زمان و انرژی گذاشتیم.باوجود مشغله هایی که جفتمون داشتیم ولی برای هم وقت میزاشتیم. توی این مدت ما درباره خیلی موضوعات حرف زدیم و اتفاق نظر داریم. در کنار نکات مثبت بسیاری که ایشون دارن، من بابت یه سری اخلاقاشون دچار نگرانی شدم. این چند مورد واقعا منو میترسونه. سعی میکنم واضح توضیح بدم.
1-عصبانیت: این مورد خیلی دردسرساز شده، وقتی از دستم عصبانی میشه به هیچ عنوان نمیتونم باهاش ارتباطی برقرار کنم، از من فرار میکنه و کاملا دور میشه و میره توی خودش و خلوتش. میدونم دوسم داره ولی این جور وقتا انگار براش اهمیتی ندارم و منو نمیبینه، منم شدیدا احساس تنهایی و غریبگی میکنم و دلم میخواد از پیشش برم. کاملا تبدیل میشه به یه آدم دیگه، یه غریبه. ، سعی کردم بهش بفهمونم که به من چی میگذره این جور وقتا، ولی اهمیتی نداده.ازینکه اینجور وقتا به احساساتم توجهی نمیکنه غمگینم. فکر کنم نمیتونه کنترل کنه این رفتارشو. وقتی اینجوری میشه همه ش با خودم میگم کاش حرفی نزده بودم، کاش ساکت می موندم. وقتی عصبی میشه سیگار میکشه و من عذاب وجدان میگیرم ازین بابت و احساس گناه میکنم، به همین خاطر گاهی تصمیم میگیرم ظرفیتمو بالاتر ببرم و بیشتر تحمل کنم و بیانش نکنم اون موردی رو که آزارم میده، چون میترسم از واکنشی که میخواد نشون بده، ولی میدونم این کار درست نیست و بینمون دیوار میکشه به مرور. دوس دارم بدونه تا وقتی که از لاکش بیرون بیاد من میمیرمو زنده میشم چون هم بابت اختلاف پیش اومده بینمون و هم بخاطر ناراحت کردنش، من لحظات بدی رو دارم میگذرونم. دوس دارم پیشم بمونه و بهم بگه بعدا حرف میزنیم ، الان جفتمون ناراحتیم، کاش با سیگار کشیدن و رفتارایی که میدونه منو عذاب میده، تلافی نکنه. البته بخاطر تلافی کردنم نیست، بخاطر ارامش پیداکردنه که میکشه، ولی کاش این کارو نمیکرد، کاش زمان عصبانیت هم، منو می دید و خودش رو کنترل میکرد.
2-وقتی بینمون بحثی پیش میاد، گاهی شیوه بحث کردنش آدمو دور میکنه از درست بحث کردن و ادامه دادن و حل اختلاف، انگار داره درس میده و معلم بازی درمیاره، به آدم این حسو القا میکنه که باید بشینه و پند و نصیحت گوش بده و یاد بگیره. الفاظ علمی و تخصصی استفاده میکنه حتی اخیرن وقتی داشت حرفای حساسی رو میزد چندتا فیلمم بهم معرفی کرد که من ببینم و آگاه بشم راجع به مشکلم، و من رنجیدم ازین بابت، حتی برای اثبات درستی حرفش، لینک آموزشی هم برام میفرسته حین بحث کردنمون. میدونم نیتش حل کردن اختلافه ولی این حس رو القا میکنه که انگار روبروی هم قرار گرفتیم نه کنار هم، به هر قیمتی میخواد اثبات کنه درست میگه. در واقع حرفای درستشو به شکل نادرستی میزنه و منتقل میکنه. بیانش منو میبره به حالت دفاعی، انگار میدون جنگه، اون لحظه دوس ندارم دیگه حرفی بزنم چون خیلی برمیخوره بهم. البته ازینکه منطقی برخورد میکنه و دنبال حل مشکل هست خوشحالم اما امیدوارم درک کنه که گاهی اونقدر آزاردهنده میشه این منطقی بودنه که منو دور میکنه ازش. ایشون اهل مطالعه هستن و اتفاقا اغلب بحث ها و کتابها و فیلم های روانشناختی رو دنبال میکنن. و بواسطه اون منم سعی کردم مطالعاتم رو بیشتر کنم و به ایرادات خودم بیشتر اگاه بشم و سعی در برطرف کردنشون دارم. دوس دارم بدونم تو رابطه عاطفی یه سری ملاحظه نیاز نیست حین بحث کردن و انتقاد کردن آیا؟ حساس تر و سخت تر نیست بحث کردن توی رابطه عاطفی ؟ چطور میتونیم انتقاد کنیم اما آزار نرسونیم؟ اصلا چجوری میتونیم درست دعوا کنیم؟ایشون شدیدن منطقی هستن و موقع بحث به هیچ عنوان احساساتشون رو دخیل نمیکنن،شاید به این خاطر هست که توقع دارن من هم به هدف و نیتشون توجه کنم،ایشون میگن من قاطع و منطقی حرف میزنم ک اغلب تلخ هست ولی باید بدونی این هیچی از احساساتم رو به تو کم نمیکنه و اینارو با هم قاطی نکنی و هیچوقت فراموش نکن که عاشقت هستم حتی وقتی داریم بحث میکنیم،من هم شکی ندارم ولی واقعا گاهی اذیت میشم.
3-ایشون خیلی دقیق و سختگیر و تیزبین هست نسبت به آدما و رفتاراشون، گفته هاشون، انگار ذره بین دستشه که درست و غلط رو پیدا کنه و بهت گوشزد کنه، این مورد گاهی منو خسته میکنه. البته درباره بقیه ادما فکر نکنم بیانش کنه. بعضی وقتا مثل آدمای ایرادگیر میشه. به شدت ذهن کنجکاو و پرسشگری داره .نمیدونم چقدر میتونه اهل گذشت و فداکاری باشه، میتونه اشتباهاتمو نادیده بگیره یا تا جایی که بتونه مجازاتم میکنه؟ این مورد منو نگران میکنه. سختگیریاش باعث شده نسبت به این مورد تردید داشته باشم. و ازینکه دربرابرش اشتباهی کنم نگرانم.چطور نگرانی هام رو برطرف کنم؟
4-ازینکه اختلافاتمون در حضور بقیه و خارج از خلوت خودمون مطرح بشه واقعا ناراحت میشم، یکی دوباری پیش اومده که اینکارو انجام داده و من واقعا ناراحت شدم. دوس دارم اگه از دستم ناراحته فقط تو خلوت خودمون مطرحش کنه، ازینکه بقیه ریز و درشت زندگی و کدورتامونو بدونن ناراحت میشم.( بقیه : هر کسی غیر از ما، که شامل خانواده ها و دوستای نزدیک هم میشه.) البته به ایشون گفتم و پذیرفتن که تکرارش نکنن.
ما عاشق هم شدیم ولی هم من هم ایشون نگرانی داریم برای تصمیم گیری و نوبت مشاوره گرفتیم.البته من با شناختی که از ایشون دارم مطمئن هستم همیشه راه اصلاح و تغییر رویه اشتباه رو برای خودشون درنظر میگیرن وادم لجباز و اهل اهمال کاری نیستن.
نظرت چیه؟
