پارک ملی تندوره

[reza1]

یکی از زیباترین منطقه های که رفتم ،طبیعت عالی ، اکوسیستم متنوع ، هر چی بگم کم گفتم ، مسیرتون خورد حتماً برید

قابل توجه گردشگران و طبیعت دوستان، منطقه تفرجگاهی چهلمیر در روزهای 14و15و16 خرداد ماه سال 93 طبق آمارهای موجود در حدود 6000 نفر بازدید کننده داشته است.

پارک ملی تندوره دارای دره های عمیق و چشم نوازی است که معروف ترین آنها دره چلمیر است که در بخش شرقی پارک واقع شده است. در ابتدای ورودی دره ، قریه دودانلو قرار گرفته و ابتدای آن پوشیده از درختان انبوه از انواع : گردو ، بید ، صنوبر و چنار می باشد . این دره یکی از مهمترین زیستگاه های کل و بز ، قوچ و میش و پلنگ در منطقه است.دره چلمیر مهمترین تفرجگاه مردم درگز نیز محسوب می گردد و هر سال در فصل تابستان بخش پایینی دره تعداد کثیری از مردم ناحیه را به خود جلب می کند. دره چهلمیر یا همان پارک ملی تندوره شهرستان درگز یکی از زیباترین تفریح گاه های استان خراسان و سرزمینمان ایران است. که توریست و گردشگران بسیاری را جذب خود می کند.

معرفی منطقه
این منطقه با مختصات X=667583 و Y=4140780 در ضلع جنوب شرقی پارک ملی تندوره و حدود ۲۰ کیلومتری شهرستان درگز واقع شده است. برخی ویژگی ها و امکانات منطقه:

1- موزه حیات وحش با معرفی برخی گونه ها و نقشه های منطقه

2- چشمه با دبی 240 لیتر بر ثانیه

3- مناظر و جلوه های بکر ودیدنی

4- آبشار

5- وسایل تفریحی برای کودکان

6- مکان های مناسب برای استراحت

۷- فروشگاه

۸- سرویس های بهداشتی

۹- پوشش همراه اول در منطقه

10- و...

پارک ملی تندوره یکی از زیستگاه‌های حیات وحش کشور است که در 30 کیلومتری غرب شهرستان درگز در استان خراسان رضوی قرار دارد.این منطقه با مساحت 73435 هکتار، در بهمن ماه سال 1347 خورشیدی به عنوان «منطقه حفاظت شده تندوره» قرق گردید. یک سال بعد یعنی در اسفند سال 1348، به «پارک وحش تندوره» تغییر نام داد و در خرداد 1350 خورشیدی، قسمتی از شرق پارک (ناحیه مجاور گردنه الله اکبر) حذف در بهمن سال 1353، به عنوان «پارک ملی تندوره» مطرح شد.

پارک ملی تندوره به دلیل بهره‌مندی از زیباترین و عمیق‌ترین دره‌های ژرف و پرشیب و تپه‌ماهورها، یکی از بهترین زیستگاه‌های جانوران وحشی به ویژه قوچ و میش اوریال می‌باشد. از 7 گونه گربه‌سان ایران، 5 گونه شامل پلنگ ایرانی، گربه جنگلی، گربه دشتی، گربه پالاس و سیاه‌ گوش اوراسیا، در این منطقه زندگی می‌کنند. این منطقه بهترین زیستگاه پلنگ در ایران است به طوری که در سال 1387، جمعیت آن نزدیک به 60 قلاده برآورد شد. گراز از دیگر جانوران این منطقه است که به تعداد زیادی در نقاط مختلف آن به ویژه شمال پارک زندگی می‌کند. در نقاط نسبتاً کم‌ارتفاع پارک و محدوده‌های مشرف بر روستاهای اطراف، گرگ به صورت منفرد یا دسته‌های 2 تا 5 قلاده‌ای دیده می‌شود. روباه قرمز، شغال، سمور سنگی، کفتار، رودک و جوندگانی چون پایکا و تَشی، از دیگر جانوران این منطقه به شمار می‌روند. پارک ملی تندوره از نظر تنوع گونه‌های پرندگان بسیار غنی است. پرندگان بیشتر در نواحی پست و حاشیه‌ای پارک و داخل دره‌ها و نزدیک به چشمه‌سارها دیده می‌شوند. تعدادی از گونه‌های مهم بومی منطقه عبارتند از دلیجه، کبک، تیهو، قرقاول، بلدرچین معمولی، کبوتر چاهی، قمری، یاکریم، چکاوک شاخ‌دار، چکاوک آسمانی، دم‌جنبانک ابلق، قرقی، سسک، سار، زاغی، کلاغ گردن‌بور، کلاغ ابلق، الیکایی، توکای سیاه، زردپره کوهی، زردپره مزرعه، انواع جغد و سهره سینه سرخ.کورکور، سارگپه پابلند، عقاب دشتی، عقاب شاهی، عقاب طلایی، کرکس، هما، لیک، کوکر، مرغ حق، شبگرد بلوچی، بادخورک معمولی، بادخورک کوهی، زنبورخوار معمولی، هدهد، چکاوک طوقی، پپت خاکی و سنگ‌چشم دم‌سرخ، پرندگان مهاجر پارک را تشکیل می‌دهند.خزندگان این پارک نیز شامل 9 گونه مار غیرسمی، 4 گونه مار نیمه سمی، 5 گونه مار سمی، 6 گونه سوسمار و لاک‌پشت می‌شوند.شکل خاص زیستی، ساختمان خاک، تغییرات ارتفاع، میزان بارش و شکل آن و نوسانات گرما سبب گردیده پوشش گیاهی متنوعی در این ناحیه دیده شود.
تاکنون 373 گونه از 60 تیره در این پارک شناسایی شده است. اورس، انجیر، بید، نسترن، گوجه وحشی، کرکو، درمنه، گون، کلاه میرحسن، باریجه، آنقوزه، کندل، زیره سیاه، کتان وحشی، آویشن، انواع گرامینه، آلبالوی وحشی، شیر خشت، زرشک، انواع گیاهان یک‌ساله مرتعی و گیاهان باارزش دارویی، از مهم‌ترین گونه‌های گیاهی این پارک به شمار می‌روند.
تندوره در حوزه آبریز هریرود و کَشَف‌رود و زیرحوزه رودخانه درونگر قرار دارد. این منطقه از نظر منابع آبی، فاقد رودخانه‌های مهم است و قسمت اعظم منابع آب این منطقه را، چشمه‌ها تشکیل می‌دهند. آبدهی چشمه‌های منطقه چشمگیر نبوده و تنها چشمه‌های چهل‌میر و چرلاق به طور نسبی دارای آبدهی بیشتری در مقایسه با سایر چشمه‌ها می‌باشند.
درجه حرارت هوا در این منطقه در فصل زمستان تا 20 درجه زیر صفر نیز می‌رسد و هر ساله حداقل 4 ماه از سال در این منطقه برف وجود دارد.
میزان بارندگی سالانه در این منطقه 250 تا 300 میلی‌متر می‌باشد. توزیع بارندگی در فصول مختلف بسیار متفاوت است که بیشتر حجم باران در فصل بهار رخ می‌دهد.این پارک از یک سری کوه‌های مرتفع و متصل به هم تشکیل شده و رشته‌کوه مشخصی ندارد. مرتفع‌ترین نقطه این پارک، قله قنبرعلی در جنوب محدوده به ارتفاع 2586 متر است و پست‌ترین نقطه با ارتفاع 884 متر، در بخش شمالی محدوده قرار دارد.

راه اصلی پارک جاده شوسه قوچان به درگز می‌باشد که از سه نقطه می‌توان به پارک دسترسی پیدا کرد.


۱- قریه اینچه کیکانلو (واقع بر سر راه درگز - قوچان) تا پاسگاه شکر آب (جنوب پارک) ۱۰ کیلومتر.


۲-از درگز تا پاسگاه چهل میر (شرق پارک) ۳۰ کیلومتر.


۳- از نوخندان تا زیارتگاه بابانستان (شمال پارک) ۱۲ کیلومتر.

[farokh]

[mahdianshakib]

فکر کنم جای خیلی زیبایی باشه.
ولی چقدر اسماش سخته.

[سوگل1]

ممنون خوب بود