باسلام دوباره ادامه ماجرا وقتی میخوام واقع بینانه نگاه کنم به یه موضوع به بدبینی تبدیل میشه اصلا برای وت و زمان خودم ارزش قایل نیستم موقع درس خوندن همش نگرانم برای بقیه انگار داره اتفاقی واسشون بیفته نظرات بقیه مخصوصا وقتی انتاد باشه فرقی نمیکنه از طرف کی باشه یا مثلا از طرفه پدر و مادر باشه و فرقی نمیکنه که اون انتقاد سازنده باشه یا انتقاد بیجا (ببخشید یادم رفت بگم سال دوم کنکورمه و نوجوونم سنم نگفتم ) بهم بر میخوره و برام میشه یه تیکه از افکار منفی خودم نمیدونم به خاطر چیه که وقتی همه میرن بیرون من دوس دارم تو خونه تنها باشم احساس خوش گذرونی بهم دست میده یعنی میتونم تا هر وقت که اونا بیان تو خونه تفریح کنم نمیدونم شاید چون واسه سال اول کنکورم دهم و یازدم ودوازدهم باهاشون زیاد بیرون نرفتم اینجوریم یا شایدم ازشون زیاد خوشم نمیاد وقتی هیشکی خونه نیس یه احساس ازادی بهم دست میده من هر وقت میخوام تفریح کنم میترسم یه اتفاقی بیوفته یا اینکه عذاب وجدان میگیرم (فقط اینترنت و تلویزیون) نه ها البته موقعی که این دو تا کارو انجام میدم وقتی وقتم تلف میشه عذاب وجدان میگیرم و وقتی میخوام یه سری تفریحاتی انجام بدم که باعث هیجان میشه و منو شاد میکنه عذاب وجدان میگیرم و فکر میکنم یه اتفاقی میفته البته من هیچ وقت نشده از ناراحتی جیغ بزنم متاسفانه فقط گریه کردم وهیچی مثل این منو اروم نمیکنه اما اون روز که مامانم منو زد همراه با گریه داد زدم بعد اون میلرزیدم یه کم ادم ترسویی ام اما اون لحظه هر چی از دهنم درومد بهش گفتم اونم همینطور از رو عصبانیت گاهی وقتا که یه نفر ازم تعریف میکنه بعضی وقتا فکر میکنم حتما یه عیبی دارم ازم تعریف میکنه و اینکه اگه یکی یه کاری بکنه که اعصابم بهم بریزه اصلا نم یتونم درس باهاش حرف بزنم فرق نمیکنه کی باشه حتی پدر ومادرم چون فراموش کردنش واسم سخته شخصیتم یه جوریه که انتظار دارم بقیه بفهمن چمه به خاطر همین اکثرا اگه ناراحت یا عصبانی میشم با خودم حرف میزنم و گریه میکنم نمیدونم این حالت ها عادیه یا نه ولی من به دنبال راه حل مشخص میگردم چون این چیزا مدت زیادیه تو من وجود داشته ومن نمیدونم چطوری جلوشونو بگیرم تاکید میکنم افسردگی ندارم اما نمیدونم چمه این چیزا هم انگیزه ی منو تو زندگی گرفته هم تو درس دور و برم اگه تلویزیون و اهنگ روشن شه عصبی میشم حتی اگه صداش نیاد که اکثرا تو اتاقم هم صداش نمیاد نمیتونم بقیه رو تحمل کنم انتظار دارم بقیه خفه شن و نفس نکشن و من درس بخونم تقصیر منه یا نه ولی واسه سال دوم برای درس خوندن بی انگیزه تر شدم و بهونه گیر تر مهمتر از همه یعنی دوس دارم شرایط محیط ایده ال باشه
و من چیزی رو به خاطر هدفم تحمل نکنم هنوزم نمیدونم اونایی که امکاناتشون کمه چطوری میخونن تازگی حس درس خوندن دارما اما ندارم یعنی چطوری بگم این افکار و بهونه گیری هایی که ذهنمو پر کرده این انگیزه رو ازم میگیرن وقتی میبینم امکانات واسم حالا ایده الم نباشه واسم فراهمه و من هیچ کاری نمیکنم جیگرم اتیش میگیره خواهشا کمکم کنین
چون به زندگیم اهمیت نمیدونم دوس دارم زمان بگذره و همش تو اینترنت وتلویزیونم فکر میکنم موفقیت واسه بقیه هست نه من تلاش نمیکنم وتنبلی میکنم میترسم تو رو خدا کمکم کنین زود جواب بدین تو رو خدا استراحت منظورم از نظر ذهنی بود دوس دارم بخوابمو دیگه هیچ وقت بیدار نشم اونقدر که خستم زیادم به صداها حساسم تو وسواس مطالعه گفتم بهتون
نظرت چیه؟
