سلام به دوستان و مدیران و کاربران عزیز...
من یه پسر 31 ساله هستم که البته تا چند ماه دیگه میشم 32 سال تمام و به تازگی در اینجا عضو شدم. مدرکم فوق لیسانس عمران هست ( از یکی از دانشگاههای بنام تهران) و شاغلم .ماهی 2.5-2.6 درآمد ثابت دارم ماشینم دارم اما خونه کاملا مستقل ندارم و پدرم هم نمیتونه یا نمیخواد برام خونه بخره. از نظر ظاهر هم به گفته اطرافیان متوسط رو به خوبم
دوستان موضوع ازدواج مدتی هست که برای من یک دغدغه جدی بوده و متاسفانه کم کم داره به یک بحران ذهنی تبدیل میشه
مشکل اونجاست که من تا الان شاید در حدود 10 تا گزینه رو دیدم اما یا من از اونها خوشم نیومده، یا اونها از من و یا به تفاهم نرسیدیم. لذا همه روابط ظرف یکی دو هفته تا حداکثر 2 3 ماه بهم خوردن. هر کدوم به دلیلی.
یه چیزی که برام آزار دهنده است توقعات مالی دخترها و خانوادشونه که واقعا گاهی فراتر از منطق بوده و در توان من نیست که اونها رو برآورده کنم... اما این به کنار
مشکل اصلی اینه که کیس برای ازدواج زیاد تو دست و بالم ندارم چون اولا یه خانواده کم رفت و آمد هستیم، ثانیا دختر خوب دم بخت تو فامیلمون نمونده و ثالثا تو محیط کارمون امکان ارتباط با دختر مجرد برام فراهم نیست (اکثرا پسر هستیم یا زن متاهل).
متاسفانه یا خوشبختانه به گزینه پیدا کردن در خیابون یا محیط های مجازی هم اعتقاد ندارم، ذاتا هم آدم پر رویی نیستم که بتونم به راحتی درخواست آشنایی از یه نفر برای ازدواج بدم.
لطفا به دو سوال من جواب بدید:
1- اگه بخوام گزینه های زیادی برای آشنایی اولیه بهم معرفی شه که در جهت ازدواج بهم کمک کنه، چکار کنم؟
2- من معیارهای خیلی سختی برای ازدواج ندارم ولی حاضر هم نیستم با هر کسی ازدواج کنم... بگید آیا درسته برای تحقق ازدواج، از خیلی از معیارهای اصلیم چشم بپوشم؟ اگه اینکار درسته چجوری میتونم خودمو راضی به انجامش کنم؟
لطفا من رو راهنمایی کنید. فکر مجرد موندن تا آخر عمر خیلی آزاردهنده است...
اینم بگم که یه دوستی نافرجام 4 ساله هم داشتم که یک سال و اندیست تموم شده ولی جدا شدنمون کاملا توافقی و بر پایه رضایت طرفین بود و الان از نظر ذهنی یا عاطفی هیچ گرهی از این بابت درون خودم احساس نمیکنم
با تشکر و عرض پوزش از به درازا کشیدن سخن
نظرت چیه؟
نوشته اصلی توسط elham70
