واقعا مسخره ست هم زود رنجم هم زبان تلخی دارم و دیگران و زود میرنجونم!
آدم سنگدلی نیستم ولی وقتی کسی رو ناراحت میکنم دوست ندارم برم و عذر خواهی کنم و غرور مزخرفم و زیر پا بذارم
همیشه حتی گاهی نسبت به چیزای خوب هم دید منفی دارم هروقت کسی ازم سراغی میگیره همش فکر میکنم حتما ۱۰۰٪ یه کاری داره و واسه خودم نیست (اینا اون کسایی نیستن که اغلب میرنجونمشون) (خیلی زیاد پیش اومده که فقط واسه کارشون ازم سراغ بگیرن)
خیلی همیشه سعی میکنم از حرف بقیه ناراحت نشم و مهم نباشه ولی نمیشهههههه
مثلا خواهر بزرگترم چون یخورده حس کنترل کردن و مامان گونه داره وقتی از کار من ایراد میگیره اعصابم خورد میشه و نمیتونم از خودم دفاع نکنم! ولیوقتی مامانم همین چیزا رو بگه برام سنگین نیست. البته اینم بگم خواهرم زیادی اعتماد بنفس داره و من اصلا ندارم!
ولی به این نتیجه رسیدم که کلا آدم خیلی تو زندگیش راحت تر و کم استرس تره اگر به حرفها محل نده و کار خودشو بکنه. اما انگار هرچی بیشتر میگذره حرفهای آدمها بیشتر عین مته میره تو مخم و آزارم میده! واقعا باید ازچه تمرینی استفاده کرد که انقدر زندگی رو سخت نگرفت؟ در ضمن بگم من از این لای پر قو بزرگ شده ها نیستم و به اندازه خودم سختیهامو کشیدم. ولی بازم لوووووسم دیگه بگید چکار کنم.....