سلام
اول اینکه من ۱۸ سال و چن ماهمه و همه میگن صدای خوبی ندارم
جدا از این مسئله قبلا من خیلی شل حرف مزدم که الان بهتره شده ولی هنوز برخی مواقع شل و آرام از لحاظ سرعت حرف میزنم که دوستام ادام رو در میارن و من بدجور ناراحت میشم و همیشه این برام وسواس شده که اینجوری حرف نزنم ولی باز بعضی مواقع این جور میشه
با سلام خدمت شما
دوست عزیز احساسات شما در این زمینه کاملا قابل درک است.
معمولا افراد در این سنین به جزيیات ظاهر و یا ویژگی هایی از این قبیل در خودشان بیش از حد حساس می شود و اگر نقص یا ایرادی هم داشته باشند آن را بیش از حد تخمین می زنند.
همچنین تایید و نظر و قضاوت هم سالان و هم کلاسی ها و دوستانمان هم در این دوران اهمیت ویژه و بسیاری پیدا می کند که تما این ها می توانند زمینه ساز احساسات منفی و ناخوشایند در ما بشوند.
اصطلاح پذیرش معمولا زمانی به کار می رود که ما با یک موضوعی روبرو هستیم که به هر دلیلی تحت کنترل ما نیست و یا تغییر ناپذیر است و در این گونه موارد ما چاره ای جز دذیرفت واقعیت نداریم.
چرا که در غیر این صورت یعنی اگر بخواهیم مدام به آن فکر و تمرکز کنیم فقط احساس ناکامی را به صورت مکرر تجربه خواهیم کرد.
مثلا فردی که از قدش راضی نیست یا مانند شما با تن صدایش مسئله دارد.
البته برخی از این موارد بعد از پشت سر گذاشتن دوران بلوغ بهتر خواهند شد.
اما بهتر است از همین موضوع استفاده کنید و از خودتان بپرسید واقعا قضاوت اطرافیان تا چه اندازه در زندگی شما اهمیت دارد؟
یا بهتر است این گونه این پرسش را مطرح کنیم که شما تا چه اندازه می خواهید به نظرات و قضاوت های دیگران بها بدهید؟
آیا قرار است آن ها معیار وملاک تشخیص ها و ارزیابی های شما در مورد خودتان و یا در موارد دیگر باشد؟
آیا قرار است با تعریف و تمجید آن ها احساس ارزشمندی کنید و با قضاوت منفی آن ها خودتان را ببازید و از خودتان ناراضی شوید؟
اصلا اگر واقعا تن صدای شما اکنون مورد پسند آن ها نباشد آیا می توانید آن را تغییر دهید آیا تن صدای افراد دست خودشان است؟
آیا ما قرار است بر اساس ویژگی های خدادادی که انتخاب ما نبوده است و نقشی در تعیین آن نداشته ایم قضاوت بشویم و یا افرادی که بر این اساس دیگران را مورد قضاوت و تمسخر قرار می دهند مسئله دارند و آن ها کارو رفتارشان که انتخاب صد در صد خودشان است، نادرست و ناپسند است؟
بنابراین به شما پیشنهاد می شود که هکمی به این سوالات فکر کنید و سعی کنید مبنای ارزیابی و احساس ارزشمندی خودتان را بر ملاک هایی قرار دهید که در درجه اول شما در انتخاب آن ها نقشی داشته اید و بعد می توانید آن را تغییر دهید و تحت کنترل شما قرار دارد و خودتان هم آن را تعیین کرده اید.
اگر این گونه پیش بروید کم تر در معرض آسیب قرار خواهید گرفت.
در این زمینه می توانید راهنمایی های دقیق تری دریافت کنید از طریق مراجعه به یک روانشناس یا مشاور تا بدانید چگونه می توانید در مسیر تحقق خواسته ها و انتظاراتتان اقدامات موثرتری انجام دهید و کمتر احساس ناکامی و خشم و ناراحتی را تجربه کنید.
سلام
هر انسانی ویژگی های خودشو داره.
و بعضی مواقع این ویژگی ها دست خود آدم نیست
یکی صداش نازکه یکی کلفته. یکی خیلی تند حرف میزنه یکی آروم یکی متوسط.
یکی خیلی چاقه. یکی خیلی لاغره.
یکی قدش بلنده یکی کوتاهه.
یکی مثل من لکنت زبان داره و بعضی مواقع به سختی حرف میزنه
و .. . .
آدما هرجور باشن، بازهم یه سریا هستن که دنبال مسخره کردن دیگران باشن. این دست خودم آدمه که تحت تاثیر دیگران قرار نگیره.
سلام داداش گل
یه چند تا مورد دیدم که بهتر هست بهت بگم. این سن شما این فکرا طبیعیه. یعنی در این سن ما به طور ناخداگاه بررسی قدرت زیستی مون رو داریم و در کنارش بلوغ ذهنی. یعنی قدرت زیستی اینکه دایم در حال مقایسه با اطراف هستیم. این جز جدا نشدنی هست در این سن. حتی اگه بخوایم که بگیم مقایسه نکن و یا به مسخره کردن ها بی تفاوت باش نمیشه چون این سن حساس بهش میگن یعنی حساسیت خیلی زیاد هست چون مغز در حال تکمیل کردن فرایند بلوغ هست و نیاز به دریافت اطلاعات از محیط اطراف (در هر قالبی. در قالب دریافت پالس منفی( مورد تمسخر واقع شدن) یا مثبت (هر عاملی که حالت رو بهتر کنه). ببین بخش هایی از زندگیمون حتی با اینکه فکر میکنیم در دست ماست ولی در واقعیت ناخداگاه ما انجام میده. بذار یه مثال بزنم. وقتی کاملا گرسنه هستی و اگاه هستی تا اینجاش مشکلی نیست ولی وقتی کاملا به نقطه بحرانیه رسیدی همه چی از دستت خارج میشه و مثل یک زامبی میشی و هیچ چیزی در واقعیت تو اون لحظه در کنترلت نیست. دوران بلوغ هم همینطوریه. مغز ما بر اساس اطلاعات دوران کودکی تا الانش میاد پردازش ها رو تکمیل میکنه و این به هیچ وجه در دست ما نیست. بیشترین تفاوت شخصیتی هم در هر دو جنس در این سن اتفاق میافته یعنی مثلا خودم رو مثال بزنم من دوران بلوغم خیلی یهویی و بدون اینکه اصلا اتفاق خاصی بیافته شدیدا رفتم تو خودم و برام جالب بود که اصلا نمیتونستم یک جا بشینم باید حتما حرکت میکردم و دایم قدم میزدم. الان هم اونطوری هستم ولی به نسبت کمتر. الان اون دوران برام سوال هست خیلی عجیب بود واقعا ولی دلیلش رو فهمیدم که صرفا پردازش تو مغز اون موقع اون قدر سریع بوده که نمیتونستم یه جا بند بشم
در کل سعی کن بیخیال بری جلو. مطمعن باش همه ی ما ادم ها این حالت ها رو تو اون سن تجربه کردم ولی با کمی تفاوت.
تغییرات تو این سن ها اونقدر زیاده که به هیچ وجه واقعا قابل کنترل نیست مگر با نمیدانم قرص و ... اینا که اونم فقط اگه لازم باشه(اگه دیدی خیلی از کنترل خارج شد برو پیش دکتر چون تغییرات هورمونی اگه قابل کنترل نباشه مشکل پیش میاد)
خب من اینجا یه تکنیکی میگم فقط یادت بمونه(اگه این رو واقعا معنیش رو بدونی دنیات رو عوض میکنه). خیلی جاها میشنوی که مثلا به مسخره کردن ها اهمیت نده و سعی کن اعتماد به نفس داشته باشی در مقابل حرف مخرب. من میخوام اینو یکم تغییر بدم. به مسخره کردن ها اهمیت بده! برای تغییر خودت. باور کن تمسخر ها و انتقاد ها بهترین دوست های ما هستن برای پیشرفت ما.
خب حالا چطور؟ یه مثال بزنم. من میام میگم که : تو قدت خیلییی کوتاهه!
تو میگی با خودت که : اه من قدم کوتاهه!
اونو تغییر بدیم:
من : قدت خیلی کوتاهه!
تو: خب فکر کنیم. چرا باید قد بلند یا کوتاه بودن ملاک باشه برای ارزش نهایی یک فرد؟ ایا ارزش یک فرد به قد اون فرد هست؟ یا به ویژگی های ظاهری و ...؟ خیر. لزوما اینطور نیست. این بستگی داره به فرهنگ اون جامعه (و البته انتخاب طبیعی و جهت غریزه که یک عذر شده برای حماقت ما برای به وجود اوردن یک سیستم متعادل. یعنی تعلیماتی که ما میبینیم در راستای دلخواه عده ای هست که ذهن ما رو کنترل میکنند. یعنی اگر بگیم که قد بلند بودن بهتر و قد کوتاه بودن بد هست این چیزی هست که به ما یاد داده شده و ما فکر میکنیم که غریزی هست چرا نمیگیم قد کوتاه بهتر از قد بلنده؟(هر چند تو طبیعت شاید واقعا اینطور به نظر بیاد ولی قطعا بین مورچه و ادم تفاوتی وجود داره و اون توانایی تعریف سری ارزش های جدید هستش. ما هر طور اموزش ببینیم همون طور رفتار میکنیم) من میتونم شما رو از روز اول بچگی طوری تربیت کنم که بگم قد کوتاه بهتر از قد بلنده و این ادم فرضی هم تا زمان مردنش با این فکر زندگی میکنه(تو تاریخ تا دلت بخواد این طور موارد زیاد داریم ولی چون تعالیمشون با تعالیمی که تو جامعه بوده متفاوت بوده جامعه گریز شدن) و این دنیای ارزش های متفاوت ما رو میسازه یعنی فکر هیچ کسی یکی نیست به واسطه تربیت و محیط اون ادم.
در کل خواستم بگم نگران این حساسیت ها نشو و عادیه و حتی اگه بخوای هم نمیتونی به هیچ وجه کنترلش کنی چون برای مدتی تحث تاثیر ناخداگاه قرار میگیره و وظیفه تو فقط زندگی کردن هست. و همچنین این رو یاداور شدم که لزوما چیز هایی که میشنوی به عنوان تمسخر یا مقایسه کردن یا ... لزوما درست نیستند و صرفا بر اساس تربیت . محیط هستن. مثلا من شاید یه چیزی برام عامل مقایسه باشه و برای شخص دیگه ای عامل دیگه. چیزی که میتونم بگم اینه که به شدت از ادم هایی که اهل مقایسه خودشون با دیگران هستند برای یه مدتی (تا اواخر حدود ۲۱-۲۲) سالگی دوری کن چون تو این سن ارزش ها شکل میگیرن و چون حساسیت ناخداگاه تو محدوده سنی تو تا ۲۲ سالگی زیاد هست شروع میکنی به مقایسه کردن و حتی اگه بخوای هم نمیتونی تمامش کنی. محیط حرف اول رو میزنه. از محیط مقایسه ای و مخرب دور شو. این اولویت اولت باشه.
ذر مورد تمسخر شنیدن این رو باید بدونی که حس بد تمسخر ناشی از نارامی های درونی ماست- از ارزش های ماست اشکال رو همیشه سعی کن اول در خودت بگردی و نه دیگران.. چه بسا تمسخر هایی که میتونن مارو نسبت به خیلی چیزا اگاه تر کنن. سعی کن دیگران رو دوست خودت بدونی چه اونی که مسخره میکنه و چه اونی که انتقاد میکنه. چون باعث میشن که به ارزش هات فکر کنی و اگه اشکالی بود برطرف کنی.
میدونی چیه؟ من همیشه تو ذهنم اینو میگم که کاش کسی چه دوست فرضی چه دشمن فرضی بیاد از من انتقاد کنه منو مسخره کنه تا من نقاط ضعفم رو و ارزش های ذهنی غلطم رو بدونم و اصلاحش کنم. انتقاد و تمسخر طلان اگه گوشت رو دراز کنی و زبانت رو کوتاه تر. من به تمسخر و انتقاد از این دریچه نگاه میکنم که دیگران ناخداگاه دارن اطلاعاتی درباره ام میدن که میتونه درست باشه و میتونه از من ادم بهتری بسازه. سعی کن تعاملی رفتار کنی تو زندگی. یعنی سعی کن که مقایسه محور و یا اهل رقابت نباشی. سعی کن تعاملی رفتار کنی یعنی من با تو دوست هستم و تو با من دوست هستی و ما هر دو باهم دنیای بهتری داریم. این قضیه اش خیلی درازه یه اثبات علمی داره ولی میگن دو ذهن درون یکی بهتر از یک ذهن درون دو هست. این تعاملی بودن رو اگه یاد بگیری اینم دنیات رو عوض میکنه ازت یه ادم دیگه ای میسازه.
یادت باشه در پس هر اختلاف و استرسی که در تعامل با افراد دیگه هست , اونها حرف هایی میزنن که میتونه باعث پیشرفت تو بشه. برای همینه که میگم اگه اختلافی شد سعی کن سکوت کنی و طرف مقابلت حرفش رو بزنه. شاید چیز هایی که هستن که غلط هستند و باید تغییر بدی. بیشتر گوش کن کمتر حرف بزن.
ویرایش توسط یاسمین− : 06-22-2020 در ساعت 01:37 AM
واقعا کاش ادم هایی تو زندگیم پیدا میشدن که منو مسخره میکردن و یا ازم انتقاد میکردن (دومی رو خودم میتونم درخواست بدم ولی اولی نه) چون هر حرفی که میشنوم از یک دنیای درون دیگه هست و هر حرفی میتونه یه جرقه ای در ذهنم ایجاد کنه برای تغییر بیشتر در زندگیم. میدونم این حرفم عجیب بود ولی من ادم ها رو تک تکشون رو طلا میبینم و برای تک تکشون ارزش قایلم چون هر حرفی که میزنن چه در قالب تمسخر چه در قالب چیزی که من دوست داشته باشم شنیدن اون رو , باعث میشن که من شناختم از دنیای خودم بیشتر باشه و بهتر بتونم هر لحظه تغییر کنم.
واقعااااااااااااااااااا طلان تک تک ادم ها فقط کافیه گوشت رو خیلی دراز کنی و زبانت رو کوتاهتر. بشنو. ادم های الان سیستمشون طوری تنظیم شده که ناخداگاه مارو میخوان به طرف پیشرفت ببرن. این الان ژنتیکی شده یعنی حدود چند صد سالی این تغییر شروع شده و ادم ها از خودشون اطلاعی ندارن ولی هر حرفی که میزنن در عمق حرفاشون چه خوب چه بد و مخرب , میتونه برای ما یه کمک باشه (چون سیستمی که توسط سازمان های کنترل جمعیت تعریف شده اینه که ادم ها به هم دیگه نزدیک تر بشن و اطلاعات رو طوری به هم منتقل کنن که ضعف هاشون براشون مشخص بشه و این استفاده از این فرصت دست ماهاست ولی ما استفاده نمیکنیم و صرفا تمسخر و انتقاد رو مخرب میدونیم چون اگاهی ما از خیلی چیزا کمه)
خواستم دیدت رو مقایسه - تمسخر-انتقاد- و از همه مهمتر ادم ها عوض کنم.
خوب فکر کن به حرفام.
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
نظرت چیه؟