سلام.
من یه دختر شونزده ساله هستم.من یه مشکلی دارم که شاید به نظر بقیه خیلی مسئله ی مهمی نباشه اما در حقیقت من خیلی از این موضوع ناراحتم و واقعا خیلی اذیتم میکنه.من توی فامیل چه پدری و چه مادری تقریبا از همه کوچکترم و هیچ هم سن و سالی ندارم.توی خانواده پدریم نوه ی یکی مونده به آخریم و پسرعموم سه سالشه و از همه کوچکتر.فامیل های دیگه مثلا مثل پسر عمه هام و دخترعمم همشون از من هفت هشت سال بزرگترن و هیچوقت به من محل نمیذارن.کلا کسی تحویلم نمیگیره.توی خانواده ی مادریم هم دوتا دخترخاله و یه پسرخالم از من کوچکترن ولی باز بقیه مثل دخترداییهام و پسرداییم خیلی از من بزرگترن.کلی بخوام بگم یعنی هیچ هم سن و سالی ندارم.هیچکس نیست که منو تحویل بگیره حتی وقتایی که من برم سمتشون بازم انگار نه انگار.در عوض خواهرم که هشت سال بزرگتر از منه با فامیلامون خیلی جوره و اونام باهاش خیلی خوب رفتار میکنن.من آدم حسودی نیستم ولی وقتی میبینم که پسرعمه هام با خواهرم حرف میزنن و شمارشو دارن واقعا بهم برمیخوره.هیچکدومشون حتی یه بار حالمو نپرسیدن...چند ساله که با هیچکدومشون حرف نزدم از نظر اونا انگار که من یه غریبه ام...خیلی دوست داشتم که جای خواهرم باشم...حتی عموم و عمم کلی باهاش گرم میگیرن حتی بهش زنگ میزنن اما یه بار حا منو نپرسیدن...من تا حالا با هیچکدومشون هم هیچ رفتار بدی نداشتم و همیشه خیلی مودبانه باهاشون رفتار میکردم...خواهرم میگه تو هنوز کوچولویی...میگه اگه هجده سالم بشه و برم دانشگاه تازه بقیه آدم حسابم میکنن...واقعا چرا اینطوریه؟چرا همه فکر میکنن هرکی هجده سالش بشه و بره دانشگاه دیگه خیلی بزرگ شده و میفهمه؟اصلا چرا هجده سالگی رو سن قانونی اعلام کردن؟ولی درواقع حتی اگه هجده سالم بشه و به قول خواهرم بزرگ بشم بازم فرقی به حالم نداره چون بازم فامیلامون فکر میکنن من بچه ام...آخه مگه ما خودمون سن مون رو انتخاب میکنیم؟من واقعا نمیفهمم چرا بقیه اینطور باهام رفتار میکنن؟کاش منم بزرگتر بودم...اعتماد به نفسمو کلا از دست دادم...وقتا با فامیلا جمع میشیم همه کلی بگو بخند میکنن اما من همیشه ناراحتم حتی اگه اظهار نظر هم بکنم هیچکس بهم محل نمیذاره...هیچکس اهمیت نمیده...چیکار کنم؟چیکار کنم که یکم به چشم بیام؟چیکار کنم که بقیه یکم برام ارزش قائل شن؟
ممنون میشم اگه راهنماییم کنین
نظرت چیه؟
نوشته اصلی توسط ملیحه رضایی
