عفونت های دوران جنینی مانند عفونت های انگلی یا آنفلوانزا ، پیشینه های روانشناختی، استرس یا سابقه خانوادگی همگی می تواند عوامل خطر در نظر گرفته شوند.
پژوهشگران با انجام مطالعاتی برروی موش ها دریافتند اثر متقابل عفونت دوران بارداری و استرس در دوران بلوغ نقش مهمی را در بروز اسکیزوفرنی ایفا می کنند.
حدود یک درصد جمعیت، دچار اسکیزوفرنی هستند - یک اختلال ذهنی که معمولا تا زمان بزرگسالی ایجاد نمی شود و غیرقابل درمان است.
روانشناسان و عصب شناسان مدتها عوامل محیطی مضر را در بروز این بیماری مقصر می دانسته اند.
عفونت های دوران جنینی مانند عفونت های انگلی یا آنفلوانزا ، پیشینه های روانشناختی، استرس یا سابقه خانوادگی همگی می تواند عوامل خطر در نظر گرفته شوند.
تا کنون محققان نتوانسته بودند تاثیر متقابل عوامل فردی مرتبط با این بیماری ذهنی شدید را شناسایی کنند.
گروهی از محققان سوئیسی به پیشرفت مهمی در شناخت این بیماری رسیده اند: برای نخستین بار آنها توانسته اند شواهد شفافی از ترکیب دو عامل محیطی مرتبط با بروز تغییرات مغزی مرتبط با اسکیزوفرنی دست یافتند.
آنها همچنین دریافته اند در کدام مراحل از زندگی یک فرد باید از بروز این بیماری پیشگیری کرد.
دانش پژوهان یک مدل موشی خاص را ایجاد کردند و توانستند فرایندهای مغزی انسان را در این موجود شبیه سازی کنند.
نتایج این تحقیقات در نشریه ساینس منتشر شده است.
نخستین تاثیر محیطی منفی که زمینه را برای بروز اسکیزوفرنی فراهم می کند عفونت ویروسی مادر در نیمه نخست دوران بارداری است.
اگر کودکی سابقه چنین عفونتی را در دوران جنینی داشته باشد و در دوران بلوغ تحت استرس شدید قرار بگیرد احتمالا اینکه در آینده به اسکیزوفرنی مبتلا شود بسیار بالا می رود.
با این حال این اختلال ذهنی به ترکیب این دو تاثیر محیطی منفی برای بروز نیاز دارد و وجود یکی از این دو برای ایجاد این بیماری کافی نیست.
محققان می گویند عفونت مادر در دوران باداری برخی سلول های ایمنی خاص را در سیستم اعصاب مرکزی در مغز جنین موسوم به سلول های میکروگلیال فعال می کند. این سلول ها سیتوتوکسین تولید می کنند که رشد مغز را در جنین تغییر می دهد.
اگر این فرد در دوران بلوغ تحت استرس زیاد قرار بگیرد این تغییرات مغزی مشکل ساز شده و زمینه برای بروز اسکیزوفرنی افزایش می یابد.
محققان می گویند با این یافته ها اکنون می توان برای افراد پر خطر اقدامات پیشگیرانه ای را در برابر این اختلال اندیشید.
محققان با تاکید بر اینکه مادران بادار نباید از نتایج این تحقیقات نگران شوند می گویند عوامل متعددی باید دست به دست بدهد تا این بیماری بروز کند از جمله ژنتیک که البته در این مطالعه نادیده گرفته شده است.
نظرت چیه؟