ترس از ارائه در جمع

[s.a74]

سلام...چجوری کمبوداعتمادبنفس مودرست کنم..ازکنفرانس میترسم

[هوگر]

چندسالته ؟؟ جنسیت ؟!! دلیل ترس ؟!

[farokh]

سلام...چجوری کمبوداعتمادبنفس مودرست کنم..ازکنفرانس میترسم

يكي از علل نداشتن جرأت براي ارائه كنفرانس يا سخنراني، نداشتن اعتماد به نفس كافي است. اگر بتوانيد قبل از شروع كار، اراده و اعتماد به نفس خود را تقويت كنيد و به خود تلقين كنيد كه قادر بر انجام اين كار هستيد، مشكل شما تا حد زيادي حل مي شود. علاوه بر اين، در اينجا به بعضي از راه كارهايي ديگر براي برطرف شدن اين مشكل اشاره مي شود.

اما قبل از آن توجه به مقدمه اي در اين باره بايسته است:
اضطراب و ترس از شركت در برنامه هاي جمعي، علل زيادي دارد. يكي از آنها داشتن افكار منفي است و چون زير بناي احساسات انسان افكار او است، اگر اين افكار منفي باشد، احساسات او نيز منفي و تخريب گر خواهد بود. اگر بتوانيد افكار منفي را تبديل به افكار مثبت كنيد، ترس شما از بين مي رود.


چند نمونه از افكار منفي كه منجر به ترس از سخن گفتن در حضور جمع مي شود عبارت است از:
«اگر من صحبت كنم، مي ترسم عصبي و مضطرب شوم و نتوانم نظراتم را به روشني بيان كنم»؛ «من نبايد مضطرب شوم»، «اگر نتوانم درست صحبت كنم، همه مرا مورد تمسخر قرار مي دهند»؛ «اين اتفاق نشان مي دهد من آدم بي عرضه و حقيري هستم» و... .

اگر شما بتوانيد اين افكار منفي را تبديل به افكار مثبت كنيد، يقيناً مشكلتان حل خواهد شد؛ يعني، به جاي اينها اين گونه فكر كنيد: «اگر من صحبت كنم ممكن است ابتدا عصبي و مضطرب شوم، اما اين طبيعي است، وقتي شروع كردم، آرامش بيشتري پيدا مي كنم. من بزرگترين جلسه گردان و سخنران دنيا نيستم، اما مي توانم نقطه نظرهايم را ارائه دهم». «هيجان داشتن اشكال ندارد؛ همه ما در اين موقع چنين احساسي پيدا مي كنيم».

اينكه چرا بايد اين طور فكر كنيم، به اين دليل است كه ما اگر در مقابل اضطراب خود مقاومت كنيم، وضع بدتر مي شود. پس بايد آن را بپذيريم؛ ولي بزرگ نمايي نكنيم.
در مورد اين فكر منفي - كه ممكن است شما را مسخره كنند - به خود بگوييد: «لازم نيست همه مردم دنيا مرا قبول داشته باشند، زيرا من هرگز انسان كاملي نيستم؛ پس طبيعي است كه مورد تمسخر عده اي باشم».

در مورد اين فكر منفي - كه آدم بي عرضه و حقيري هستيد - به خود بگوييد: «هيچ رابطه اي بين خوب حرف زدن در جمع و اينكه من يك انسان حقير و بي ارزش و بي عرضه باشم، وجود ندارد. اين فرض غلط است كه اگر عده اي مرا قبول ندارند و حقير مي پندارند؛ همه مردم مرا حقير بپندارند و هيچ كس مرا دوست نداشته باشد».

بنابراين ما مي توانيم با اصلاح افكار منفي خود، بسياري از احساسات نادرستمان را - كه برخاسته از اين افكار منفي است - از بين ببريم.

حال با توجه به اين مقدمه، نكات زير - براي تقويت روحيه تان به هنگام حضور در جمع دوستان و آشنايان يا براي ارائه كنفرانس - پيشنهاد مي شود:
هنگام برخورد با كسي كه از شما انتقاد مي كند، بهترين و مناسب ترين شيوه را انتخاب كنيد و كاري كنيد كه انتقاد او از حالت خصمانه، به حالتي دوستانه تبديل شود. شما با اين كار، هم انتقاد او را سازنده مي كنيد هم او را خلع سلاح مي نماييد و از اضطراب خود نيز مي كاهيد.
براي اين كار لازم است هيچ عكس العمل متضاد و پرخاشگرانه اي بروز ندهيد و اگر انتقادهاي او، داراي نكته مثبتي است، آن را بپذيريد.


در اينجا با چند مثال مطلب را بيشتر توضيح مي دهيم:
فرض كنيد سر قرار حاضر نشديد، دوستتان در مقام انتقاد از شما مي گويد: «هميشه دير مي كني. از انتظار كشيدن خسته شده ام»؛ شما در پاسخ بگوييد: «بله حقيقت دارد. دير كردم و حق داري عصباني شوي». با اين پاسخ، هم دوستتان احساس مي كند كسي به حرفش گوش داده و مورد احترام قرار گرفته است و هم از شدت ناراحتي او كاسته مي شود. اما اگر حالت تدافعي بگيريد و عذر و بهانه بياوريد، او را عصباني تر مي كنيد.


مثال ديگر:
براي تهيه يك گزارش يا مقاله، زحمت زيادي كشيده ايد؛ ولي استاد يا همكلاسي تان، به شما مي گويد: «گزارش (يا مقاله) بسيار بدي نوشته اي؛ حواست كجا بود؟! آيا هنگام نوشتن خيالاتي شده بودي؟» شما مي توانيد بگوييد: «مثل اينكه نكته مهمي را فراموش كرده ام. البته وقت زيادي صرف تهيه اين گزارش كرده ام. ممكن است نظر خود را بيشتر توضيح دهيد؟» اين طرز برخورد، از شدت عصبانيت استادتان مي كاهد و به احتمال زياد، بهتر با شما گفت و گو مي كند و راهنمايي مفيدتري به شما ارائه مي دهد.


مثال ديگر:
فرض كنيد لباس تازه اي خريده ايد و همه از آن تعريف مي كنند؛ ولي در اين ميان كسي به شما مي گويد: «اين پيراهن سبز روي تن تو گريه مي كند»؛ شما براي خلع سلاح كردن او بگوييد: «ممكن است لباس سبز به تن من نيايد، به نظر شما چه رنگي بيشتر به من مي آيد؟»
شما با اين پاسخ هم انتقاد او را محترمانه پاسخ داده ايد و از اين بابت رنجشي در دلتان ايجاد نشده و هم مانع اين شده ايد كه به بحث بي فايده اي درباره رنگ لباس كشيده شويد.


مثال ديگر:
فرض كنيد كمي اضافه وزن داريد و دوستتان مي گويد: «آدم پرخور و چاقي هستي. اختيار غذا خوردنت را نداري»؛ در پاسخ مي توانيد بگوييد: «بله حق با شماست؛ بايد از وزنم كم كنم. بهتر است غذا خوردنم را كنترل كنم».


بنابراين در مواجه شدن با انتقادهاي ديگران، سه راه وجود دارد:
1. ناراحت شويد و واكنش تدافعي از خود نشان دهيد.
2. خود خوري كنيد و با ناراحتي سكوت نماييد.
3. به روش هايي كه در بالا گفته شد؛ (يعني پيدا كردن نكته مثبت در انتقاد او و پذيرش آن و توضيح خواستن بيشتر درباره سخنانش). در اين صورت بكوشيد او را خلع سلاح كنيد و از حالت تهاجمي، به حالت سازنده تبديلش كنيد.
به نظر ما روشي كه هم شما را راضي مي كند و هم فرد منتقد را قانع مي سازد و او را آماده مي كند كه به سخن شما گوش دهد و به شما احترام گذارد، روش سوم است. در حالي كه روش اول و دوم به عمق اختلاف و ناراحتي مي افزايد و مشكلي را هم حل نمي كند.