البته فرستادن کودک پیش از هشت ماهگی به مهد مگر، در شرایط خاص، توصیه نمی شود. در محیطی که این کودکان به آن سپرده می شوند، تعداد مراقبان باید زیاد بوده و بهتر است برای هر سه تا پنج شیرخوار، یک مراقب وجود داشته باشد.




سوال تمام مادرانی که شاغل هستند یا خانه دار این است که فرستادن بچه به مهدکودک از چه سنی خوب است ؟ فضای مهد کودک چه تاثیری روی بچه ها می گذارد ؟ و اصولا مهد کودک فرستادن بچه خوب است یا بد؟ دکتر کتایون خوشابی روانشناسی اطفال در این زمینه پاسخ می دهد :
بهترین سن برای سپردن بچه به مهدکودک چه سنی است؟

بهترین سن ۲/۵ تا سه سالگی است، البته این موضوع باز هم بستگی دارد به قوای شناختی کودکان. کودکانی که قدرت تکلم بهتری دارند یا یادگیری شان بهتر است و زودتر به این توانایی می رسند که می فهمند چیزهایی را که نمی بینند، وجود دارند و آن ها فعلا قادر به دیدن آن ها نیستند (این قدرت در۲۵ تا ۲۶ ماهگی کامل می شود)؛ یعنی حالت چسبندگی به مادر در آن ها کم تر می شود، مطمئن می شوند اگر از مادر فعلا جدا شوند، دوباره می توانند او را ببینند و او از بین نرفته است و می توان آن ها را به کس دیگری سپرد. در ۲/۵ سالگی می توان این بچه ها را به مهد کودک فرستاد. همچنین هر چه دراین سن، تعداد مراقبان کودک کم تر باشد، بهتر است ؛ چون حس اعتماد در آنها بهتر شکل می گیرد.
تکلیف مادرانی که شاغل هستند و مجبورند کودکشان را در سنین پایین تر به مهد بسپارند، چیست؟

توصیه می شود این کار را قبل از هشت ماهگی انجام دهند، چون هنوز اضطراب جدایی و غریبی در کودکان شکل نگرفته است و می توانند افراد جدید را به عنوان مراقب بپذیرند. البته فرستادن کودک پیش از هشت ماهگی به مهد مگر، در شرایط خاص، توصیه نمی شود. در محیطی که این کودکان به آن سپرده می شوند، تعداد مراقبان باید زیاد بوده و بهتر است برای هر سه تا پنج شیرخوار، یک مراقب وجود داشته باشد. هم چنین این مراقب باید به ویژه در سال های اولیه ثابت باشد. مهدکودک هایی که به طور مرتب مربی ها را عوض می کنند، مهدهای مناسبی نیستند. تا قبل از سه سالگی، باید مربی مهد بچه ها ثابت باشد، چون هر مربی، یک خلق و خو و یک رفتار دارد و در صورت عوض شدن مدام، زمینه بروز اضطراب در کودکان شکل می گیرد.بچه ها نیاز دارند که مربی با آن ها ارتباط کلامی برقرار کند. نوازش جزو نیازهای کودکان است. مهدهایی که مثل مراکز نگهداری از کودک عمل می کنند و بچه ها را رها می کنند، کودک را به بهانه این که بغلی می شود، در آغوش نمی گیرند و به آن ها توجه نمی کنند. این مسئله، به ویژه در کودکان زیر یک سال سبب بروز آسیب می شود زیر یک سال باید به کوچکترین نیازهای کودک توجه کرد. کودک باید این حس را داشته باشد که محیط، بسیار امن است.این امر سبب ایجاد اعتماد در او و پایه گیری شحصیت آینده او می شود. مراقب کودکان زیر یک سال باید سالم، سرحال و شاداب باشد، ارتباط کلامی با کودک برقرار کند و تماس چشمی و نوازش را از یاد نبرد.

بعد از سه سالگی، باید کودکان را به مهد فرستاد یا ارتباط با مادر که زمان کافی برای فرزندش دارد، کافی است؟

بعد از سه سالگی، مهارت های کودکان تغییر می کند. مهارت بازی کودکان قبل از سه سالگی به شکل موازی با هم است، یعنی قبل از این سن، بچه ها در کنار هم، اما هر یک با اسباب بازی خود بازی می کنند و وارد بازی دیگری نمی شوند. بعد از سه سالگی، بازی های همراهی شکل می گیرد و بچه ها دوست دارند با هم تعامل داشته باشند. هر چه این فرصت به بچه ها بیشترداده شود، بهتر است. معمولا مادرها بیش تر مراقب فرزندانشان هستند، در حالی که در مهدکودک ها فرصت بیشتری به بچه ها داده می شود. کودکانی که به مهد می روند. معمولا رشد تکلم بهتری پیدا می کنند، اعتماد به نفس شان بیش تر می شود، اضطرابشان کاهش پیدا می کند و اگر در مهدی که شرایط خوبی دارد، نگهداری شوند، توان دوری از مادر را به تدریج پیدا می کنند.بچه هایی که به مهد فرستاده نمی شوند و تا زمانی که به پیش دبستانی یا دبستان بروند، پیش مادر هستند، گریه بیش تری می کنند و به سختی از مادر جدا می شوند؛ چون هرگز تجربه دور بودن از مادر را نداشته اند. در کل، مادرهایی که شاغل هستند و کودکانشان را به مهد می فرستند، کیفیت ساعت هایی که با فرزندانشان هستند، بهتر از کیفیت ساعت هایی است که مادرهای غیر شاغل در تمام روز با فرزندانشان می گذرانند. وقتی مادر فرصت هایی برای خود دارد، انرژی بیش تری کسب کرده و آرامش بیش تری دارد و خدمات بهتری در ساعاتی که با فرزندش است، ارائه می دهد و بیش تر با کودک بازی می کند.مادرهایی که فرزندانشان را در خانه نگه می دارند و گاهی به دلیل اضطراب زیاد خود و گاهی به دلیل داشتن این احساس که اگر بچه دار شدی باید ۲۴ ساعته در خدمت او باشی، مانع از پرورش درست بچه می شوند.
اگر این حس به فرزند القا شود که تو نفراول خانه هستی، چون در باقی مکان ها این جایگاه را ندارد، آسیب روانی جدی در آینده خواهد خورد. مثلا در مدرسه وقتی اولین مرتبه به جایی می رود که محبت تقسیم می شود، نگاه ها تقسیم می شود و معلم به او توجه خاص ندارد، آن جاست که آسیب جدی می بیند و در عمل، دیگر نمی توان به او کمک کرد.