شکست عاطفی از رابطه ده ساله

[shayly]

با سلام و درود. دختر ۳۱ ساله ای هستم که ده سال پیش با هم کلاسی دانشگاهم رابطه ای خوب و سالم را آغاز کردم.که بعد از ۶ سال انتظار تازه به خواستگاری رسید. و در این مرحله به دلیل اختلاف نظر پیرامون مسائلی از قبیل مهریه و مسکن و ... کشمکش ها شروع شد. ما کمی کوتاه اومدیم ولی اونها انعطافی نشون نمیدادن خلاصه ۲-۳ سال کش و قوس و قهر و آشتی داشتیم تا اینکه آخر سر من که به این نتیجه رسیدم که بدون این آقا نمی تونم و علاقه زیادی بهش داشتم همه شرایطشونو پذیرفتم ولی در آخر خوانوادش به شدت مخالفت کردن و این آقا هم گفت که طبق معمول توان متقاعد کردن خوانوادشو نداره و منو دیگه نمی خواد و رابطه را ترک کرد. الان ۸ ماه از ترکش میگذره که این مدت خیلی سخت گذشته برام.ولی مساله اینجاست که چند روزیست با خبر شدم که آقا ۴ ماه نامزد کرده. یعنی اصلا دوره سوگواری پس از جدایی نداشته و انگار که خیلی سریع وارد رابطه ای شده که منجر به ازدواج شده یعنی مادرش گویا براش انتخاب کرده کلا مادرش فرد خاص و سلطه گری بود. با شنیدن این خبر من بسییییییار به هم ریختم و از خواب و خوراک افتادم. خیلی ناراحت و بی قرارم و نا امید.دائما گریه میکنم و خلاصه زندگیم مختل شده. حس پشیمانی و سرزنش خود به خاطر برخی اشتباهاتم و حس از دست دادن اعتماد به نفس و حس تنهایی و نا امیدی نسبت به عشق و ازدواج اذیتم میکنه. لطفا در این شرایط نا بسامان راهنماییم کنید که چه بکنم؟ با تشکر

[aram37]

نگران نباش عزیزم اون کسی که ضرر خواهد کرد اونه.شما در نهایت تا یکسال دیگه سختی خواهی داشت.سعی کن تو این مدت تمام وسایل و خاطرات و ترانه ها و مکانهایی که شما رو یاد ایشون میندازه رو از بین ببری و به خودت کمک کنی. اوقاتت رو با آدمها یا تفریحاتی که دوست داری بگذرون.سعی کن اصلا دنبال جایگزین نباشی.به فکرت و ذهنت و قلبت استراحت کامل بده.در کنار خانوادت خودت رو به آرامش نزدیک کن.
به تو خیانت شده و تو دل شکسته ای پس مطمئن باش خدا با توست.
یه روزی کسی سر راهت قرار میگیره که با به خاطر آوردن این روزها تنها لبخند سردی روی لبات میاد و به خوشبختی اون لحظت فکر میکنی و اینکه خدا چقدر بزرگ و تواناست....
من کسی هستم که خودم بعد از 5 سال ارتباط به شکل یک زندگر در اوج رابطه کنار گذاشته شدم و الان که از اون روزها 1 سال و نیم میگذره خدا رو شکر میکنم که اون آدم رفت و عشق واقعیم رو الان کنارم دارم.
امیدورام تو هم به زودی به آرامش و زندگی ای که لیاقتشو داری برسی

[ebrahim777]

باسلام فراوان وقتتون بخیر. اولا گله از خودتون که این همه ادامه دادی وندونستی اقاچجوریه. دوما ولش کن ونگران نباش اونی که همش کارش رفتن بود بزار بره چون نمیشه هم خونه شد با کسی که کولبارش رو دوششه. الانم شما کار اشتباهب نکردی به هیچ وجه و دیگه ولش کن فرض کن دیگه مرده مث ابن همه زن که شوهراشون مردن ودارن زندگی میکنن البته دور ازجون شما،باید خودتوتقویت کنی وبری سرکارو درس یاهرچی که مشغولت کنه وازفکرای الکی جدابشو.امیدوارم همیشه سلامت باشیدمعلومه ادم خوبی هستید

[farokh]

با سلام و درود. دختر ۳۱ ساله ای هستم که ده سال پیش با هم کلاسی دانشگاهم رابطه ای خوب و سالم را آغاز کردم.که بعد از ۶ سال انتظار تازه به خواستگاری رسید. و در این مرحله به دلیل اختلاف نظر پیرامون مسائلی از قبیل مهریه و مسکن و ... کشمکش ها شروع شد. ما کمی کوتاه اومدیم ولی اونها انعطافی نشون نمیدادن خلاصه ۲-۳ سال کش و قوس و قهر و آشتی داشتیم تا اینکه آخر سر من که به این نتیجه رسیدم که بدون این آقا نمی تونم و علاقه زیادی بهش داشتم همه شرایطشونو پذیرفتم ولی در آخر خوانوادش به شدت مخالفت کردن و این آقا هم گفت که طبق معمول توان متقاعد کردن خوانوادشو نداره و منو دیگه نمی خواد و رابطه را ترک کرد. الان ۸ ماه از ترکش میگذره که این مدت خیلی سخت گذشته برام.ولی مساله اینجاست که چند روزیست با خبر شدم که آقا ۴ ماه نامزد کرده. یعنی اصلا دوره سوگواری پس از جدایی نداشته و انگار که خیلی سریع وارد رابطه ای شده که منجر به ازدواج شده یعنی مادرش گویا براش انتخاب کرده کلا مادرش فرد خاص و سلطه گری بود. با شنیدن این خبر من بسییییییار به هم ریختم و از خواب و خوراک افتادم. خیلی ناراحت و بی قرارم و نا امید.دائما گریه میکنم و خلاصه زندگیم مختل شده. حس پشیمانی و سرزنش خود به خاطر برخی اشتباهاتم و حس از دست دادن اعتماد به نفس و حس تنهایی و نا امیدی نسبت به عشق و ازدواج اذیتم میکنه. لطفا در این شرایط نا بسامان راهنماییم کنید که چه بکنم؟ با تشکر

دوست عزیز این روابط همیشه به نتیجه ختم نمیشه و شما باید بدونید نظر و موافقت شما فقط 50 درصد موضوع رو شامل میشه

50 درصد توافق مربوط به رضایت خانواده است که در ایران بسیار مهمه و نقش تعیین کننده داره

به هر حال اگر این ازدواج هم سر میگرفت نمیتونستید ازش انتظار آرامش داشته باشید پس بهتره راضی به رضای خدا باشید

و برای آینده بتونید از این تجربه نهایت استفاده رو ببرید پس بهتره بیشتر از این وقتتون رو با گذشته تاریخ مصرف گذشته هدر ندید

و مثل این اقا خیلی سریع بازسازی کنید هر چند ایشون اصلا" به ازدواج با شما فکر نمیکرده به همین خاطر باید از این تجربه خوب استفاده کنید

[Rezaei87]

﷼﷼﷼﷼

[دوپامین]

با سلام و درود. دختر ۳۱ ساله ای هستم که ده سال پیش با هم کلاسی دانشگاهم رابطه ای خوب و سالم را آغاز کردم.که بعد از ۶ سال انتظار تازه به خواستگاری رسید. و در این مرحله به دلیل اختلاف نظر پیرامون مسائلی از قبیل مهریه و مسکن و ... کشمکش ها شروع شد. ما کمی کوتاه اومدیم ولی اونها انعطافی نشون نمیدادن خلاصه ۲-۳ سال کش و قوس و قهر و آشتی داشتیم تا اینکه آخر سر من که به این نتیجه رسیدم که بدون این آقا نمی تونم و علاقه زیادی بهش داشتم همه شرایطشونو پذیرفتم ولی در آخر خوانوادش به شدت مخالفت کردن و این آقا هم گفت که طبق معمول توان متقاعد کردن خوانوادشو نداره و منو دیگه نمی خواد و رابطه را ترک کرد. الان ۸ ماه از ترکش میگذره که این مدت خیلی سخت گذشته برام.ولی مساله اینجاست که چند روزیست با خبر شدم که آقا ۴ ماه نامزد کرده. یعنی اصلا دوره سوگواری پس از جدایی نداشته و انگار که خیلی سریع وارد رابطه ای شده که منجر به ازدواج شده یعنی مادرش گویا براش انتخاب کرده کلا مادرش فرد خاص و سلطه گری بود. با شنیدن این خبر من بسییییییار به هم ریختم و از خواب و خوراک افتادم. خیلی ناراحت و بی قرارم و نا امید.دائما گریه میکنم و خلاصه زندگیم مختل شده. حس پشیمانی و سرزنش خود به خاطر برخی اشتباهاتم و حس از دست دادن اعتماد به نفس و حس تنهایی و نا امیدی نسبت به عشق و ازدواج اذیتم میکنه. لطفا در این شرایط نا بسامان راهنماییم کنید که چه بکنم؟ با تشکر

رابطه دوستی با رابطه برای شناخت و ازدواج متفاوته.
رابطه اگه با هدف ازدواج باشه نباید زیاد طولانی بشه و حداکثر دوسال طول رابطه نباید بیشتر بشه...
برخلاف تصور عام رابطه های خیلی طولانی به ازدواج نمیرسه .
حالا اگر توی ذهنتون هر روز و هرشب نشینید بررسی و تحلیل کنید که چرا اینطور شد اونطور شد میتونید بهش غلبه کنید
تا زمانی ذهنتون آزاد نشه پلی بک میزنه و مجدد احساسات و داغتون تازه میکنه