سلام
23 سالمه
دانشجوی ترم7 هستم
وضعیت درسیم خرابه
وضعیت روحیم خرابه
2 سال پیش قصد ازدواج داشتم که ب خاطر مخالفت خونواده نشد
الان تنها و بی کسم
مذهبی هستم البته الان به شدت در انجام واجب و ترک حرام کاهل شدم و عذاب وجدان دارم
نمیدونم درسمو ادامه بدم یا انصراف بدم برم دنبال کار و سربازی
سر در گمم
با خونواده هم مشکل دارم شدیدا
کسی میتونه کمکم کنه؟
سلام من 27 سالم هستش 2 سال پیش هنگام راه رفتن دچار مشکل شدم وقتی پیش دکتر رفتم گفت شبه ام اس هست مشکل خواستی نداشتم اما حالا احساس می کنم ضعيف تر شدم بیشتر از جهت روحی آسیب دیدم دقیقا 2 سال پیش بود که با پسری آشنا شدم که بی نهایت اعتماد بنفس من و گرفت و حالا می خوام دوباره خودم و روحیه ام و بدست بیارم اما هیچ چيزی خوشحالم نمی کنه و این برام سخت هستش احساس می کنم دارم کم می یارم خیلی خستم
چرا هیچ کسی جوابی نمیده؟
جناب مشاور چرا جواب نمیدید؟
سلامنوشته اصلی توسط حمید2225
از تأخیر پیش آمده عذرخواهی میکنم (کثرت بالای مراجعین و ضیق وقت ما باعث این امر شده)
خب دوست عزیزم شما از همون زمان که با ازدواجتون مخالفت شدید این مشکل رو پیدا کردید؟ یا اینکه مدت زیادی نیست که این حالتها رو دارید؟
یه کم بیشتر از شرایطتون برامون میگید؟ مثلا اینکه کجا و چه رشته ای تحصیل میکنید؟
آیا خانواده در همان شهر محل تحصیل هستند؟
دوستی هم دارید یا نه؟
علت مخالفت خانواده تون چی بود؟ و اینکه شخص مورد نظر از چه طریقی به شما معرفی شده بود؟ (چون اینطور که متوجه شدم خودتون با هم آشنا شده بودید، درسته؟)
و خلاصه یه کم بیشتر از این موارد بگید ...
در خصوصی ادامه بدیم اگر براتون مقدوره
با سلام. من 29 سالمه و از موقعی که خودم رو شناختم یعنی تقریبا از سن بلوغ ( 14-15 سالگی ) با هم سن و سال های خودم خیلی متفاوت بودم. به سه روانشناس مختلف طی این سال ها مراجعه کردم یعنی همیشه قبول داشتم که مشکل دارم و گاهی که حالم بهتر بوده سعی کردم کمک کنم به خودم، با هر متخصص حدود15 الی 20 جلسه صحبت کردم و نا امیدی از بهبودی (حتی یک درصد) باعث ادامه ندادنم شد.
هیچ فعالیت فوق برنامه یا تفریح و ورزش موردعلاقم نبوده یا اگر تصمیم داشتم کاری انجام بدم نه حس و حالش بوده نه اعتماد به نفس، چیزی توی این دنیا نیست که خوشحالم بکنه، همیشه احساس غم و اندوه دارم . احساس گناه و پشیمونی و نا امیدی به آینده ....همیشه حس می کنم بدزندگی کردم و به خاطر همین موضوع آیندم خراب خواهد شد. از مهمانی و دوست و فامیل وخرید و کلا اجتماع فراری هستم، کم حرف و گوشه گیرم، اعتما به نفس و عزت نفس ندارم،از کل مشخصات ظاهری و اعضای بدن و صورتم و تمام عکسهام بدم میاد و احساس بدی نسبت به خودم دارم، از آینه و نور زیاد متنفرم، نمیتونم احساساتم رو ابراز کنم و همیشه به خاطر تصمیماتم و تنبلی هام احساس گناه میکنم، حس بی فایده بودن و سربار بودن دارم، نسبت به همه ی ادمها احساس کمبود و گاهی حسادت می کنم، همیشه استرس و اضطراب زیادی دارم مثلا ترس از دست دادن عزیزان، همیشه نگران همه ی خانوادم هست و عاشقانه دوسشون دارم و مشکلاتشون روزها منو اذیت میکنه و این حس از درون منو عذاب میده ولی برزو نمیدم و به نظر آدم بی احساسی میام. از بچگی با خواهر بزرگترم از همه نظر(ظاهر و اخلاق ) مقایسه میشدم به صورت عمد و غیر عمد، این مقایسه ها از طرف مادر پدر و بعضی ازافراد فامیل همیشگی بوده بدون اینکه قصد بدی داشته باشند چون من بچگی خیلی پرانرژی و شیطون و حاضرجواب بودم و خواهرم مظلوم بود و من همیشه همه جا از حقش دفاع میکردم (با اینکه کوچکتر بودم) و این مسایل باعث ذهنیت منفی دیگران از من شده و همیشه خواهرم شخصیت مثبت و مهربون و صبور و خوشگل این داستان بوده و هست، این مقایسه ها توی همه ی عمرم در ذهن من ادامه داشته ولی نه تنها با خواهرم بلکه با همه ی آدمها...
درضمن اختلالات تغذیه ای هم دارم، استعداد چاقی فوق العادهای دارم و وقتی دچار پرخوری عصبی میشم بلافاصله به صورت ارادی بالا میارم هرچند چاق نیستم و اضافه وزن هم ندارم و وزنم نرمال هست ولس از هیکل خودم متنفرم و احساس نامتعادل بودن میکنم حتی بعد از رژیم و لاغری زیاد....بعلاوه من در زمینه ی تحصیلی آدم تقریبا موفقی بودم، برای ارشد با رتبه ی 10 در دانشگاه تهران روزانه قبول شدم و یک ساله درسم تموم شده، ولی متاسفانه اعتماد به نفس و انگیزه ی شروع کردن هیچ چیز رو ندارم، با ترسی که دارم همه ی برنامه ها رو نصفه رها می کنم، احساس پوچی وغم شدید باعث شده حداقل روزی چهار پنج بار به خودکشی فکر کنم و لی تابه حال عمل نکردم ولی کلا موجودی هستم که نبودنم بهتر از بودنمه، بحران سی سالگی و هنوز بیکارو بی هدف بودن و سر چند راهی بودن به همه ی مشکلاتم اضافه شده و راه حلی جز مرگ برام نمونده. ببخشید از توضیحات زیادم ولی واقعا احتیاج به کمک و نشون دادن راه دارم، ممنون میشم راهنماییم کنید.
ویرایش توسط parastoo13 : 11-11-2013 در ساعت 03:39 PM
سلام.من شانزده سالمه.خیلی داغونم.از زندگی سیرم.احساس میکنم افسردگی گرفتم.هیچی حالمو خوب نمیکنه(
سلام می تونید بیشتر توضیح بدین که چی در زندگیتون انقدر ناراحتتون کرده ؟
Sent from my HUAWEI G510-0200 using Tapatalk
دلم به مستحبی خوشست
که جوابش
واجبست...
السلام علیک یا فاطمة الزهرا ...
از دوستای 4سالم جداشدم.احساس تنهایی میکنم.ب همه چیزم حساسم.خواهشا بهم کمک کنید.واقعا خسته شدم.خانواده م اصلا درک نمیکنن.
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
نظرت چیه؟