نوشته اصلی توسط
فاطیما2
با سلام و خسته نباشید... دختری27 ساله هستم و نامزدم 28 ساله است..یک سال است که نامزدی کردیم.. من فوق لیسانس و ایشون مدرک لیسانس دارن. البته این قضیه اصلا برام مهم نیست. بار اول که ایشون و دیدم اصلا از قیافه ی ایشون خوشم نیومد. ولی همه میگفتن قیافه عادی میشه.. ولی نشده.( کلا به خاطر فاصله دور بیشتر ارتباطمان تلفنیه. و کم هم و میبینیم). اگرم بهشون تمایل پیدا میکنم حس میکنم فقط به خاطر نیاز جنسیه. نه احساس علاقه. کلا نامزدم و قبول ندارم. نمیدونم شاید به خاطر کم بودن فاصله سنیمونه. ایشون از لحاظ مالی در سطح خوبی نیستن و خانوادشونم هیچ گونه حمایتی از ایشون نمیکنند. ولی آدم کاریین. من آدم پر توقعی نیستم و از ایشون انتظار ندارم تو نامزدی خرج من و بدن. فقط انتظار دارم حداقل یه بار تعارف بزنن سر خرید برا نامزدی یا عید هم کمی بحث کردیم, برام زیاد خرید کردنه مهم نبوده ولی از اینکه به این موارد اهمیت نمیدن عصبی میشم و هر بارم سختیایی که تو گذشته کشیدن و میگن. کلا دوست دارم یه حس تکیه گاه داشته باشم چه از لحاظ احساسی. چه بقیه موارد. و از این بابت کاملا حس خلا میکنم. و( بارها به من گفته که تو من و قبول نداری). ایشون پسر آروم و میدونم اهل مواد و این چیزا نیستن. فقط مشکل دیگه ای که دارن وقتی با هم هستیم به دخترای دیگه نگاه میکنن و این من و خیلی آزار میده.. به خاطر این موضوع چند بار بحث کردیم. میگه این نوعی عادته. ولی من توجیح نمیشم. چه لزومی داره وقتی با همیم اون به کس دیگه ای نگاه کنه. اوایل نامزدیمون خیلی انرژی داشتم. ولی الان نه. انگیزه ای و شور و هیجانی برا ازدواج ندارم. اصلا از وضعیتی که توشم راضی نیستم. حس تنها بودن میکنم یک نوع خلا تو وجودمه. خلا عاطفی. ( آخه من آدم احساساتیم و ایشون کاملا برعکسن زیاد به من ابراز علاقه نمیکن.) دوست ندارم نامزدیم بهم بزنم. چون فکر نمیکنم وضعیت از این بهتر شه
خواهش میکنم راهنماییم کنید������