سلام
نمیدونم واقعا از کجا باید شروع کنم،من از اول زندگیم از لحظه ای که خودمو شناختم زندگی سختی داشتم همیشه بد بختی کشیدم دیگه تحمل ندارم دیگه نمی تونم ترو خدا کمکم کنین.
من رها 27 سالمه 10 ساله که دارم کار میکنم بعد 10 سال هیچ پس اندازی ندارم خستگی همه ی این سالها زحمت کشیدنام به تنم مونده خستم از همه چیز خستم از لحاظ روحی،جسمی ،عاطفی خستم از همه بدم میاد چون همیشه من به فکر بقیه بودم ولی هرکی به فکر خودشه هیچ وقت هیچ کس منو ندید واسه هیچ کس مهم نبودم.گذشته تلخی دارم که خیلی از خودم از کارام از حرفام پشیمونم همیشه خودمو سرزنش می کنم.اگه داستان زندگیمو بخوام بگم یه رمان میشه پس خلاصه میگم پدر و مادر من فوت شدن وقتی من 7 سالم بود.3 تا خواهر دارم که همشون ازدواج کردن برادر ندارم.خواهرامم خوشبخت نیستن که هرچند وقت یکبار ذهن منم مشغول درگیری های زندگیشون میکنن و طبق معمول کمکی از من بر نمیاد زندگی شخصیشونه و من نمی تونم دخالت کنم فقط باید شاهد گریه ها کتک خوردنا دعواها بد بختیاشون باشم.همیشه تو همه این سال هایی که کار کردم حقوقم خرج زندگیم اجاره خونه و کوفت و درد شد.نه ارثی از پدر و مادرم برامون مونده نه پشتوانه ای دارم هرچی کار میکنم فایده نداره همش خرج میشه روزی که حقوق میگیرم هنوز شب نشده به جز کرایه راهم که میزارم کنار پولی واسم نمونده به خاطر همین کلی قرض دور خودم چیدم فکرم همیشه مشغوله حوصله هیچیو ندارم حتی حامد نامزدم اونم از من بد تر از صبح تا 12 شب یه کله کار میکنه ولی هیچی نمیتونه جمع کنه البته بگم من هیچ خرجی براش نمی تراشم شاید ماهی یکی 2 بار شارژ 2 تومنی ایرانسل برام بگیره.هرچی فکر میکنم نمی دونم کدوم یکی از مشکلامو بگم انقدر زیاده که نمیشه اینجا با نوشتن گفت.حالم خیلی بده شبا راحت نمی خوابم همش کابوس میبینم.مسیر سر کارم با خونم خیلی زیاده مجبورم 4:30 صبح بیدار شم 5 بزنم بیرون از اونور 9 شب می رسم خونه که تایه کاری تو خونه انجام بدم یه دوشی بگیرم ساعت 12 شده باید بخوابم اونم با بدبختی.دیگه هیچ چیز واسم خنده دار نیست دیگه هیچ هیجانی ندارم همه چیز عادیه همه چیز زود عصبیم میکنه جدیدا که پلکم می پره که این عصبی ترم میکنه دلم واسه حامد تنگ میشه می خوام در کنارش آرامش داشته باشم ولی وقتی بهم میرسیم کلام اول به دوم دعوامون میشه اندازه جونم دوسش دارم ولی انقدر ازش عصبی میشم که یه آن قید همه چیزو میزنمو می خوام رابطمونو تموم کنم.بی علت گریم میگیره دلم از همه پره سر کارمم همینطوره با همه دعوام میشه بچه ها میگن لحن صحبتت با مشتری خشنه تنده به یه مشکل کوچیک که می خورم انگار زندگیم تموم شده می خوام سر همه داد بکشم چند سال پیش سیگار میکشیدم روزی نصفه پاکت که با کلی اراده ترکش کرده بودم جدیدا دوباره میکشم البته مخفیانه ولی سیگارم آرومم نمیکنه کارام قاطی شده قراردادام ok نمیشه مدیرام ازم ناراضین امروز فرداس که اخراج شم.اینم عصبی ترم میکنه اشتهام زیاد شده 7 کیلو چاق شدم همش میخورم قبلا از شیرینی زیاد خوشم نمی اومد ولی جدیدا دست رد به سینه کیک و بیسکوییتو شکلاتو بستنی نمی زنم.اعتماد به نفس اصلا ندارم خودمو صلیقمو شخصیتمو همه چیمو گم کردم بعضی وقتا به سرم میزنه خودمو بکشم جراتو توانشم دارم فقط به خاطر حامد نمیکنم اگه من چیزیم بشه اون روانی میشه به این ایمان دارم.خستم خییییییییییییلی خسته!
نظرت چیه؟
نوشته اصلی توسط رها
