[replacer_img]
يک نکته: تشويق فرزند
يکي از بايدها و نکات مهم در تربيت فرزند، تشويق کردن است. اگر ميخواهيد رفتار مثبتي را در فرزندتان ايجاد و تقويت کنيد
بايد او را تشويق و تحسين کنيد. کودک، وقتي از سوي پدر و مادر و اطرافيان خود تشويق مي شود، رفتار خوبش را تکرار مي کند
تا بيشتر مورد توجه والدينش قرار گيرد. تفاوتي نمي کند که شما چه ويژگي را مي خواهيد در فرزندتان ايجاد يا تقويت کنيد.
شايد مي خواهيد در درس خواندن و انجام دادن تکاليفش جدي تر باشد، شايد تمايل داريد فرزندتان مؤدب تر باشد و به خصوص
در ارتباط با بزرگترها رفتار مؤدبانه تري را نشان دهد و يا اين که قصد داريد نظم و مسئوليت پذيري او را بيشتر کنيد. آنچه مهم است
اين که تشويق کردن رکن مهم تربيت است و همه اينها با تشويق است که نتيجه مي دهد نه با داد و فرياد و تنبيه هاي بدني.
شما به واسطه تشويق، به فرزندتان دلگرمي، انگيزه و انرژي مثبتي مي دهيد که او را به حرکت رو به جلو وا مي دارد.
يک ماجرا: شيطنت هاي سروش
زهرا خانوم قصه ی ما، کودک هشت ساله اي به نام سروش دارد که اصلاً به درس و مشقش بها نمي دهد،
پيوسته به دنبال بازي و تماشاي تلويزيون است و عمدتاً اتاق نامرتب و آشفته اي دارد و بچه نامنظمي است.
اين زوج جوان ادعا مي کنند که ما هرچه و به هر شکلي کودک مان را تشويق مي کنيم تا بيشتر درس بخواند
و بچه مسئوليت پذيري باشد و لااقل دفتر و کتاب و اسباب بازي هايش را خودش جمع کند، هيچ اثر و فايدهاي ندارد
و کوچک ترين تغيير مثبتي رخ نداده است. اگر واقعاً تشويق کردن مؤثر است پس چرا ما اين اثر را در فرزندمان نميبينيم!
يک مسابقه: چرا تشويق ها بي اثر شده؟
به نظر شما، والدين سروش چه اشکالي در کارشان بوده که تشويق هايشان را کم اثر يا بي اثر کرده است؟