سلام من یه پسر دوساله دارم . ولی با وجود فرزند نازنینم تصمیم گرفتم از همسرم جدا شوم و همه ش بخاطر اخلاقای بد همسرم هست .
سی ساله هستم چهار سال پیش ازدواج کردم 5 ماه دوران نامزدیم بود. البته لازم به ذکر هست بدو ازدواج اصلا راضی به ازدواج نبودم به علت اینکه شوهرم 14 سال از من بزرگتر بود و همچنین تحصیلاتش سیکل بود ولی با دلایل و قانع شدن از طرف اطرفیان راضی به ازدواج شدم بخاطر داشتن خانه و مغازه و کار خوب و ............ همه مرا تشویق به ازدواج کردند
بعد از ازدواج علاقه عجیبی بین ما ایجاد گردید طوری که من هیچگونه کمبودی احساس نمی کردم بعد از 3 ماه که زندگیمون رو زیر یک سقف شروع کردم با وجود جلوگیری خدا به ما فرزندی عطا کرد ولی متاسفانه بچه با مشکل قلبی متولد شد روز بیستم تولدش تو اتاق عمل از بین رفت ریشه مشکلات و اختلافات ما از این نقطه شروع شد که پدرم رفت تهران برای بله برون داداشم (ما ساکن تبریزیم) و شوهرم هم چون پدر و مادرش رو از دست داده بود و تنهاست و من هم مادر نداشتم و نامادری دارم همه این قضایا رو از چشم بابام دید که اگر مادر داشتی تورا توی این وضعیت ول نمی کردن بروند و این کینه رو به دل گرفت البته بعد از امدن خانوادم از تهران بچم فوت کرد بعد از این روزگارم سیاه شد من با وضعیت خراب روحیم از یه طرف و از طرف دیگه سرکوفت زدنهای شوهر آنقدر مرا مریض کرد که تقریبا تمام بدنم به رئشه می افتاد
با این حال من به شوهرم حق میدادم و میدانستم مقصر اصلی پدرم هست
بعد از 2 ماه به طور ناباورانه متوجه حاملگی دومم شدم هر دویمان شوکه شده بودیم زیرا به هیچ عنوان آمادگی بچه دار شدن رو نداشتیم و دکترم به علت سزارین شدن دستور اکید داده بود که به این زودی بچه دار نشوید .
با وجود همه این حرفا خدا به ما بچه فوق العاده با هوش و زیبا عطا کرد ولی اومدن این گل به زندگیم چیزی رو عوض نکرد و اوضاع روز به روز بدتر شد هر روز با گرفتن بهانه های بنی اسرائیلی زندگی رو تلختر می کنه
ما بعد از این قضیه تقریبا 11 ماه سال رو باهم حرف نمی زنیم بطوری که مضحکه عام و خاص شدیم همه سعیم رو کردم که به نوعی این مشکل رو حل کنم ولی نشد. هزاران بار با هم تصمیم گرفتم دیگر باهم قهر نکنیم ولی شوهرم باز سر هر چیز هیچ و پوچی قهر می کنه و این قهر ها مدتها طول میکشه که جان من رو به لب رسونده همین دعوای اخیر سر این مطلب بوده که چرا من از او پرسیدم کجایی؟و الان دقیقا 2 هفته هست که با من حرف نمی زنه
ولی این را میدانم ریشه این بهانه گیری بخاطر ازدواج خواهرم است و نمی تونه با خودش و دل سیاهش کنار بیاد
به هیچ عنوان هم راضی نمیشه بره مشاوره و هر بار هم که می گویم می گوید همینی که هست می خوای بخوای نمی خوای نخواه
می خواستم یه راهنمایی کامل و جامع از جانب شما داشته باشم راه چاره چیست؟