داشتن پسر نوجوان تنبل و بی مسئولیت

[erfan1]

سلام .پسر 15 ساله ای دارم که نه میداند از زندگی چه می خواهد.نه برای اینده خو دتصویری کشیده .نه به رشته ای علاقه دارد.و انتخاب رشته اش چیزی بوده که پسر عمویش انتخاب کرده.نه کاری میکند (درس خوندن،ورزش ،موسیقی......)نه مسئولیتی قبول میکند فقط پول بدیم خرج کنه.بخوره،بخوابه ،با دوستاش بیرون بره و با گوشی بازی کنه.بی برنامه ،بی توجه به انتظارات ما فقط اونی که او میخواد.....در حالیکه من سخت کوش ،فعال ،منظم و مسئول هستم .تحمل این بچه عذابم میده.من فقط همین پسر رو دارم واختلاف سنی من و پسرم 37ساله

[e.v]

سلام
خوش اومدید، سال نو مبارک
ببینید موضوع کمی پیچیده است...
با یک فرضیه می شه گفت:
پسرتون شده مثل عقاب خپل، ابهت داره ولی کارایی نداره. اکثرا دلیلش نوع رفتار پدر و مادر با بچه هاست، پدر و مادری که خودشون سخت کار می کنند ولی اجازه نمیدن که پسرشون سختی بکشه و می خوان که به اصطلاح بچشون تو رفاه باشه. بعضی از پدر مادر هایی که توی کارشون بسیار موفق هستند و درآمد مرفه دارند فکر می کنند که محبت کردن به فرزند یعنی تهیه لباس خوب و فرستادن فرزند به مدرسه خوبه و... ولی در واقع فرزند به حضور پدر و مادرش نیاز داره نه صرفا حمایت های مالی.
پسرتون مسئولیت پذیر نیست چون مسئولیتی بهش داده نشده.

البته تو سن بلوغ هم هستند و تو این سن معمولا کمی سرکش میشن.
پیشنهادم اینه که به مشاوره حضوری مراجعه کنید.

[naghme]

چرا بچه ها با والدین خود همكاری نمی كنند؟
اكثر والدین این طور فكر می كنند نوجوانانشان حس همكاری ندارند. اگر این والدین به جای راهنمایی كردن فرزندشان به استفاده مفید از قدرت خود ، الگویی خشن و عصبی برای آنان طراحی كرده اند ، پس حق دارند ، فرزندشان حس همكاری ندارد! «همان كاری را بكن كه من می گم!» این حرف جایی برای همكاری باقی نمی گذارد. برعكس ، نوجوان را دعوت به شورش می كند.

وقتی بچه ها نمی خواهند همكاری كنند به این معنی است كه والدین یا معلمان محیط همكاری برای مشاركت حقیقی آنان در برنامه ریزی ، راهكارها و ایده های خلاق فراهم نكرده اند. بسیاری از نوجوانان به جای استفاده از حس خویشتنداری و همكاری با بزرگترها ، با مقاومت و شورش در برابر كنترل والدین ، انرژی زیادی صرف محافظت از «حس اعتماد به نفس» خود می كنند.
تا وقتی به جای فرزند خود تصمیم می گیرید ، برنامه ریزی می كنید و مسؤولیت كارهای او را قبول می كنید ، نوجوانتان انگیزه ای برای همكاری و مسؤولیت پذیری ندارد.
شاید پرسش واقعی این باشد : «چگونه می توانیم برای والدین انگیزه استفاده از روشهای ایجاد انگیزه برای نوجوانان ایجاد كنیم؟»


با فرزندی که می‌خواهد روزها را با دوستان و خارج از خانه به مدت طولانی بگذراند چگونه باید رفتار کرد؟
نه گفتن یکی از مهارت‌هایی است که والدین باید آن را به فرزندشان آموزش دهند تا به این ترتیب در برابر هر درخواستی اعلام موافقت نکنند. همین‌طور خانواده باید شیوه برقراری ارتباط بین فردی صحیح و راه و رسم درست تفریح‌کردن را به نوجوان خود بیاموزد و برای او محدودیت‌های زمانی و مکانی در نظر بگیرد و در صورت بی‌توجهی، نوجوان را برای مدتی با ارائه دلیل از این تفریحات برحذر کند.


قهر نه، مشکل را حل کنید
بسیاری از خانواده‌ها در حل مشکلات خود همان نوع شیوه‌های فرزندپروری (قهر و طرد) که مخصوص سنین کودکی بوده را به کار می‌گیرند اما در این سنین استفاده از استدلال، شیوه‌های حل مساله و گفت‌وگوهای منطقی در حل مشکلات و اختلافات کمک‌کننده‌تر است.
هتر است به جای فاصله گرفتن و تنها گذاشتن نوجوان سعی کنید به وی نزدیک شوید و بدانید که نمی‌توانید او را به انجام کاری مجبور کنید، اما با جلب اعتماد او به طور مستقیم و غیرمستقیم می‌توانید بر تصمیم‌گیری‌هایش نظارت داشته و با هم فکری و مشورت و ارائه دادن توصیه‌های مفید راهنمایی‌اش کنید.
موفق‌ترین والدین کسانی هستند که بدون هیچ قید و شرطی به فرزند خود توجه کرده و از بودن در کنار وی لذت ببرند و همان‌طور که به علایق و خواسته‌ها و مشکلات فرزندشان توجه می‌کنند، حد و مرزها را نیز برای وی توضیح دهند.

از او مسوولیت "بخواهید"
نوجوان را در امور جدی خانواده و در حدی که در توان اوست, دخالت دهید. انجام خریدهای روزمره, مراقبت از گل و گیاه های خانه و مسوولیت هایی از این قبیل را به عهده او بگذارید.
کار را جدی بگیرید و در ازای کارش از او پاسخ بخواهید. اگر قرار باشد کار را جدی نگیرد و پاسخگو نباشد, مسوولیت معنایی ندارد. باید بداند که وقتی مسوولیت به عهده گرفت باید در ازای کم کاری و تعلل پاسخگو باشد.


چند نکته برای ایجاد رغبت در مسئولیت پذیری :

- والدین انتظار دارند فرزند نوجوانشان فراموش نكند كارها و وظایف شخصی خود را در منزل انجام دهد، گویی این كار نشان دهنده مسؤولیت پذیری اوست.
اما در واقع نوجوانان حتی وقتی خودشان در طراحی برنامه ای همكاری كرده اند بازهم فراموش می كنند برنامه را به طور منظم و مستمر دنبال كنند ، چون این كارها در فهرست اولویتهای آنان مقام اول را ندارند. این به معنی بی مسؤولیتی آنان نیست. بلكه به این معناست كه آنان نوجوان هستند. یك یادآوری دوستانه مشكل بزرگی ایجاد نمی كند. از حس شوخ طبعی خود برای این كار استفاده كنید و سعی كنید زیاد بحث نكنید. مثلاً یادداشتی بنویسید. اگر مجبور شدید حرف بزنید می توانید فقط از او بپرسید : «چه قراری باهم داشتیم؟»

- لازم است والدین در عین قاطعیت، مهربان باشند. در فضایی به دور از عصبانیت و ایجاد تنش ، همه بهتر و راحت تركار می كنند.

- وظایفی بیش از حد توان به فرزند خود واگذار نكنید. حواستان به تعداد وظایف محوله و سنگینی آنها برای نوجوانتان باشد.

- والدین بیشتر به دنبال نتایج كوتاه مدت و سریع هستند تا نتایج درازمدت و ماندنی. مثلاً ، نوجوان را وادار می كنند در همان لحظه تكالیف خود را حتی با بی دقتی و عجولانه انجام دهد.
به جای اینكه به او فرصت دهند پس از استراحتی كوتاه ، با دقت و علاقه بیشتر به انجام كارها یا تكالیف مدرسه خود بپردازد.

- لازم است والدین یاد بگیرند که چگونه به فرزند نوجوان خود بگویند : «دوستت دارم. اما با این خواسته ات موافق نیستم.»