یکی از همکلاسیهایم پسر بسیار خوش تیپ و مودب و درسخوانی است.در ضمن فردی مذهبی هم هست.فقط یکم سخت مسائل رو قبول میکنه مثلا باید از طریق بحث های فلسفی براش اثبات کنی.در ضمن شاعر هم هست و روابط اجتماعی بالاو دوستان زیادی داره.
من هم تقریبا شبیه به او هستم اما سه تا عامل آخری رو ندارم.
از وقتی همکلاسیم شده دوست داشتم باهاش رفیق صمیمی بشم ولی اون اصلا توجه نمیکرد اما امسال حس میکنم توجهش به من بیشتر شده.
پارسال اصلا با من حرف نمیزد ولی امسال با یه سوال کوچیک سر بحث رو باز میکنه و دائم سر کلاس بر میگرده عقب و به طرف من نگاه میکنه.
نکته ی مهم دیگه اینکه من تجربه ی این نوع دوستی رو که دلم میخواد درسال های قبلم داشتم اما نمیدونم چرا بعد از مدتی دوستام از کنارم پراکنده میشدند.
بنابر این:1)از کجا مطمئن بشم توجهش به منه یا به بغل دستیم؟
2)از کجا به مشکل خودم در مورد شکست خوردن در روابط دوستانه پی ببرم؟
3)چیکار کنم که رفیق به اصطلاح فابریکم بشه؟
4این آقا افسردگی هم دارن.چطور میتونم کمکش کنم تا از این بحران بیرون بیاد؟
نکات قابل توجه:
الف)من پسرم.17 سالمه .در ضمن تفکر هم جنس گرایانه هم اصلا ندارم.
ب)دوستان عزیزی که میخوان حرف از نا امیدی و اینکه دوستیتون یه طرفس و از این حرفا بزنن لطفا این مطلب رو نخونن.
ممنون.
نظرت چیه؟
