خسته از زندگی

[shab]

یه زندگی عادی و داشتم..با وجود مشکلاتی که میتونست هر کدومش یه خانواده رو از هم بپاشه.اما ما پشت به پشت کنار هم موندیم و سعی کردیم یادمون نره اینکه همدیگه رو داریم و همدیگه رو دوست داریم از هر چیزی تو دنیا مهم تره...

تا اینکه بابا مریض شد و نه ماه بعد در عین مقاومت من برای درکش فوت کرد...

خودمم نمیدونم چجوری تحمل کردم این موضوع رو...هنوزم فک میکنم معجزه بوده که موندم

از نظر منطقی ادم وابسته ای نیستم..خودم به راحتی میتونم مشکلاتمو تو جامعه حل کنم..اما از نظر احساسی کاملا وابسته هستم...ضربه ای که به احساسم بخوره ..اونم از دست دادن چنین وابستگی برای من گرون تموم شد...از اون به بد همش احساس خستگی میکنم..برای زندگی کردن خسته ام...الان پنج سال از اون روز میگذره و من هرروز غروب به خودم قول میدم از فردا صبح زندگی میکنم..اما بازم کم میارم.بازم خسته ام..سنگینی روحم و حس میکنم...سعی کردم با کارهای هنری کمی التیام بدم درد و..نشد...من همچنان از خودمو ادما فرار میکنم و تا فرصت کنم به کنجی پناه میبرمو فک میکنم کم اوردم.فکر کردم شاید با ازدواج و شروع از سر خط کمی اوضاع بهتر بشه...با وجود پیشنهادات عالی اما بازم نتونستم خودمو راضی کنم ..تو این مورد فک میکنم نمیتونم از مادرم هم بگذرم.فک میکنم بهم نیاز داره...وقتی میگه نمیزارم جای دور بری فک میکنم میخاد بهم بگه دوست دارم نری..حالا که اون تنها چیزیه که من دارم فک میکنم دلم میخاد فقط واسه اون زندگی کنم...

احساس من مثه ادمی که زیر پاش خالی شده..پشتش خالی شده و با سر سقوط کرده ته دره... و حالا تو تاریکی مطلق بین زمین و هوا اویزون مونده..نه راه رفتن داره نه راه برگشت...فقط و فقط باید تحمل کنه و دعا کنه بدتر از این نشه...

دلم میخاد زندگی کنم...اما یادم رفته..بلد نیستم...ته همه احساساتم میرسم به اینکه خیلی خسته ام....

شما فکر میکنین راه نجاتی واسه ما از این زندگی هست یا ته خط که میگن همینجاست؟؟؟

[e.v]

خودمم نمیدونم چجوری تحمل کردم این موضوع رو...هنوزم فک میکنم معجزه بوده که موندم

از نظر منطقی ادم وابسته ای نیستم..خودم به راحتی میتونم مشکلاتمو تو جامعه حل کنم..اما از نظر احساسی کاملا وابسته هستم...ضربه ای که به احساسم بخوره ..اونم از دست دادن چنین وابستگی برای من گرون تموم شد...از اون به بد همش احساس خستگی میکنم..برای زندگی کردن خسته ام...الان پنج سال از اون روز میگذره و من هرروز غروب به خودم قول میدم از فردا صبح زندگی میکنم..اما بازم کم میارم.بازم خسته ام..سنگینی روحم و حس میکنم...سعی کردم با کارهای هنری کمی التیام بدم درد و..نشد...من همچنان از خودمو ادما فرار میکنم و تا فرصت کنم به کنجی پناه میبرمو فک میکنم کم اوردم.فکر کردم شاید با ازدواج و شروع از سر خط کمی اوضاع بهتر بشه...با وجود پیشنهادات عالی اما بازم نتونستم خودمو راضی کنم ..تو این مورد فک میکنم نمیتونم از مادرم هم بگذرم.فک میکنم بهم نیاز داره...وقتی میگه نمیزارم جای دور بری فک میکنم میخاد بهم بگه دوست دارم نری..حالا که اون تنها چیزیه که من دارم فک میکنم دلم میخاد فقط واسه اون زندگی کنم...

احساس من مثه ادمی که زیر پاش خالی شده..پشتش خالی شده و با سر سقوط کرده ته دره... و حالا تو تاریکی مطلق بین زمین و هوا اویزون مونده..نه راه رفتن داره نه راه برگشت...فقط و فقط باید تحمل کنه و دعا کنه بدتر از این نشه...

دلم میخاد زندگی کنم...اما یادم رفته..بلد نیستم...ته همه احساساتم میرسم به اینکه خیلی خسته ام....

شما فکر میکنین راه نجاتی واسه ما از این زندگی هست یا ته خط که میگن همینجاست؟؟؟

سلام
خوش اومدی، چقدر زیبا نوشتی، مشخصه که احساسی هستی!
میشه بپرسم چند سالتونه؟ الان مشغول به چه کاری هستید؟
می دونم درد بزرگیه، درکشم سخته... ضربه سنگینیه... روحش شاد، مطمئن باش دوست نداره خسته باشی.

شما فکر میکنین راه نجاتی واسه ما از این زندگی هست یا ته خط که میگن همینجاست؟؟؟

ته خط اونجایی که به موفقیت و خوشبختی ختم بشه.
مطمئنا" همینطوره
بزار داستانی رو برات تعریف کنم: آشنایی دارم که به شدت به مادرش وابسته بود طوری که حتی ترس از دست دادنش هم تخریبش می کرد ولی متاسفانه.... می دونی الان یه تاجر بزرگ و موفقه، وقتی داستانش رو شنیدم جالب بود: گفت :وقتی مادرم رو از دست دادم فکر نمی کردم حتی زنده بمونم ولی بعد مدتی تونستم خودم رو جمع کنم و بعد از اون درک کردم که وقتی حتی بدترین بلایی که می شد سرم بیاد رو پشت سر گذاشتم پس بقیه مشکلات که چیزی نیستن.
چيزي که تو را نکشد، قوي ترت مي‌ کند!

الان پنج ساله که دنیا برات یکنواخت شده یا به عبارتی دنیا رو برای خودت خسته و یکنواخت کردی. اگه همون کارهای که چند سال قبل انجام دادی رو انجام بدی تا چند سال بعد هم همون زندگی رو خواهی داشت، یه زندگی خسته! تصمیم بگیر که نیاز داری زندگیت رو عوض کنی، هدف زندگیت رو پیدا کن تا به خودت افتخار کنی و کسانی که دوسشون داری بهت افتخار کنند.

[panatel]

یه زندگی عادی و داشتم..با وجود مشکلاتی که میتونست هر کدومش یه خانواده رو از هم بپاشه.اما ما پشت به پشت کنار هم موندیم و سعی کردیم یادمون نره اینکه همدیگه رو داریم و همدیگه رو دوست داریم از هر چیزی تو دنیا مهم تره...

تا اینکه بابا مریض شد و نه ماه بعد در عین مقاومت من برای درکش فوت کرد...

خودمم نمیدونم چجوری تحمل کردم این موضوع رو...هنوزم فک میکنم معجزه بوده که موندم

از نظر منطقی ادم وابسته ای نیستم..خودم به راحتی میتونم مشکلاتمو تو جامعه حل کنم..اما از نظر احساسی کاملا وابسته هستم...ضربه ای که به احساسم بخوره ..اونم از دست دادن چنین وابستگی برای من گرون تموم شد...از اون به بد همش احساس خستگی میکنم..برای زندگی کردن خسته ام...الان پنج سال از اون روز میگذره و من هرروز غروب به خودم قول میدم از فردا صبح زندگی میکنم..اما بازم کم میارم.بازم خسته ام..سنگینی روحم و حس میکنم...سعی کردم با کارهای هنری کمی التیام بدم درد و..نشد...من همچنان از خودمو ادما فرار میکنم و تا فرصت کنم به کنجی پناه میبرمو فک میکنم کم اوردم.فکر کردم شاید با ازدواج و شروع از سر خط کمی اوضاع بهتر بشه...با وجود پیشنهادات عالی اما بازم نتونستم خودمو راضی کنم ..تو این مورد فک میکنم نمیتونم از مادرم هم بگذرم.فک میکنم بهم نیاز داره...وقتی میگه نمیزارم جای دور بری فک میکنم میخاد بهم بگه دوست دارم نری..حالا که اون تنها چیزیه که من دارم فک میکنم دلم میخاد فقط واسه اون زندگی کنم...

احساس من مثه ادمی که زیر پاش خالی شده..پشتش خالی شده و با سر سقوط کرده ته دره... و حالا تو تاریکی مطلق بین زمین و هوا اویزون مونده..نه راه رفتن داره نه راه برگشت...فقط و فقط باید تحمل کنه و دعا کنه بدتر از این نشه...

دلم میخاد زندگی کنم...اما یادم رفته..بلد نیستم...ته همه احساساتم میرسم به اینکه خیلی خسته ام....

شما فکر میکنین راه نجاتی واسه ما از این زندگی هست یا ته خط که میگن همینجاست؟؟؟

خدا رحمتش کنه
منم عزیزم رو از دست دادم

[farokh]

یه زندگی عادی و داشتم..با وجود مشکلاتی که میتونست هر کدومش یه خانواده رو از هم بپاشه.اما ما پشت به پشت کنار هم موندیم و سعی کردیم یادمون نره اینکه همدیگه رو داریم و همدیگه رو دوست داریم از هر چیزی تو دنیا مهم تره...تا اینکه بابا مریض شد و نه ماه بعد در عین مقاومت من برای درکش فوت کرد...

خودمم نمیدونم چجوری تحمل کردم این موضوع رو...هنوزم فک میکنم معجزه بوده که موندم از نظر منطقی ادم وابسته ای نیستم..خودم به راحتی میتونم مشکلاتمو تو جامعه حل کنم..اما از نظر احساسی کاملا وابسته هستم...ضربه ای که به احساسم بخوره ..اونم از دست دادن چنین وابستگی برای من گرون تموم شد...از اون به بد همش احساس خستگی میکنم..برای زندگی کردن خسته ام...الان پنج سال از اون روز میگذره و من هرروز غروب به خودم قول میدم از فردا صبح زندگی میکنم..اما بازم کم میارم.بازم خسته ام..سنگینی روحم و حس میکنم...سعی کردم با کارهای هنری کمی التیام بدم درد و..نشد...من همچنان از خودمو ادما فرار میکنم و تا فرصت کنم به کنجی پناه میبرمو فک میکنم کم اوردم.فکر کردم شاید با ازدواج و شروع از سر خط کمی اوضاع بهتر بشه...با وجود پیشنهادات عالی اما بازم نتونستم خودمو راضی کنم ..تو این مورد فک میکنم نمیتونم از مادرم هم بگذرم.فک میکنم بهم نیاز داره...وقتی میگه نمیزارم جای دور بری فک میکنم میخاد بهم بگه دوست دارم نری..حالا که اون تنها چیزیه که من دارم فک میکنم دلم میخاد فقط واسه اون زندگی کنم...احساس من مثه ادمی که زیر پاش خالی شده..پشتش خالی شده و با سر سقوط کرده ته دره... و حالا تو تاریکی مطلق بین زمین و هوا اویزون مونده..نه راه رفتن داره نه راه برگشت...فقط و فقط باید تحمل کنه و دعا کنه بدتر از این نشه...دلم میخاد زندگی کنم...اما یادم رفته..بلد نیستم...ته همه احساساتم میرسم به اینکه خیلی خسته ام....شما فکر میکنین راه نجاتی واسه ما از این زندگی هست یا ته خط که میگن همینجاست؟؟؟

بیشتر به درددل کردن شبیه هست ولی همونطور که شما اینجا نوشتید باید برای فرار از ناراحتی های فکری

با نوشتن افکار اشفته رو به بند نوشتن بکشید اینطور با چند بار خوندن و دور ریختنشون میتونید آرامشی رو به دست بیارید

در مورد مشکلتون باید از طبیعت الهام بگیرید چون هر خشکی و ریزشی زایشی رو به همراه داره و ما در این دنیا ماندگار نیستیم که

بخواییم تمام وقتتمون رو با نگرانی بگذرونیم ... پدر شما از هر وقتی به شما نزدیک تره و شما میتونید با کارها و تصمیماتی که میگیرید

باعث شادی پدرتون باشید ... پس از تمام این افکار ناراحت کننده که مثل بندی به دست و پاتون پیچیده خودت رو رها کن و برای شروع به اتفاق

مادرتون به یک سفر زیارتی حال و هوای خودتون رو عوض کنید

[shab]

ممنون از توجهتون
من بیست و نه سالمه.کارمم والا نمیدونم میشه بهش کار گفت یا نه..اما ترجیح دادم غیر از درس و تحصیل یه رشته هنری و ادامه بدم..البته درامدم دارم ازشاینها کارهاییه که انجام میدم

امیدوارم منم بتونم مثه اشنای شما خودمو نجات بدم ...

[e.v]

ممنون از توجهتون
من بیست و نه سالمه.کارمم والا نمیدونم میشه بهش کار گفت یا نه..اما ترجیح دادم غیر از درس و تحصیل یه رشته هنری و ادامه بدم..البته درامدم دارم ازشاینها کارهاییه که انجام میدم
امیدوارم منم بتونم مثه اشنای شما خودمو نجات بدم ...

خوبه چون کاریه که بهش علاقه داری و با توجه به عاطفی (Feeling) بودنت می تونی پیشرفت خوبی داشته باشی.

امیدوارم منم بتونم مثه اشنای شما خودمو نجات بدم ...

حتما می تونی!
اکثرا انسان هایی که یه دوره شکست عمیق رو تجربه کردن تونستن به طرز با شکوهی به زندگی برگردند. عالم افسردگی عالم معناست! ذهنیتت رو عوض کن، دنیات عوض می شه، توکل به خدا داشته باش مطمئن باش می تونی.

[ملکه شیشه ای]

سلام
منم یه مشکل شبیه مشکل شما دارم
چند وقتیه که مثل همه زندگی میکنم اما از طرفیم از زندگی فرار میکتم
کارای عادیمو انجام میدم ولی حالم خیلی وقته خوب نیست....
یه عزیزی توی همین سایت بهم گفت باید در موردش حرف بزنم یا به قول اقا فرخ بنویسمشون
ازون جایی که حوصله ی نوشتن ندارم برای من نوشتن جواب نمیده ولی چند وقتیه که یه نفر برای شنیدن حرفام هست که دارم همه چیزو بهش میگم
میدونی بعضی اتفاقا انقدر تلخند که سخت میشه هضمشون کرد...... خیلی سخت .
شاید به نظر بیاد همه چیزو پشت سر گذاشتیم و به زندگیمون برگشتیم اما واقعیت اینه که یه تیکه از وجودمون هرروز و هر لحظه داره زجر میکشه
گریه میکنه فریاد میزنه عذاب میکشه
یه تیکه از وجودمون همیشه حرفای نگفتشو با خودش اینور اونور میبره و نمیذاره حالمون خوب باشه نمیذاره به زندگی برگردیم
من دارم حرفامو میزنم
هر چیزی که گفتنش برام سخت بود غروزمو خورد میکرد ، از گفتنش خجالت میکشیدم ،
هر چیزی که میترسیدم اگه کسی بشنوه درموردم فکرای بد کنه....
حرفایی که گفتنشون شجاعت میخاد
من 2سال حرفامو تو دلم نگه داشتم تا کسی قضاوتم نکنه
ولی میدونی نگفتنشون سخت تر بود ...
مثل یه وزنه سنگین رو دلم مونده بودن
الان با اینکه خیلی وقت نیست دارم حرفامو میزنم ولی حس میکنم خیلی سبک شدم
تازه داره یادم میاد قبل این دردا چه طوری بودم ، زندگی کردن چه شکلی بود....
شمام حرف بزن
بعضی وقتا ادما خودشونو بین حرفای نگفتشون گم میکنن
درموردشون حرف بزنید
همه ی چیزایی که تو این سالا گذشته
همه چیزایی که ناراحتت کرده عصبانیت کرده
تحقیرت کرده دلتنگت کرده.....
یه نفرو پیدا کنید که حاضر بشه بدون قضاوت کردنتون فقط گوش کنه
اصلا بدون حرف گوش کنه
فقط گفتن کافیه
من یه نفرو پیدا کردم که مثل فرشتست
حتی اگرم حالم خوب نشه تا اخر عمرم به فرشته بودنش ایمان دارم....
شمام اگه مشکلتون همینیه که من فهمیدم حرف بزنید شاید راهش همین باشه
امیدوارم حالتون خوب شه