سلام . قبل از هرچیزی خواهش می کنم به جای قضاوت کمکم کنید.

من 3سال پیش با پسری دوست شدم اون موقع هم دانشگاهی بودیم خیلی آتیشش برای ازدواج با من تند بود و دایم می گفت ارشد که قبول شم میام تا نامزد کنیم . این بین مشکلات خونوادش خیلی زیاد شد خودشم منبع درآمدی نداشت کم کم سرخورده شد ، الان داره ارشدشو تموم می کنه و ما هنوز با همیم من مطمینم دوستم داره ولی اصلا برای آینده اش با من برنامه ای نداره و می گه می خواد از ایران بره همش باهام بحث می کنه سر مسائل خیلی کوچیک قهر می کنه ... من نمیدونم چی کم دارم ؟؟؟ زیبا نیستم که هستم یعنی هستن آدم هایی که تو دانشگاه بهم پیشنهاد آشنایی میدن محجبه هستم . خونواده م مذهبی هستن خودم معتقدم الانم ارشد دارم می خونم دوستش ندارم که اونم خیلی زیاد دارم . اما اینکه منو جز هیچ اولویتیش حساب نمی کنه عذابم می ده ، آخه رفتن به کانادا انقد آرزوی دست یافتنی هست که من نیستم؟؟؟؟ یعنی بهتر از من پیدا می کنه؟؟ همیشه با عصبانیت حرف می زنه باهام این کنار اومدن ها حساب نیست؟؟


خواهش می کنم راه حل بدید بهم چیکار کنم . خودتون و بذارید جای من بعد بگید چه کنم...