نظر کودکان در انتخاب لباسشان

[R e z a]

هيچ یك از اين مباني ارزشي، براي كودك مهم نيستند، او فقط دوست دارد كه لباسهايش راحت و مشابه ديگر همبازي هايش باشد تا در ميان آنها احساس تفاوت نكند و به موازات همه اينها به مقدار كافي زيبا باشد.

لباس براي بزرگترها و حتي براي كودكان حاوي ارزشها و بيانگر مفاهيم مختلفي است.به همين جهت معمولاً بر سر لباس ميان كودك و پدر و مادر مشاجره ايجاد مي شود. براي نمونه اغلب پدر و مادرها لباس را وسيله اي براي زيباتر كردن ظاهر كودك مي شناسند. بعضي ديگر دوست دارند كه فرزند آنها هميشه آراسته و مرتب باشد، چرا كه اين دسته از پدر و مادرها چنين مي پندارند كه آراسته بودن كودك نشانگر مرتب و آراسته بودن والدين او است،برخي ديگر ممكن است لباسهاي كودك را مشابه لباس خود انتخاب نمايند. هيچ یك از اين مباني ارزشي، براي كودك مهم نيستند، او فقط دوست دارد كه لباسهايش راحت و مشابه ديگر همبازي هايش باشد تا در ميان آنها احساس تفاوت نكند و به موازات همه اينها به مقدار كافي زيبا باشد.

نكاتي كه كودك در مورد لباس به آنها اهميت مي دهد به قرار زير مي باشد:
۱. رنـــــگ لباس:
كودك لباس را به دليل رنگهاي جذاب و شاد آن دوست دارد. او درباره تناسب رنگ لباس و اين كه آيا چنين رنگي به او مي آيد يا نه چيز زيادي نمي داند و به همين دليل ممكن است حتي در يك زمان لباس هايي با رنگ هاي مختلف و ناهماهنگ را براي پوشيدن انتخاب نمايد. كودكان بيشتر مايل به پوشيدن رنگ هاي قرمز، سبز، نارنجي، زرد، آبي و صورتي هستند.

۲. طـــرح و شكــل لباس:
دگمه هاي رنگي و شكل هاي دوخته شده و برجسته بر علاقه كودك به لباس مي افزايد. كودك به اين گونه چيزها بيش از مدل لباس اهميت مي دهد.

۳. جديد و نـــو بـــودن لباس:
به دليل عقايد و نظراتي كه همواره از طرف مردم در مورد لباس نو ابراز مي شود، كودك علاقه مند به پوشيدن لباس نو است. به طور مثال كودك هنگام خريد يك جفت كفش نو آنها را در همان فروشگاه به پا كرده و مورد استفاده قرار مي دهد. لباس بايد طوري باشد كه بپوشد و مورد استفاده قرار دهد. چنين لباسهايي جاذبه زيادي براي كودك دارند و در تقويت ايجاد حس استقلال در او مؤثرند.

۴. بـــافت لباس:
اين مسئله براي كودك حائز اهميت است. آنها معمولاً مواد نرم مانند ابريشم، مخمل يا خز را دوست دارند.

۵. تنـــاسب با لباس همبازي هايشان:
بچه ها معمولاً دوست دارند لباس هايشان از نظر رنگ يا مد مشابه رنگ لباس ديگر همبازي هايشان باشد چرا كه نمي خواهند متفاوت از ديگران به نظر برسند.

۶. لباس مـــورد علاقه:
كودك دوست دارد لباس مورد علاقه خود را چندين بار پشت سر هم بپوشد. در چنين مواردي او را راحت بگذاريد و به او اصرار بر پوشيدن لباس ديگري به سليقه خودتان نكنيد.

۷. عدم تـــوجه به قيمت لباس:
كودك تفاوت ميان لباس ارزان قيمت و گران قيمت را درك نمي كند.بنابراين والدين نبايد حتي در صورت داشتن پول كافي، در خريد لباس هاي گران قيمت براي فرزندان خود اصرار ورزند، به عوض آن بهتر است اين پول را در موارد ديگري از قبيل هزينه هاي آموزشي كودك در كلاس هاي گوناگون و مورد علاقه اش خرج كنند تا در آينده فردي مفيد براي جامعه اش گردد. منظور از عدم خريد لباس هاي گران قيمت، لباسهايي است كه داراي هزينه هاي سرسام آوري هستند. لباس كودك بايد به اندازه كافي شيك، زيبا، جذاب و با كيفيت مطلوب باشد.

[happyland69526]

مسئولیت: حق بیان و حق انتخاب
کودکان با احساس مسئولیت ذاتی به دنیا نمی‌آیند و در یک دوره سنی معین نیز آن را خودبه خود کسب نمی‌کنند. احساس مسئولیت، به تدریج و پس از سال‌های طولانی بدست می‌آید و این مستلزم اجرای روزانه ی تمرین قضاوت و انتخاب، در موقعیت‌های مناسب و با توجه به سن و قدرت درک کودک است.



فضاهای کشمکش‌دار و قلمرو مسئولیت‌ها- آموزش مسئولیت را می‌توان از سنین اولیه ی کودکان آغاز کرد. مسئولیت وقتی پرورش می‌یابد که در اموری که بر کودکان اثر می‌گذارند، به آنان اجازه دهیم نظرشان را بیان کنند و هر جا که لازم می‌بینیم، بگذاریم انتخاب کنند. اینجا تفاوتی سنجیده باید بین حق بیان و حق انتخاب قایل شد. بعضی موارد هستند که در قلمرو مسئولیت کودک قرار دارند و در چنین اموری است که باید اجازه بدهیم کودک خودش انتخاب کند. بعضی از مسائل نیز هستند که در آسایش و رفاه کودک تأثیر دارند و این امور به طور اختصاصی در قلمرو مسئولیت ما قرار دارند. در چنین موانعی باید بگذاریم کودک نظرش را بیان کند، اما، ما انتخاب را برای او انجام می‌دهیم. در ضمن اینکه به او کمک می‌کنیم تا این موارد اجتناب ناپذیر را بپذیرد.



حال، چیزی که بدان نیاز داریم و ضروری است، مشخص کردن این دو قلمروی مسئولیت است. با هم چند فضا را بررسی می‌کنیم، فضاهایی که در آنها، برخوردها و ناسازگاری‌های بین والدین و کودکان متداول هستند.



غذا
حتی از یک کودک دو ساله می‌توان سوال کرد که آیا نصف لیوان شیر می‌خواهد یا یک لیوان شیر. می‌توان به یک کودک چهارساله حق انتخاب داد تا بگوید که نصف سیب را می‌خواهد یا تمام سیب را. و یک کودک شش ساله می‌تواند پیش خود تصمیم بگیرد که آیا تخم‌مرغ آب‌پزش را سفت می‌خواهد یا نیم‌پز.

باید عمداً موقعیت‌هایی برای کودکان ایجاد کرد تا مجبور باشند در آن موقعیت‌ها انتخاب کنند. والدین موقعیت‌ها را انتخاب می‌کنند؛ کودکان چاره‌اندیشی کرده و راهی را بر می‌گزینند.

از یک کودک خردسال نمی‌پرسیم: «برای صبحانه چه می‌خواهی؟» از او می‌پرسیم: «تخم‌مرغ‌ها را می‌خواهی نیمرو کنم یا املت؟ نان را برشته کنم یا همین طور باشد؟ شکر چای را زیاد کنم یا کم؟ آب پرتقال می‌خواهی‌ یا شیر؟»



چیزی که کودک در می‌یابد این است که وی در امور مربوط به خودش مقداری مسئولیت دارد. او صرفاً گیرنده ی اوامر نیست، بلکه در تصمیم‌گیریهایی که زندگیش را شکل می‌‌دهند شرکت می‌کند. از طرز برخورد پدر یا مادر، کودک باید پیامی آشکار را دریافت کند: ما هم برایت چای درست کرده‌ایم و هم شیر، کلوچه و انواع شیرینی را در اختیارت گذاشته‌ایم و مسئولیت تو انتخاب است.



مشکلات غذا خوردن در کودکان غالباً توسط مادرانی ایجاد می‌شود که علاقه و توجه زیادی نسبت به مزه دهان کودک از خود نشان می‌دهند. آنان دائماً به کودک گوشزد می‌کنند که فلان سبزیجات را بخورند و به آنها می‌گویند که برای هر عضو بدن کدام سبزی مقوی‌تراست، حال آنکه این نظر آنان کاملاً خلاف موازین علمی است. بهتر از همه چیز برای کودک این است که مادرش نسبت به غذا زیاد حساس نباشد؛ که مادرش غذاهای مرغوب و لذیذ را در پیش او بگذارد و به فرزندش اعتماد کند که او هر چقدر اشتهایش بکشد خواهد خورد، با این شرط که جنبه ی بهداشتی غذاها هم رعایت شود. واضح است که خوردن در قلمرو مسئولیت کودک قرار دارد.



پوشاک
در خرید لباس برای کودکان این مسئولیت ماست که تصمیم بگیریم آنها چه لباسی را نیاز دارند و این مسئولیت ماست که بودجه ی آن را تعیین کنیم. در فروشگاه، ما چند نمونه لباس انتخاب می‌کنیم .همه ی این نمونه‌ها از نظر جنس و قیمت مورد قبول ما هستند. کودک یکی از این چند نمونه لباس را که ترجیح می‌‌دهد بپوشد، انتخاب خواهد کرد. بنابراین، یک کودک شش ساله در میان جوراب‌ها و پیراهن‌هایی که ما برگزیده‌ایم، می‌تواند انتخاب کند و یکی را بخرد. در خیلی از خانه‌ها کودکان هیچ تجربه و مهارتی در خرید لباس‌ها ی خودشان بدست نمی‌آورند. حتی افراد بالغی هم وجود دارند که اگر مادر یا همسرشان در کنارشان نباشد، از انتخاب یک پیراهن یا شلوار برای خودشان عاجزند.



بخصوص، به کودکان که سن و سال بیشتری دارند، باید اجازه داد تا لباس‌هایی داشته باشند که این لباس‌ها با معیارهای قابل قبول دوستانشان چندان تفاوتی ندارند. قلمرو مسئولیت در مورد پوشاک را می‌توان چنین بیان کرد: ما چند نمونه لباس در اختیار کودک قرار می‌دهیم، و کودک از میان آنها انتخاب می‌کند.