دنیس می گوید کودکان دشواری های زیادی در به یادآوری رویدادهایی دارند که عناصر آنها هم پوشان است و با هم تداخل دارد. این مطالعه شامل دو آزمایش بود که در آن کودکان چهار و هفت ساله و همچنین افراد بزرگسال مورد بررسی قرار گرفتند.









در حالی که برخی بخش های حافظه تا حدود سن چهار سالگی کاملا رشد می کنند اما محققان دریافته اند حافظه اپیزودیک( رویدادی) – توانایی برای یادآوری اصل رویداد، زمان و مکان آن - رشد بلند مدت تری دارد.
این یافته به این معناست که کودکان هیچ مشکلی برای به خاطر آوری حوادث یا رویدادهای ساده خاص ندارند اما در برخی موارد ممکن است در قرار دادن این خاطرات در مکان، زمان یا زمینه درست مشکل داشته باشند.

ولادیمیر اسلوتسکی یکی از مولفان این مطالعه و استاد روانشناسی دانشگاه اوهایو می گوید اغلب تصور می شود که بخش عمده رشد حافظه زمانی روی می دهد که کودک پیش دبستانی را به اتمام رسانده است اما ما دریافته ایم که رشد حافظه پس از سن هفت سالگی نیز همچنان ادامه می یابد.

وی این تحقیق را با "هیونگ ووک یم" دانشجوی دکتری روانشناسی در دانشگاه اوهایو و "سیمون دنیس" پژوهشگر دانشگاه نیوکاسل استرالیا انجام داده است. دنیس می گوید کودکان دشواری های زیادی در به یادآوری رویدادهایی دارند که عناصر آنها هم پوشان است و با هم تداخل دارد. این مطالعه شامل دو آزمایش بود که در آن کودکان چهار و هفت ساله و همچنین افراد بزرگسال مورد بررسی قرار گرفتند. در یک آزمایش به شرکت کنندگان تصاویری از شش جفت شئی داده شد که وقتی که در خانه قرمز بودند می بایست با هم به خاطر اورده می شدند مانند یک نیمکت و یک دوچرخه ؛ یک سگ و یک فنجان قهوه. سپس به برخی از این شرکت کنندگان در یک خانه آبی همان اشیا البته با یک جفت متفاوت نشان داده شد.
محققان مطمئن شدند که هر کودک جفت هایی را که هر خانه می یابد، درست به خاطر می آورد. اما این خاطره های ساده، مساله دانشمندان نبودند. آنچه که محققان واقعا می خواستند بدانند این بود که آیا کودکان می تواند به طور صحیحی عناصر هم پوشان خاطرات را دنبال کنند مانند آنکه در خانه قرمز سگ با فنجان قهوه جفت بود اما درخانه آبی در کنار نیمکت قرار گرفته بود.

نتایج نشان داد که کودکان در به خاطر آوری جفت های مختلف در خانه های قرمز در برابر خانه های آبی دشوار زیادی داشتند. کودکان وقتی می دیدند چیزی از یک محتوا به زمینه دیگر هم پوشان شده است به مشکل می خوردند. آنها این توانایی خلق ساختارهای حافظه ای پیچیده تر مورد نیاز خود را نداشتند.
در مطالعه دوم محققان تصاویر این جفت اشیا را با شخصیت های کارتونی که ممکن بود کودکان با آنها آشنا باشند همراه کردند. هدف آنها این بود، دریابند آیا ممکن است جذاب شدن محتوا و مرتبط بودن آن با کودکان در مقایسه با خانه ها در ازمایش اول، حافظه را بهبود بخشد یا خیر.
محققان دریافتند عملکرد کودکان این بار نیز با وجود شخصیت های کارتونی بهبود چشمگیری نداشت.
قرار است نتایج این تحقیقات درنشریه Psychological Science منتشر شود.