سلام به همه..من ی دختر ۲۲سالم...ی دهه هفتادی که خیلی فرق میکنه با دهه هفتادیا،من خیلی تنهام چون نمیتونم بد باشم چون همیشه خط قرمزایی ک داشتم رعایت کردم ولی هیچوقت هیچکس نفهمید..هیشکی قدر منو ندونست و نگفت دمت گرم تو این دوره چقد خوب موندی...همیشه تنها بودم همیشه دلم شکسته..هروقت ب مادرم گفتم چرا کسی عاشق من نمیشه گفت چون تپلی باید لاغرشی..ولی بخدا من خیلیارو دیدم چاق وحشتناک ولی یکی عاشقشون بوده...انقد دیده نشدم انقد تنها بودم دیگ هیشکیو باور ندارم هرکیم میگ دوست دارم میگم خو اینم دروغ میگه...منفی نگر شدم خیلی زیاد...منتظرم حتی اوناییم ک اطرافمن ترکم کنن...دیگ خودمو دوس ندارم...ب پوچی رسیدم حس میکنم اگ بمیرم خیلی خوبه و راحت میشم از همه چی..هیچ انگیزه ای برای ادامه زندگی ندارم واقعا خسته شدم...هیشکی نیس کمکم کنه از این حال دربیام همه فقط بدترم میکنن...من ی دختر خیلییی شوخم و جلو بقیه میخندم...خیلی کم میدونن من حال روحیم خرابه...نمیدونم چیکار کنم تروخدا کمکم کنین