تلاش برای خوشحال کردن خانواده

[dokhtare baran]

عذاب وجدانم به خاطر نا راضی بودنه پدرم از من هست به خاطرهخوبیهاشون.به خاطر امیدی هست که من ناامید کردم . .لطفا کمکم کنید که با این عذاب وجدان چکار کنم؟ :-(

[naghme]

سلام

به هرحال هرچی بوده گذشته...

به نظر من اگه خودت از رشته و دانشگاهی که قبول شدی رضایت نداری دوباره بخون، اما اگه همین که هست را دوست داری چرا وقتتو هدر بدی؟ همینو ادامه بده

هر پدر و مادری فقط خوشبختی و آرامش فرزندشون را میخوان، شما هرطور فکر میکنی خوشبخت تری زندگی کن اونا هم از خوشبختی تو خوشحال میشن

برای عذاب وجدانت هم همینکه اشتباهتو بپذیری و برای زندگی مشترکت و عاقبت به خیری خودت و خانواده ت تلاش کنی کافیه

وقتی پدرت تلاشتو برای جبران ببینه، به مرور رضایت ایشون را هم میتونی جلب کنی

[farokh]

سلام من کلی تو اینترنت گشتم تا سایتی پیدا کنم تا به صورت آنلاین مشکلم و در میان بزارم و راهنماییمم کنن .
من تقریبا 8 ماه هست که ازدواج کردم و زندگی خوبی دارم .مشکله من مربوط به قبله ازدواج هست و عذاب وجدانی که به خاطره رفتار های خودم نسبت به پدر مادرم دارم.من دوره دبیرستان دختری مودب سربه زیر درس خونی بودم .اشاره کنم که تو یک شهر کوچیک تویک خانواده متدین و باسواد زندگی میکنم .تا ساله سوم دبیرستان زندگی به منوال طبیعی گذشت .ولی تو پیش دانشگاهی انگار که از درس بدم می اومد .ساله کنکور بود چون همیشه نمراتم خوب بود همه انتظار داشتند کنکور موفق بشم کلی هزینه کلی کلاس خصوصی و آزمون انگار من تو خودم گم شده بودم خرج میکردم ونمیخوندم وهم خودمو هم خانوادمو گول میزدم. بیشتر مشغول اینترنت بودم تا درس .کنکور دادم رتبه چندانی نیاوردم .ولی قول دادم پشت کنکور بمانم حتما خوب درس میخوانم ولی ...
خیلی از خدا دور شده بودم با پسری از اینترنت دوست شدم و خودمو مشغول او کردم و کمکی درس با فکر او میخواندم مشغول نت و صفحات اینترنتی گوشی و دوستی بودم .با پسر قول و قرار گذاشته بودم ولی بعد عید بود سروکله خواستگار پیدا شد من عید را خوب درس میخواندم چون به پسر قول داده بودم .پدرمادم موافق ازدواج من با خواستگارم بودند وچون نتوانستم قانعشان کنم که نمیخواهم ازدواج کنم موضوع را بهشان گفتم ولی در عین ناباوری آنها منطقی تصمیم گرفتند و پسر را پیدا کردند و من به مادرم قول دادم اگر خوشتان نیامد بزارمش کنار .پدرم با خانواده پسر صحبت کرد و اوضاع زندگیشان را دید و گفت که به ما نمیخورند و با او خوشبخت نمیشوی و من برخلاف میل و علاقه ام به خ اشک های مادرم دیگه ارتباطم را با پسر قطع کردم .باز کنکور دآددآدمباز موفق نشدم و سپس به خواستگارم جواب مثبت دادم آن هم به خاطر پدر و مادرم و اشک هاشون.کنکور هم شهره خودمون قبول شدم. الآن عذاب وجدانم به خاطر نا راضی بودنه پدرم از من هست به خاطرهخوبیهاشون.به خاطر امیدی هست که من ناامید کردم . به خاطر مادرم هست که فکر میکنه اون مقصره چون کارمند بوده نتونسته آن جور که باید به بچش برسه .لطفا کمکم کنید که با این عذاب وجدان چکار کنم .گاهی فکر میکنم دوباره درس بخوانم و کنکور بدم شاید موفق شدم و یک دانشگاه معتبر و یه رشته خوب قبول شدم اونوقت میتونم خوشحالشون کنم لطفا راهماییم کنین :-(

خب واقعا" الان مشکل شما چیه ؟

اینکه نتونستید موفق بشید و رشته خوبی رو قبول بشید ؟

شما که دختر هستید و و میتونستید یک سال دیگه برای رسیدن به آرزوتون تلاش کنید و به قول خودتون جواب زحمات والدینتون رو بدید

این موضوعی که شما خودتون رو نگرانش کردید مسئله خیلی مهمی نیست که ارامش خودتون رو براش به هم زدید

فقط کمی اراده پشتکار و برنامه ریزی میخواست که بتونید موفق بشید