هر روز یک داستان

[ramesh]

دوستان سلام

قراره هر روز یک داستان در این تاپیک قرار داده شود

پس دوستان اگر داستان مناسب / کوتاه و جالب داشتن میتونن در ادامه قرار بدن

در ضمن از نظر دادن خودداری کنید تا تاپیک از حالت داستانی خارج نشه

ممنون

[ramesh]

( داﺳﺘﺎن ﺣﻤﺎم ‬‫)

اﻣﯿﺮ وﺳﺎﯾﻞ ﺧﻮد را ﺟﻤﻊ ﮐﺮد، ﺑـﻪ ﻃـﺮف زﯾـﺮزﻣﯿﻦ‬ ﺑﺎزﮔﺸﺖ، از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﺋﯿﻦ رﻓﺖ. وارد زﯾﺮزﻣﯿﻦ ﺷﺪ، ﻧﺎﮔﻬﺎن اﺣﺴﺎس ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﮐﺮد، ﺣﺲ ﮐﺮد ﻓﻀﺎ‬ روی ﺑﺪن او ﻓﺸﺎر ﻣﯽ آورد، ﺗﺼﻮر ﮐﺮد ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺳﻮز و ﺳﺮﻣﺎی ﻫﻮاﺳﺖ، در ﺣﻤﺎم را ﺑـﺎزﮐﺮد، وارد‬ ﺷﺪ، در را ﺑﺴﺖ، روی ﺳﮑﻮ ﻧﺸﺴﺖ، وﺳﺎﯾﻞ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮐﻨﺎری ﻧﻬﺎد. ﻟﺒـﺎس ﺧـﻮد را ﺑﯿـﺮون آورد،‬ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺧﻮد را ﮐﻨﺪ. ﻧﺎﮔﻬﺎن اﺣﺴﺎس ﮐﺮد ﮐﻪ ﮐﺸﯿﺪه ای ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﮔﺮدن او ﺧﻮرد، وﺣﺸﺖ ﮐـﺮد،‬ از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪ، ﻗﺒﻞ از آن ﮐﻪ ﺑﺠﻨﺒﺪ، دو ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻪ ﺻﻮرت او اﺻﺎﺑﺖ ﮐﺮد، ﺑﻌﺪ ﺿـﺮﺑﻪ ای ﺑـﻪ ﭘـﺸﺖ‬ ﺳﺮش ﺧﻮرد، و ﺑﻪ زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎد.

ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﯿﺪ و ﮐﻤﮏ ﺧﻮاﺳﺖ، ﺑﻌﺪ ﮐﻮﺷﯿﺪ از ﺟﺎی ﺧﻮد ﺑﺮﺧﺎﺳـﺘﻪ،‬ ﺑﻪ ﺳﻮی در ﺑﺮود، ﻗﺒﻞ از آن ﮐﻪ ﺑﻪ در ﺑﺮﺳﺪ ﺿﺮﺑﺎت ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﯽ روی ﺳﺮوﺻﻮرت و ﺳﯿﻨﻪ و ﺑـﺪن‬ ﺧﻮد اﺣﺴﺎس ﮐﺮد، ﺑﻪ در ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد، دوﺑﺎره ﺿﺮﺑﻪ ای او را ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮد، ﮐﻮﺷﯿﺪ ﺑـﺎ‬ دﻗﺖ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﮐﻨﺪ و ﺿﺎرب ﯾﺎ ﺿﺎرﺑﯿﻦ را ﺑـﺸﻨﺎﺳﺪ، اﻣـﺎ ﺗﻨﻬـﺎ ﺳـﺎﯾﻪ ﻫـﺎﯾﯽ را ﻣـﯽ دﯾـﺪ،‬ ﺻﺪاﻫﺎی زﯾﺮی ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺶ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ، ﮔﻮﯾﯽ ﻧﻮار ﺿﺒﻂ ﺻﻮت ﮔﯿﺮ ﮐﺮده اﺳـﺖ، ﺻـﺪاﻫﺎ ﻣﻔﻬـﻮم‬ ﻧﺒﻮد. اﻣﺎ ﮔﺎه ﺻﺪای ﺧﻨﺪه ای ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪ. ﮐﻮﺷﯿﺪ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد. دوﺑﺎره ﻓﺮﯾﺎد زد.

«ﻣـﺎدر، ﻣﺎﻣـﺎن‬ ﺑﯿﺎ» ‫ ‬‫ﻣﺎدر از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﺋﯿﻦ آﻣﺪ، اﻣﯿﺮ را دﯾﺪ ﮐﻪ ﻫﻢ ﭼﻨﺎن ﻣﺸﻐﻮل ﺗﻌﻤﯿﺮ آﺑﮕﺮﻣﮑﻦ اﺳﺖ.
ﺑـﻪ ﮔﻮﺷـﻪ‬ در زﯾﺮزﻣﯿﻦ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﮔﻔﺖ: «اﻣﯿﺮﺧﺎن ﺗﻮ از ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﺗﻮی اﯾـﻦ ﺳـﺮﻣﺎ داری ﺑـﺎ‬ اﯾﻦ آﺑﮕﺮم ﮐﻦ ور ﻣﯽ ری، آﺧﻪ اﯾﻦ ﭼﻪ ﮐﺎرﯾﻪ؟ ول ﮐﻦ، ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺸﺪی؟ ﺣﺎﻻ ﺣﻤـﻮم ﻧـﺮو، ﭼـﯽ‬ ﻣﯽ ﺷﻪ؟ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺧﯿﻠﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ داری، ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺗﻮ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم.»‫ اﻣﯿﺮ ﺟﻮان ﻗﻮی ﻫﯿﮑﻞ و ﭼﻬﺎرﺷﺎﻧﻪ ﺑـﻮری ﺑـﻮد.

رو ﺑـﻪ ﻃـﺮف ﻣـﺎدر ﮐـﺮد، ﺗﻤـﺎم ﺻـﻮرت و‬ ‫ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ دودی و ﺳﯿﺎه ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺖ:‬«ﻧﻪ ﻧﻨﻪ، ﺑﺒﯿﻦ اﺻﻼً ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪاره، ﺗﻤـﺎم ﻟﻮﻟـﻪ ﻫـﺎ رو ﭘـﺎک ﮐـﺮدم، ﺳـﻪ دﻓﻌـﻪ ﮐـﺎرﺑﻮراﺗﻮرو‬‫ﺳﺮوﯾﺲ ﮐﺮدم، ﻧﻔﺖ ﻣﯽ آد، روﺷﻦ ﻣﯽ ﺷﻪ، ﺗـﺎ ﺑـﺎﻻی ﺳـﺮش ﻫـﺴﺘﻢ ﮐـﺎر ﻣـﯽ ﮐﻨـﻪ، ﺑـﺎورت‬ ‫ﻧﻤﯽ ﺷﻪ دو ﻗﺪم اوﻧﻮر ﻣﯽ رم ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽ ﺷﻪ.» ‬‫«ﺧﺐ ﻣﺎدر ﺣﺎﻻ ﻧﺰدﯾﮏ ﻋﯿﺪه ﺧﻮدﺗﻮ ﺣﺎﺟﯽ ﻓﯿﺮوز ﮐﺮدی، ﺑﺮو ﺑﯿﺮون ﯾﻪ ﮐﺎﺳـﺒﯽ ﻫـﻢ ﺑﮑـﻦ،‬ ول ﮐﻦ دﯾﮕﻪ ﺷﺐ ﺷﺪ.

ﺣﺘﻤﺎً ﺧﺮاﺑﻪ دﯾﮕﻪ، ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ اﯾﺮادی داره ﺗﻮ ﻧﻤﯽدوﻧﯽ …. وﻟﺶ ﮐﻦ، ﻣﻦ‬ روی اﺟﺎق ﮔﺎز آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ آب ﮔﺮم ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، ﺑﯿﺎ دﺳﺖ و ﺻﻮرﺗﺖ رو ﺑﺸﻮر، وﻟﺶ ﮐﻦ ﻫﻮا ﺳـﺮده،‬ ﻣﯽ ﭼﺎﯾﯽ» ‬‫اﻣﯿﺮ ﺑﺎ ﮐﻒ دﺳﺖ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺑﺪﻧﻪ آﺑﮕﺮﻣﮑﻦ زد، ﺑﻌﺪ ﮐﻒ دﺳﺘﻬﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﻟﺒـﻪ در آن ﻣﺎﻟﯿـﺪ و‬ﮔﻔﺖ:«ﻧﻪ ﻣﺎدر زﯾﺮزﻣﯿﻦ ﮔﺮﻣﻪ، ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺪﯾﻤﯽ اﺳﺖ، ﺑﺒﯿﻦ ﭼـﻪ ﭘﺎﯾـﻪ ﻫـﺎﯾﯽ داره، اﯾـﻦ‬ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻫﺎ ﻫﻢ ﭼﻪ ﮐﺎرﻫﺎ ﻣﯽ ﮐﺮدن.

ﻧﺰدﯾﮏ ﯾﮏ ﻣﺘﺮ ﭘﺎﯾﻪ زده، زﯾﺮزﻣﯿﻦ رو ﻃﻮری درﺳﺖ ﮐﺮده‬ ﮐﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﻮن ﺧﻨﮏ، زﻣﺴﺘﻮن ﮔﺮم ﺑﺎﺷﻪ، اﯾﻦ دﻓﻌﻪ دﯾﮕﻪ ﺟﻮری ﺳﺮوﯾﺲ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧـﺮاب ﻧـﺸﻪ،‬ ‫اﻵن ﺗﻤﻮم ﻣﯽ ﺷﻪ.» ‬‫«ﻣﯽﺧﻮای ﺑﺮات ﭼﺎﯾﯽ ﺑﯿﺎرم؟»‬‫ «اﮔﻪ ﺑﯿﺎری ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﻮﮐﺮﺗﻢ، داداش ﻣﺎ ﻫﻢ ﺟﺎ ﺑﻮده ﭘﯿﺪا ﮐﺮده، اوﻣـﺪه ﮐﺠـﺎ ﻧﺸـﺴﺘﻪ؟ اﯾـﻦ‬ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯿﻪ، ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰش ﮐﻬﻨﻪ و ﻋﺘﯿﻘﻪ اﺳﺖ، ﺗﻮ ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎی زﯾﺮزﻣﯿﻦ رو ﺑﺒﯿﻦ، ﯾﺎ اﯾﻦ درﺷﻮ،‬ ﺗﻮی ﺣﻤﻮم ﻫﻢ ﺳﮑﻮ داره، ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻪ وﻗﺘﯽ از ﮔﺮﻣﺎ ﺑﯿﺮون ﻣﯽ آد، ﺑﺸﯿﻨﻪ روی ﺳـﮑﻮ ﺧـﺴﺘﮕﯽ‬ ‫درﮐﻨﻪ، ﻋﺮﻗﺶ ﺧﺸﮏ ﺷﻪ، ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ ﻧﭽﺎد.» ‫ﻣﺎدر ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ دوروﺑﺮ ﺧﻮد اﻧﺪاﺧﺖ: «آره ﻣﺎدر ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻬﻨﻪ اﯾﻪ، دﯾﮕﻪ ﻣﺮدم اﯾﻦ ﺟﻮر ﺟﺎﻫـﺎ رو‬ دوﺳﺖ ﻧﺪارن ﻫﻤﻪ دﻧﺒﺎل آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر و ﺗﺮ و ﺗﻤﯿﺰ و ﺷﯿﮏ ﻫﺴﺘﻦ، ﺑﺸﯿﻦ ﻣﻦ ﺑﺮم ﭼﺎﯾﯽ‬ ‫ﺑﯿﺎرم»‬ «دﺳﺘﺖ درد ﻧﮑﻨﻪ»‬‫ ﻣﺎدر از زﯾﺮزﻣﯿﻦ ﺧﺎرج ﺷﺪ.

اﻣﯿﺮ آﭼﺎر و ﭘﯿﭻ ﮔﻮﺷﯽ را ﺑﺮداﺷﺖ، ﮐﺎرﺑﺮاﺗﻮر را ﻧﺼﺐ ﮐﺮد، ﺑﻌـﺪ‬ ﺷﯿﺮ آن را ﺑﺎز ﮐﺮد، ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﮔﺬﺷﺖ، اﻣﯿﺮ ﺳﺮﺧﻮد را ﭘﺎﺋﯿﻦ ﮔﺮﻓﺘـﻪ و از ﻣﺤﻔﻈـﻪ آن ﺑـﻪ ﮐـﻮره‬ ‫ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻣﺎدر ﺑﺎ ﯾﮏ ﺳﯿﻨﯽ در دﺳﺖ وارد ﺷﺪ. ﯾﮏ ﻟﯿﻮان ﭼﺎی و ﯾﮏ ﻗﻨﺪان در ﺳﯿﻨﯽ ﺑﻮد.‬‫ «ﺑﯿﺎ ﻣﺎدر ﺑﺎز ﮐﻪ ﺳﺮﺗﻮ ﮐﺮدی ﺗﻮ اون وﻟﺶ ﮐﻦ، ﺑﯿﺎ ﯾﻪ ﭼﺎﯾﯽ ﺑﺨﻮر، ﻣﻦ ﺑـﺮم ﺷـﺎم رو ﺣﺎﺿـﺮ‬ ﮐﻨﻢ. اﯾﻦ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺑﺎﻻﯾﯽ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ، اون ﻫﻢ ﺷﺐ ﻋﯿﺪی رﻓﺘﻪ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن، داداﺷﺖ ﻫﻢ ﮐﻪ رﻓﺘـﻪ‬ ﻣﺴﺎﻓﺮت، ﻣﺎ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ ﻋﯿﺪ را ﺳﺮاﺳﺮ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﯿﻢ. ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ؟ ﻣﺎ ﻫﻢ رﻓﺖ و آﻣـﺪ و ﺑـﺮو و‬ ‫ﺑﯿﺎ دارﯾﻢ.

ﻣﯽ ﮔﯽ ﭼﻪ ﮐﺎر ﮐﻨﯿﻢ؟‬» ‫«ﻫﯿﭽﯽ. داداش ﮔﻔﺖ ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺘﻬﺎ ﯾﻪ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﯿﻢ، ﻧﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ داﺋﻢ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﯿﻢ. ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑـﻪ‬ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﻣﻮن ﺑﺮﺳﯿﻢ، دﯾﺪ و ﺑﺎزدﯾﺪ ﺑﺮﯾﻢ ﻋﯿﺪی ﺑﮕﯿﺮیم، اﯾﻦ درﺳﺘﻪ.» ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻃـﺮف ﻣـﺎدر آﻣـﺪ،‬ و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮد ﮐﺮد. ﻟﯿﻮان ﭼﺎی را ﺑﺮداﺷـﺖ، ﻣـﺎدر ﻗﻨـﺪی از ﻗﻨـﺪان ﺑﯿـﺮون آورد. در‬ دﻫﺎن او ﻧﻬﺎد. «دﺳﺘﺖ درد ﻧﮑﻨﻪ، ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺘﻪ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯿﺦ اﯾﻦ آﺑﮕﺮﻣﮑﻦ ﺷﺪﯾﻢ، از ﺳﺮﻣﺎ ﺧﺸﮏ‬ ﺷﺪﯾﻢ. ﻋﺠﺐ آﺑﮕﺮﻣﮑﻦ ﻧﺎﺟﻮرﯾﻪ، ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰش ﺳﺎﻟﻤﻪ، ﮐﻬﻨﻪ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ، اﻣـﺎ روﺷـﻦ ﻧﻤـﯽ ﺷـﻪ،‬ ﻋﺠﯿﺒﻪ، ﺧﺐ ﺣﺎﻻ ﻧﻔﺖ رﻓﺖ ﺗﻮ ﻣﺨﺰن، اون ﮐﺒﺮﯾﺖ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪه.» اﺷﺎره ﺑﻪ ﮐﺒﺮﯾﺘﯽ ﮐـﺮد ﮐـﻪ‬ ﮔﻮﺷﻪ دﯾﻮار ﺑﻮد، ﻣﺎدر ﮐﺒﺮﯾﺖ را ﺑﺮداﺷﺖ ﺑﻪ او داد. اﻣﯿﺮ ﺟﺮﻋﻪ دﯾﮕﺮی ﭼﺎی ﻧﻮﺷﯿﺪ. ﺳﭙﺲ ﻟﯿﻮان‬ را در ﺳﯿﻨﯽ ﮔﺬاﺷﺖ، ﮐﺒﺮﯾﺘﯽ روﺷﻦ ﮐﺮد، ﺑﻪ ﺳﺮ ﻓﺘﯿﻠﻪ ای ﮐﻪ روی ﻣﯿﻠﻪ آﻫﻨﯽ ﺑﻮد ﮔﺮﻓﺖ، ﺑﻌﺪ از‬ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺷﺪن آن را در ﺳﻮراخ ﻣﺨﺰن ﻓﺮوﺑﺮد. ﻧﮕﻬﺪاﺷـﺖ.

ﺳﺮوﺻـﺪاﯾﯽ ﺑﻠﻨـﺪ ﺷـﺪ، ﻧﻔـﺖ داﺧـﻞ‬ ﻣﺨﺰن ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺷﺪ. اﻣﯿﺮ ﺳﯿﻢ را ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ، درﭘﻮش ﻣﺨﺰن اﻓﺘﺎد، ﻟﺤﻈـﺎﺗﯽ ﺑـﻪ ﺳـﻮراخ ﻫـﺎی‬ ﻣﺨﺰن ﻧﮕﺮﯾﺴﺖ، آﺗﺶ ﺷﻌﻠﻪ ور ﺑﻮد، اﻣﯿﺮ ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻮﺷﯿﺪن ﭼﺎی ﺷﺪ، ﺗﺎ ﻟﯿﻮان را ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮد آن را‬ ‫در ﺳﯿﻨﯽ ﮔﺬاﺷﺖ. «دﺳﺘﺖ درد ﻧﮑﻨﻪ، ﻋﺠﺐ ﭼﺴﺒﯿﺪ.»‬ «ﻧﻮش ﺟﻮﻧﺖ، اﮔﻪ ﻣﯽ ﺧﻮای ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺮات ﺑﯿﺎرم؟»‬ «ﻧﻪ ﻣﺎدر ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﯽ ﺷﺪ، ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم، اﯾﻦ دﻓﻌﻪ ﺣﺘﻤﺎً ﻣﯽ ﮔﯿﺮه.» ‬«ﻋﯿﺒﯽ ﻧﺪاره، ﻋﻮﺿﺶ آب ﮔﺮم ﺷﺪ، دوش ﮔﺮﻓﺘﯽ ﺧﺴﺘﮕﯽ از ﺗﻨﺖ ﺑﯿﺮون ﻣﯽره.» ‬‫آﺑﮕﺮﻣﮑﻦ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﺮد، ﺑﻌﺪ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ، اﻣﯿﺮ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﮐﻮره ﻧﮕﺮﯾﺴﺖ آﺗﺶ از ﺷـﻌﻠﻪ اﻓﺘـﺎد و‬ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد: «ای ﮐﻪ ﻫﯽ، ﺳﮓ ﻣﺼﺐ، ﺑﺎز ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ» ‬«وﻟﺶ ﮐﻦ ﻣﺎدر ﺣﺘﻤﺎً ﯾﻪ اﯾﺮادی داره ﮐﻪ ﺗﻮ ﺳﺮ در ﻧﻤﯽ آری.»‬‫ «ﻧﻪ ﻣﺎدر ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﺷﻮ ﺑﺎزﮐﺮدم ﺗﻤﯿﺰ ﮐﺮدم.

ﻧﻔﺖ رو ﻋﻮض ﮐﺮدم، ﻫﯿﭻ اﯾﺮادی ﻧﺪاره اﻣـﺎ ﭼـﺮا‬ ‫ﮐﺎر ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ، ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم؟» ‬‫ﻣﺮﯾﻢ وارد زﯾﺮزﻣﯿﻦ ﺷﺪ: «ﺳﻼم داداش ﭼﻪ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨـﯽ؟ از ﺻـﺒﺢ ﺗـﺎ ﺣـﺎﻻ اوﻣـﺪی ﺗـﻮ‬ زﯾﺮزﻣﯿﻦ ﺑﯿﺎ ﺑﺎﻻ، ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﻓﯿﻠﻢ داره، ﺑﺎز ﺳﺮﺧﻮدﺗﻮ ﺑﻪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰ ﮔـﺮم ﮐـﺮدی، ول ﮐـﻦ، ﭼـﻪ ﮐـﺎر‬ ‫داری، ﺣﺎﻻ اﻣﺮوز ﺣﻤﻮم ﻧﺮو، ﻓﺮدا ﻣﯽ رﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ، ﻣﯽری ﺣﻤﻮم، دﯾﮕﻪ ﭼﺮا ﭘﯿﻠﻪ ﻣﯽﮐنی.»‬‫ «ﺑﻪ ﺳﻼم ﻣﺮﯾﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﻏﺮﻏﺮو …. ﺑﺎز اوﻣﺪی، رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﺧﯿﺮ، ﺧﻮش اوﻣﺪی، ﺻﻔﺎ آوردی، ﭼﯽ‬ ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﯽ؟ ﺑﺤﺚ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺣﻤﻮم ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﺤﺚ ﺣﯿﺜﯿﺘﯽ ﺷﺪه، ﺑﺎﯾﺪ روی اﯾﻦ دﺳﺘﮕﺎه رو ﮐﻢ ﮐﻨﻢ.‬

ﺧﯿﺎل ﮐﺮده، ﺣﺮﯾﻒ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺷﻪ؟»‬‫ «اﯾﻦ آﺑﮕﺮم ﮐﻦ ﺧﺮاب ﻧﺒﻮد، ﻣﻦ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺸﻨﯿﺪم زن داداش ﺑﮕﻪ ﺧﺮاﺑﻪ، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻢ روﺷـﻨﻪ،‬ ‫ﺷﺎﯾﺪ ﻟﻮﻟﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ؟» ‬«ﮐﺪوم ﻟﻮﻟﻪ؟ ﻟﻮﻟﻪ ﮔﺎزوﺋﯿﻞ و ﻧﻔﺖ، ﻧﻪ ﻫﻤﻪ رو دﯾﺪم.» ‬«ﻧﻪ ﻟﻮﻟﻪ ﺑﺨﺎری رو ﻣﯽ ﮔﻢ، ﻟﻮﻟﻪ دﯾﻮاری اش.» ‬‫«ای ﺑﺎﺑﺎ، راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻦ ﻋﻘﻞ ﻫﺮﮐﺴﯽ ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﺮﯾﻤﻪ، ﭼﺮا ﺑﻪ ﻋﻘﻞ ﻣـﻦ ﻧﺮﺳـﯿﺪ، ﺑـﺮو ﮐﻨـﺎر،‬ راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﻟﻮﻟﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ، دوده زده، اﯾﻦ ﺳﯿﻨﯽ رو ﺑﺮدار» ﻣﺮﯾﻢ ﺳﯿﻨﯽ را از زﻣﯿﻦ ﺑﺮداﺷﺖ،‬ ﻣﺎدر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻪ دﺧﺘﺮش ﻧﮕﺮﯾﺴﺖ: «راﺳﺖ ﮔﻔﺘﯽ دﺧﺘﺮم، ﺷﺎﯾﺪ ﻋﻠﺖ ﮔﺮﻓﺘﮕﯽ ﻟﻮﻟﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﭼـﻮن‬ اﻣﯿﺮ ﻣﯽ ﮔﻪ ﭼﻨﺪ دﻓﻌﻪ ﺳﺮوﯾﺲ ﮐﺮده درﺳﺖ ﻧﺸﺪه» اﻣﯿﺮ ﻟﻮﻟﻪ را از ﺳﺮ آب ﮔﺮم ﮐﻦ ﺟﺪا ﮐﺮد، ﺑـﻪ‬ داﺧﻞ ﻧﮕﺮﯾﺴﺖ، ﺑﺎز و ﺗﻤﯿﺰ ﺑﻮد، ﺳﭙﺲ ﺣﻠﺒﯽ دور دﯾﻮار را ﺑﯿﺮون آورد. آن را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد، آﻧﻬﺎ ﻫـﻢ‬ ﺗﻤﯿﺰ ﺑﻮدﻧﺪ، دوﺑﺎره آﻧﻬﺎ را ﻧﺼﺐ ﮐﺮد: «ﻧﻪ ﻫﻤﻪ اﯾﻨﻬﺎ ﭘﺎک و ﺗﻤﯿـﺰن، ﮔﺮﻓﺘﮕـﯽ ﻧـﺪاره، اﻣـﺎ ﭼـﺮا‬ ‫روﺷﻦ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ» ‬«ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻮی ﻧﻔﺖ آب ﺑﺎﺷﻪ» ﻣﺮﯾﻢ ﮔﻔﺖ.

«‬‫آب؟ ﺗﻮی ﻧﻔﺖ؟ ﻣﻤﮑﻨﻪ… ﺑﺬار دوﺑﺎره ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ.» ﺑﻪ داﺧﻞ ﻣﺨﺰن ﻧﮕـﺎه ﮐـﺮد. ﭼﯿـﺰی ﻣﻌﻠـﻮم‬ ‫ﻧﺒﻮد. ﺑﻌﺪ اﻣﯿﺮ ﮔﻔﺖ «اون ﻗﯿﻒ و اون ﺑﺸﮑﻪ ﺧﺎﻟﯽ، و اون ﺗﺸﺖ رو ﺑﯿﺎر.‬‫» «ﻣﯽ ﺧﻮای ﭼﻪ ﮐﺎر ﮐﻨﯽ؟» اﻣﯿﺮ ﮔﻔﺖ: «آزﻣﺎﯾﺶ ورود آب ﺑﻪ ﻧﻔﺖ» ﻣﺮﯾﻢ ﺗـﺸﺖ و ﻗﯿـﻒ را‬ آورد، اﻣﯿﺮ ﻣﺨﺰن ﻧﻔﺖ را از آﺑﮕﺮﻣﮑﻦ ﺟﺪاﮐﺮد، داﺧﻞ ﺗﺸﺖ رﯾﺨﺖ، اﻣﺎ ﻧﻔﺖ ﻫـﻢ ﺧـﺎﻟﺺ ﺑـﻮد و‬ آب در آن ﻧﺒﻮد، دوﺑﺎره ﻣﺨﺰن را ﻧﺼﺐ ﮐﺮد، و ﻧﻔﺖ در آن رﯾﺨـﺖ، دوﺑـﺎره ﺷـﯿﺮﮐﺎرﺑﺮاﺗﻮر را زد،‬ ﻣﯿﻠﻪ را ﺑﺮداﺷﺖ ﻧﻔﺘﯽ ﮐﺮد، روﺷﻦ ﻧﻤﻮده داﺧﻞ ﻣﺨﺰن ﻧﻤﻮد، دوﺑﺎره ﺳﺮوﺻـﺪا ﺑﻠﻨـﺪ ﺷـﺪ و ﻧﻔـﺖ‬ ‫ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺷﺪ. ﻣﺮﯾﻢ ﮔﻔﺖ: «ﻣﯽ ﮔﻢ داداش ﭘﺎی ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻪ ﻫﺎ، اﻵن ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﮐﻪ روﺷﻦ ﺷﺪ.» ‬اﻣﯿﺮ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﮔﻔﺖ: «ای آﺑﺠﯽ، ﺑﺤﺚ ﻗﺪم ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﺤﺚ ﻟﺞ و ﻟﺞ ﺑﺎزﯾﻪ،» ‬ﻣﺮﯾﻢ ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﮔﻔﺖ: «ﺷﺎﯾﺪ داداش راﺿﯽ ﻧﺒﻮده ﻣﺎ ﺣﻤﻮم ﺑﺮﯾﻢ» ‬‫اﻣﯿﺮ اﺧﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: «ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻮ ﻧﺰن، داداش ﺧﯿﻠﯽ آدم دﺳﺖ و دﻟﺒﺎز و ﻻرﺟﯿﻪ.»‬ « ﭘﺲ ﭼﺮا اﯾﻦ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽ ﺷﻪ؟»‬ «ﮐﻮ اﯾﻦ ﮐﻪ داره ﺑﺎ ﺳﺮوﺻﺪا ﻣﯽ ﺳﻮزه»‬ «دﻟﺖ رو ﺧﻮش ﻧﮑﻦ، اﻵن ﭘﺖ ﭘﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽ ﺷﻪ.» ‬‫ﻣﺮﯾﻢ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ آﺑﮕﺮﻣﮑﻦ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺧﺐ ای آﺑﮕﺮﻣﮑﻦ ﻋﺰﯾﺰ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺧﺎﻣﻮش‬ ‫ﻧﺸﻮ. داداش ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ و روﻏﻨﯽ و ﻧﻔﺘﯽ ﺷﺪه ﺑﺬار ﺑﯿﺎد ﺧﻮدﺷﻮ ﺑﺸﻮره، ﺑﻌﺪ ﺧﺎﻣﻮش ﺷﻮ.» ‬‫اﻣﯿﺮ ﺧﻨﺪﯾﺪ «ﺑﺎرک ا… ﺣﺘﻤﺎً ﻫﻢ اﻵن ﺣﺮف ﺗﻮ رو ﺷﻨﯿﺪ، دﯾﮕﻪ ﺧﺎﻣﻮش ﻧﻤـﯽ ﺷـﻪ، ﻧﺎﮔﻬـﺎن‬ ﺻﺪاﯾﯽ از ﺣﻤﺎم ﺧﺎرج ﺷﺪ.

ﮔﻮﯾﯽ ﮐﺴﯽ ﮔﻔﺖ ﭘﺲ ﭼﯽ؟ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﺪ.‬ «ﭼﯽ ﺑﻮد؟» ‬«ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ»‬ «ﺟﻮاب ﻣﻨﻮ داد» ‬«ﮔﻔﺖ ﭘﺲ ﭼﯽ»‬‫ اﻣﯿﺮ ﺧﻨﺪﯾﺪ، ﻫﻤﻪ در اﺛﺮ ﺳﺮﻣﺎ و ﺑﯽ آﺑﯽ ﺧﻞ ﺷﺪن، اﯾﻦ ﺷﯿﺮ آب ﺣﻤﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﻔـﺖ: دﯾﮕـﻪ‬ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻨﺪی ﻣﻮﻗﻮف، اﯾﻦ دﺳﺘﮕﺎه ﮐﺎر ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻪ، ﻣﻨﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم، ﺧﻮاﺳﺘﯽ روﺷﻦ ﺷـﻮ، ﺧﻮاﺳـﺘﯽ‬ ‫ﻧﺸﻮ، ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ، ﻣﻦ ﺑﺎ آب ﮐﺘﺮی ﺧﻮدﻣﻮ ﻣﯽ ﺷﻮرم، ﻓﻬﻤﯿﺪی؟» ‬دوﺑﺎره ﺻﺪاﯾﯽ ﺑﻪ ﮔﻮش رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: «ﺑﺎﺷﻪ»‬‫ ﻣﺮﯾﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪ: «داداش ﺗﻮ ﻫﻢ ﺳﺮﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﺎ ﻣﯽ ذاری، ﭼﻄﻮری اﯾﻦ ﺻﺪارو در ﻣﯽ آری ﮐﻪ از‬ ‫ﺗﻮ ﺣﻤﻮم ﺷﻨﯿﺪه ﻣﯽ ﺷﻪ؟»‬ «ﻣﻦ ﺻﺪاﯾﯽ ﻧﮑﺮدم» ‬‫ﻣﺎدر ﮔﻔﺖ: «ﻧﺘﺮﺳﯿﺪ، اﯾﻦ ﺻﺪا از ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻣﯽ آد.»‬‫ «ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ؟ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ، ﺻﺪا از ﺗﻮ ﺣﻤﻮم ﻣﯽ آد» ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺣﻤﺎم رﻓﺖ ﭼﺮاغ را‬ روﺷﻦ ﮐﺮد وارد ﺷﺪ. ﮐﺴﯽ در آﻧﺠﺎ ﻧﺒﻮد، اﻣﺎ ﺑـﺮای ﻟﺤﻈـﻪ ای اﺣـﺴﺎس ﺳـﻨﮕﯿﻨﯽ ﮐـﺮد، ﮔـﻮﯾﯽ‬ ﻣﻮﻫﺎی ﺑﺪﻧﺶ ﺳﯿﺦ ﺷﺪه و ﭘﻮﺳﺖ آن ﺑﯽ ﺣﺲ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺑﯿﺮون آﻣﺪ: اﯾﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﮐـﺴﯽ ﻧﯿـﺴﺖ،‬ ‫ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺻﺪا از ﺧﻮﻧﻪ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻣﯽ آد، ﭼﻮن ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻏﯿﺮ ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ.»‬ ﻣﺮﯾﻢ ﮔﻔﺖ: «داداش ﺑﯿﺎ ول ﮐﻦ، ﺑﺮﯾﻢ، ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﻮ ﻫﻢ ﺣﻮﺻﻠﻪ داری ﻫﺎ.» ‬‫اﻣﯿﺮ ﮔﻔﺖ: «ﻫﯽ ﺳﺮوﺻﺪا ﻧﮑﻨﯿﺪ ﺣﻤﻮم روﺷﻦ ﺷﺪه، ﮔﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ، ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐـﻨﻢ درﺳـﺖ ﺷـﺪ.‬ اﮔﻪ ﺑﺮم ﻃﺮف ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﻣﯽ ﺷﻪ». ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﻮی ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد، روی ﭘﻠﻪ اول ﻧﺸـﺴﺖ و‬ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪ، ﻣﺎدر و ﻣﺮﯾﻢ روﺑﺮوی آﺑﮕﺮﻣﮑﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ، ﺑﻪ ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎی آﺗﺶ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﺑﻮدﻧﺪ، ﻣﺨﺰن‬ ‫ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ درﯾﭽﻪ ﻟﻮﻟﻪ ﻫﻢ ﺑﺮاﺛﺮ ﺣﺮﮐﺖ دود و ﮔﺮﻣﺎ ﺗﮑﺎن ﻣﯽ ﺧﻮرد و ﺻﺪا ﻣﯽ داد.‬‫ «درﺳﺖ ﺷﺪ. ﺣﺎﻻﺑﺎﯾﺪ ﺣﻮﻟﻪ ﺑﺮدارم ﺑﯿﺎم، ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺨﻮاﻫﯿﺪ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯿﺪ ﺣﻤﻮم ﺑﺮﯾﺪ، ﯾﻌﻨـﯽ ﺷـﻤﺎ‬ ‫اول ﺑﺮﯾﺪ.»‬‫ «ﻧﻪ داداش ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﺎزه ﺣﻤﻮم ﺑﻮدم، ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ره، ﺧﻮدت ﺑﺮو، وﻟﯽ زود ﺑﯿﺎ ﺷـﺎم ﺑﺨـﻮر‬ ‫اﻵن ﯾﻪ ﻓﯿﻠﻢ ﺳﯿﻨﻤﺎﯾﯽ ﺧﻮب داره، ﻧﯿﺎی دﯾﮕﻪ از دﺳﺘﺖ رﻓﺘﻪ، ﺧﻮدت ﻣﯽ دوﻧﯽ.» ‬‫اﻣﯿﺮ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ آﺑﮕﺮﻣﮑﻦ اﻧﺪاﺧﺖ، ﺣﺎﻻ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ درﺳﺖ ﺷـﺪه اﺳـﺖ.

ﺧﻮﺷـﺤﺎل ﺑـﻮد،‬ «ﺧﺐ ﺑﺎزم ﺑﮕﯿﺪ، اﻣﯿﺮ ﮐﺎری از دﺳـﺘﺶ ﺑـﺮ ﻧﻤـﯽ آد دﯾﺪﯾـﺪ آﺑﮕـﺮﻣﮑﻦ ﻗﺮاﺿـﻪ رو ﭼﻄـﻮری راه‬ ‫اﻧﺪاﺧﺖ. ای واﷲ ﻧﺪاره وا… داره.» ‬‫ﻣﺎدر ﮔﻔﺖ: «ﭼﺮا وﻟﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ داری، ﭼﻬﺎرﭘﻨﺞ ﺳﺎﻋﺘﻪ ﺗﻮ ﺑﺎ اﯾﻦ آﺑﮕﺮم ﮐﻦ ور ﻣﯽری، ﺧـﺴﺘﻪ‬ ﺷﺪی، ﭘﺎﺷﯿﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺎﻻ دﺧﺘﺮ، ﺣﻮﻟﻪ و ﺻﺎﺑﻮن و ﻟﺒﺎس ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮداری، وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺮون ﻣﯽآی ﺧﻮدت را‬ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﭙﻮﺷﻮن ﺳﺮﻣﺎ ﻧﺨﻮری.

ﺑﭽﺎﯾﯽ دﯾﮕﻪ ﺷﺐ ﻋﯿﺪ اﻓﺘﺎدی ﮐﺎردﺳـﺖ ﺧـﻮدت و ﻣـﺎ ﻣـﯽ دی،‬ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪی؟ ﻣﯽ ﺧﻮای ﺑﺮات ﻟﺒﺎس ﺑﯿﺎرم.؟» ‬‫اﻣﯿﺮ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮ و ﻣﺎدر ﺧﻮد اﻧﺪاﺧﺖ: «ﻧﻪ ﻣﺎدر، ﻣﻮاﻇﺐ ﻫﺴﺘﻢ، ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺣﻮاﺳـﻢ‬ ﺟﻤﻌﻪ، ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺎﻻ، ﻣﻦ ﻟﺒﺎس ﻫﺎ رو ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻢ، ﺑﺎ ﺣﻮﻟﻪ و ﺷﺎﻣﭙﻮ ﺑﯿﺎم ﻓﻮری دوش ﺑﮕﯿﺮم، ﺑـﺮ‬ ‫ﻣﯽ ﮔﺮدم.»‬ «ﻧﻤﯽ ﺧﻮای درﺟﻪ آب ﺑﺎﻻ ﺑﺮه؟» ‬‫«ﻧﻪ اﻵن رﺳﯿﺪه ﺑﻪ ﭼﻬﻞ، ﺗﺎﺑﺮﮔﺮدم ﻣﯽ آد روی ﺷﺼﺖ درﺟﻪ، دﯾﮕﻪ ﮐﺎﻓﯿﻪ، ﺑﺮدار اﺳـﺘﮑﺎن و‬ ‫ﻗﻨﺪون و ﺳﯿﻨﯽ رو.» ‬‫ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎده از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻨﺪ، اﻣﯿﺮ وﺳﺎﯾﻞ ﺧﻮد را ﺟﻤﻊ ﮐﺮد، ﺑـﻪ ﻃـﺮف زﯾـﺮزﻣﯿﻦ‬ ﺑﺎزﮔﺸﺖ، از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﺋﯿﻦ رﻓﺖ. وارد زﯾﺮزﻣﯿﻦ ﺷﺪ، ﻧﺎﮔﻬﺎن اﺣﺴﺎس ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﮐﺮد، ﺣﺲ ﮐﺮد ﻓﻀﺎ‬ روی ﺑﺪن او ﻓﺸﺎر ﻣﯽ آورد، ﺗﺼﻮر ﮐﺮد ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺳﻮز و ﺳﺮﻣﺎی ﻫﻮاﺳﺖ، در ﺣﻤﺎم را ﺑـﺎزﮐﺮد، وارد‬ ﺷﺪ، در را ﺑﺴﺖ، روی ﺳﮑﻮ ﻧﺸﺴﺖ، وﺳﺎﯾﻞ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮐﻨﺎری ﻧﻬﺎد. ﻟﺒـﺎس ﺧـﻮد را ﺑﯿـﺮون آورد،‬ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺧﻮد را ﮐﻨﺪ. ﻧﺎﮔﻬﺎن اﺣﺴﺎس ﮐﺮد ﮐﻪ ﮐﺸﯿﺪه ای ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﮔﺮدن او ﺧﻮرد، وﺣﺸﺖ ﮐـﺮد،‬ از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪ، ﻗﺒﻞ از آن ﮐﻪ ﺑﺠﻨﺒﺪ، دو ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻪ ﺻﻮرت او اﺻﺎﺑﺖ ﮐﺮد، ﺑﻌﺪ ﺿـﺮﺑﻪ ای ﺑـﻪ ﭘـﺸﺖ‬ ﺳﺮش ﺧﻮرد، و ﺑﻪ زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎد.

ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﯿﺪ و ﮐﻤﮏ ﺧﻮاﺳﺖ، ﺑﻌﺪ ﮐﻮﺷﯿﺪ از ﺟﺎی ﺧﻮد ﺑﺮﺧﺎﺳـﺘﻪ،‬ ﺑﻪ ﺳﻮی در ﺑﺮود، ﻗﺒﻞ از آن ﮐﻪ ﺑﻪ در ﺑﺮﺳﺪ ﺿﺮﺑﺎت ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﯽ روی ﺳﺮوﺻﻮرت و ﺳﯿﻨﻪ و ﺑـﺪن‬ ﺧﻮد اﺣﺴﺎس ﮐﺮد، ﺑﻪ در ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد، دوﺑﺎره ﺿﺮﺑﻪ ای او را ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮد، ﮐﻮﺷﯿﺪ ﺑـﺎ‬ دﻗﺖ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﮐﻨﺪ و ﺿﺎرب ﯾﺎ ﺿﺎرﺑﯿﻦ را ﺑـﺸﻨﺎﺳﺪ، اﻣـﺎ ﺗﻨﻬـﺎ ﺳـﺎﯾﻪ ﻫـﺎﯾﯽ را ﻣـﯽ دﯾـﺪ،‬ ﺻﺪاﻫﺎی زﯾﺮی ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺶ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ، ﮔﻮﯾﯽ ﻧﻮار ﺿﺒﻂ ﺻﻮت ﮔﯿﺮ ﮐﺮده اﺳـﺖ، ﺻـﺪاﻫﺎ ﻣﻔﻬـﻮم‬ ﻧﺒﻮد. اﻣﺎ ﮔﺎه ﺻﺪای ﺧﻨﺪه ای ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪ. ﮐﻮﺷﯿﺪ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد. دوﺑﺎره ﻓﺮﯾﺎد زد. «ﻣـﺎدر، ﻣﺎﻣـﺎن‬ ﺑﯿﺎ» اﻣﺎ ﻣﺎدر و ﺧﻮاﻫﺮش ﻣﺸﻐﻮل ﺗﻤﺎﺷﺎی ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﺑﻮدﻧﺪ، و ﺑﻪ ﻋﻼوه ﺑـﻪ دﻟﯿـﻞ ﺳـﻮز و ﺳـﺮﻣﺎ‬ درﻫﺎ را ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ، و ﭼﻮن در ﺣﻤﺎم ﺑﺴﺘﻪ ﺑـﻮد، ﺻـﺪای اﻣﯿـﺮ ﻫـﻢ از زﯾـﺮزﻣﯿﻦ ﺑﯿـﺮون‬ ﻧﻤﯽرﻓﺖ. ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪ ای ﺑﻪ ﭘﺸﺖ روی زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎد، ﯾﮏ ﻧﻔﺮ روی او اﻓﺘـﺎده و ﺑـﺎ ﺷـﺪت ﺑـﻪ او‬ ﻓﺸﺎر ﻣﯽ آورد.

اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ دو دﺳﺖ ﺧﻮد ﻣـﯽﮐﻮﺷـﯿﺪ او را از ﺧـﻮد دور ﮐﻨـﺪ ﭼﯿـﺰی ﻧﺒـﻮد.‬ ﻫﯿﭻﮐﺲ روی او ﻧﺒﻮد. اﻣﺎ در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ را واﻗﻌﺎً روی ﺧﻮد اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮد. ﺑﻪ‬ ﻋﻼوه ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﮔﻠﻮی او را ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻓﺸﺎر ﻣﯽداد. اﺣﺴﺎس ﺧﻔﮕﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد، در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﮔﻮﯾﯽ‬ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ او ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪ زده و او را ﻧﯿﺸﮕﻮن ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ. ﻓﮑﺮ ﮐﺮد اﻵن ﺧﻔﻪ ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﺪ. ﺗﻤـﺎم‬ ﻗﻮای ﺧﻮد را ﺟﻤﻊ ﮐﺮد، ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ از ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. ﺑﻪ ﻫﺮ زﺣﻤﺘﯽ ﺑﻮد، ﺧﻮد را ﺑﻪ در رﺳﺎﻧﺪ، دﺳﺖ‬ او روی درذﺑﻮد. ﺿﺮﺑﻪ ﻫﺎ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ. در را ﮔﺸﻮد، ﺗﻘﺮﯾﺒـﺎً ﻟﺨـﺖ از ﭘﻠـﻪ ﻫـﺎ ﺑـﺎﻻ رﻓـﺖ. اﺣـﺴﺎس‬ ﻣﯽﮐﺮد، ﻫﻨﻮز ﻣﻮرد آزار و ﺿﺮب و ﺷﺘﻢ اﺳﺖ، ﺑﻪ ﺣﯿﺎط ﮐﻪ رﺳﯿﺪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﻤﺮ ﻧﻬﺎد، ﻓﺮﯾﺎد زد و‬ ﮐﻤﮏ ﺧﻮاﺳﺖ، ﻟﺤﻈﻪ ای ﺑﻌﺪ ﻣﺎدرش ﭘﻨﺠﺮه را ﮔﺸﻮد: «ﭼﯿﻪ ﭼﯽ ﺷﺪه؟ ﭼﺮا داد ﻣﯽ زﻧـﯽ؟ ﺑـﺪه‬» ﺑﻌﺪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ وﺿﻊ ﺑﺪن ﻟﺨﺖ اﻣﯿﺮ اﻓﺘﺎد.

ﭘﻨﺠﺮه را ﺑﺴﺖ و ﻓﻮری ﺑﻪ ﻃﺮف ﺣﯿـﺎط دوﯾـﺪ. اﻣﯿـﺮ‬ روی ﭘﻠﻪ ﻫﺎی ورودی اﻓﺘﺎده ﺑﻮد، ﻟﺒﺎس ﺑﻪ ﺗﻦ ﻧﺪاﺷﺖ. اﻣﺎ ﺗﻤﺎم ﺻﻮرت و ﺑﺪن او ﮐﺒـﻮد و ﺳـﯿﺎه‬ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﺎدر ﺧﻮاﻫﺮش وارد ﺣﯿﺎط ﺷﺪ: «ﭼﯽ ﺷﺪه ﻣﺎﻣﺎن؟ داداش ﭼﯽ ﺷﺪه، ﭼﺮا اﯾـﻦ‬ ﺟﻮری ﺷﺪی؟ اِﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﺶ ﺳﯿﺎه و ﮐﺒﻮد ﺷﺪه، ﻧﮑﻨﻪ آﺑﮕﺮﻣﮑﻦ ﺗﺮﮐﯿﺪه؟ ﻫﺎ ﻣﺎﻣﺎن؟ اﻣﯿﺮ ﺑﺎ ﺻـﺪای‬ ﮔﺮﻓﺘﻪ و وﺣﺸﺖ زده ای ﮔﻔﺖ:‬ «ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ آﺑﮕﺮﻣﮑﻦ ﭼﯿﻪ؟ ﯾﻪ ﻋﺪه داﺷﺘﻨﺪ ﻣﻨﻮ ﺧﻔﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ، ﻣﯽ زدﻧﺪ، ﻣﯽﮐﺸﺘﻨﺪ،» ‬«وا ﺑﻪ ﺣﻖ ﭼﯿﺰﻫﺎی ﻧﺸﻨﯿﺪه، ﮐﯽ ﺗﻮر رو ﻣﯽ زﻧﻪ؟ اوﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮد؟» ‬‫«اﮔﻪ ﻧﺒﻮد، اﯾﻦ وﺿﻊ ﻣﻦ ﭼﯿﻪ؟ ﺑﺒﯿﻦ ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ ﮐﺒﻮد ﺷﺪه.» ﻣﺎدر ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ او ﮐـﺮد: راﺳـﺖ‬ ﻣﯽ ﮔﻪ، اﻣﺎ ﻣﺎدر ﺣﺎﻻ وﻗﺖ ﺳﺌﻮال ﺟﻮاب ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﭽﻪ ﺳﺮﻣﺎ ﻣﯽ ﺧﻮرده، ﺑﺬار ﺑﺮﯾﻢ ﺗـﻮ اﺗـﺎق …» ‬‫ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ وارد اﺗﺎق ﺷﺪﻧﺪ.
اﻣﯿﺮ ﮐﻮﺷﯿﺪ ﻟﺒﺎس ﻫﺎی ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺗﻦ ﮐﻨـﺪ.‬ در ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎل ﺳﺮوﺻﺪای زﯾﺎدی در ﺣﯿﺎط ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﻫﺮﺳﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺑﻪ ﻫـﻢ ﻧﮕـﺎه ﮐﺮدﻧـﺪ. ﺑﻌـﺪ‬ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﺑﻪ ﺳﻮی ﭘﻨﺠﺮه آﻣﺪه، ﭘﺮده را ﮐﻨﺎر زدﻧﺪ، ﭼـﺸﻢ ﻫـﺎی ﻫـﺮ ﺳـﻪ ﮔـﺮد ﺷـﺪه، ﺑـﻪ ﻫـﻢ‬ ﻧﮕﺮﯾﺴﺘﻨﺪ، ﺑﺎور ﮐﺮدﻧﯽ ﻧﺒﻮد، در داﺧﻞ ﺣﯿﺎط ﺗﻌﺪاد زﯾـﺎدی اﺳـﺐ و اﻻغ دﯾـﺪه ﻣـﯽ ﺷـﺪ.

اﻧـﻮاع‬ دﯾﮕﺮی از ﺣﯿﻮاﻧﺎت رﯾﺰ ﻣﺜﻞ ﻣﻮش و ﮔﺮﺑﻪ و ﺳﻮﺳﮏ از درودﯾﻮار ﺑﺎﻻ ﻣﯽ رﻓﺘﻨﺪ: «ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻦ ﻫـﺎ‬‫ ﮐﺠﺎ ﺑﻮدن؟»‬ «اﯾﻨﺎ از ﮐﺠﺎ اوﻣﺪن؟ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺣﯿﻮون ﺗﻮی ﺣﯿﺎط ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ؟» ‬‫«ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻣﺎﻣﺎن، وﻟﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﺧﯿﺎﻻت ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ؟ ﯾﮑﯽ دو ﺗﺎ ﻧﯿﺴﺖ، اﯾﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه؟» اﻣﯿﺮ‬ ﺑﺎ وﺣﺸﺖ ﮔﻔﺖ: «ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﺣﻤﻮم ﭼﻪ ﺧﺒﺮه؟ داﺷﺘﻨﺪ ﻣﻨﻮ ﻣﯽ ﮐﺸﺘﻦ، ﯾﮑﯽ دو ﺗﺎ ﻧﺒﻮد، ﻣﻨـﻮ ﻣﺜـﻞ‬ ﺑﺎدﮐﻨﮏ ﺑﻪ اﯾﻦ ور و اون ور ﻣﯽ ﮐﻮﺑﯿﺪﻧﺪ.» ﻣﺎدر ﭘﺮده رااﻧـﺪاﺧﺖ و ﻋﻘـﺐ آﻣـﺪ. ﺑـﺴﻢ اﷲ ﮔﻔـﺖ‬.‫ ﻣﺮﯾﻢ ﻋﻘﺐ ﺗﺮ آﻣﺪ، دﺳﺖ ﻣﺎدر را ﮔﺮﻓﺖ، اﻣﯿﺮ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺧﻮد را ﭘﻮﺷﯿﺪه و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﮕﺎه ﮐـﺮد، ﺗﻤـﺎم‬ ﺻﻮرت او ﮐﺒﻮد و ﺳﯿﺎه ﺑﻮد.

اﺣﺴﺎس درد و ﮔﺮﻓﺘﮕﯽ در ﺗﻤﺎم ﺑﺪن داﺷﺖ. «ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﮔﯽ ﭼﯽ ﮐﺎر‬ ﮐﻨﯿﻢ؟» ﻣﺮﯾﻢ ﮔﻔﺖ. ﻣﺎدر ﮔﻔﺖ: «ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﺧﻮﻧـﻪ رو ول ﮐﻨـﯿﻢ. اﯾﻨﺠـﺎ رو ﺑـﻪ ﻣـﺎ ﺳـﭙﺮده ان…» ‬‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺻﺪای ﺧﻨﺪه ﻋﺪه ای از ﺣﯿﺎط ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﮔﻮﯾﯽ درﺣﺎل دﺳﺖ اﻧـﺪاﺧﺘﻦ و ﻣـﺴﺨﺮه ﮐـﺮدن‬ آﻧﻬﺎ ﺑﻮدﻧﺪ، ﻣﺎدر دوﺑﺎره ﭘﺮده را ﮐﻨﺎر زد، ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه ﻣﻮﺟﻮدی ﻋﺠﯿـﺐ و ﻏﺮﯾـﺐ اﯾـﺴﺘﺎده ﺑـﻮد،‬ ﺗﺎﺣﺪودی ﺷﺒﯿﻪ ﻣﯿﻤﻮن ﺑﻮد، اﻣﺎ ﮔﻮش ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ و ﻟﻮزی ﺷﮑﻞ و ﺻﻮرﺗﯽ ﺑﯿﻀﯽ ﺷـﮑﻞ داﺷـﺖ،‬ ﺻﻮرت او ﮐﺎﻣﻼً ﭼﺮوﮐﯿﺪه ﺑﻮد. ﮐﻪ در آن ﻓﻘﻂ دو ﭼﺸﻢ دﯾﺪه ﻣﯽ ﺷﺪ. ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﮔﺮد ﺑﺪون ﭘﻠـﮏ‬ و اﺑﺮو.

در داﺧﻞ ﮐﺎﺳﻪ ﮔﺮد ﭼﺸﻢ او ﻣﺮدﻣﮑﯽ ﺑـﻪ ﺳـﺮﻋﺖ ﻣـﯽ ﭼﺮﺧﯿـﺪ، دﺳـﺘﻬﺎی او دراز ﺑـﻮد،‬ ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻮد. آن ﻣﻮﺟﻮد ﮔﻮﯾﯽ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه ﮔﻮش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد. ﻣـﺮﯾﻢ ﻓـﻮری ﭘـﺮده را‬ ‫اﻧﺪاﺧﺖ: «ﻣﺎدر اﯾﻦ ﭼﯽ ﺑﻮد؟ داداش ﺗﻮ ﻫﻢ دﯾﺪی؟» ‬‫اﻣﯿﺮ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ: «ﻣﯽ ﮔﻢ ﺟﻤﻊ ﮐﻨﯿﺪ ﺑﺮﯾﻢ، اﯾﻨﺠﺎ نموﻧﯿﻢ ….» دوﺑﺎره ﺻﺪای ﺧﻨﺪه ﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ.‬‫

ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﻪ ﺳﻮی ﮐﯿﻒ و وﺳﺎﯾﻞ ﺧﻮد رﻓﺘﻨﺪ. ﻫﻤﻪ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮده، از در ﺑﯿﺮون آﻣﺪﻧﺪ. ﻣـﺎدر ﮔﻔـﺖ:‬‫«ﺑﭽﻪ درﻫﺎ رو ﻗﻔﻞ ﮐﻨﯿﺪ، ﮔﺎز ﻫﻢ ﺗﻮ آﺷﭙﺮﺧﻮﻧﻪ روﺷﻨﻪ.» ﻣﺮﯾﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف در دوﯾـﺪ: «ﻧـﻪ ﻣـﺎدر ول‬ ﮐﻦ، اﻵن ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻣﯽ ﺷﯿﻢ.» ﻣﺎدر ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﻮی آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ، دﮐﻤﻪ زﯾـﺮ اﺟـﺎق ﮔـﺎز را‬ ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد، ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ را ﺑﺮداﺷﺖ. اﻣﯿﺮ داد زد: «ﺑﺎﺑﺎ ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣـﯽ ﮐﻨـﯽ؟» ﻣـﺎدر ﮔﻔـﺖ: «ﻏـﺬا رو‬ ﺑﺒﺮﯾﻢ ﺧﺮاب ﻣﯽ ﺷﻪ.» ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﯿﺮون آﻣﺪ، ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف در ﺧﺮوﺟـﯽ رﻓﺘﻨـﺪ، در را ﺑـﻪ‬ ﻫﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪه و ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪه ﻓﺮار را ﺑﺮ ﻗﺮار ﺗﺮﺟﯿﺢ دادﻧﺪ.‬ ‫***‬‫ آن ﺷﺐ اﻣﯿﺮ ﺗﺐ ﮐﺮد. ﺑﺪن او ﮐﺎﻣﻼً ورم ﮐﺮده و ﺳﯿﺎه ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺗﻤﺎم ﮔﻮﻧـﻪ ﻫـﺎ و ﺻـﻮرت و‬ زﯾﺮﭼﺸﻢ ﻫﺎی او ﻫﻢ ﭘﻒ ﮐﺮده و ﺑﻪ ﺷﮑﻞ وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ درآﻣﺪه ﺑﻮد.

ﻣﻮﻫـﺎی ﺳـﺮش ﻫﻤـﻪ ﺳـﯿﺦ‬‫ﺳﯿﺦ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد. ﺗﻤﺎم ﺷﺐ دﭼﺎر ﺗﺸﻨﺞ ﺑﻮد و ﻫﺬﯾﺎن ﻣﯽ ﮔﻔﺖ، ﻣﺎدر او را ﭘﺎﺷـﻮره ﮐـﺮد. ﮐﯿـﺴﻪ‬‫آب ﺳﺮد روی ﺻﻮرت و ﺳﺮ او ﻧﻬﺎد، اﻣﺎ ﺗﺐ او ﭘﺎﺋﯿﻦ ﻧﻤﯽ آﻣﺪ. ﺻﺒﺢ او را ﺑﻪ ﻧﺰد ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺑﺮدﻧـﺪ. ‬‫ﭘﺰﺷﮏ در ﺳﻪ ﻧﺴﺨﻪ ﺧﻮد ﻣﻘﺪاری دارو ﻧﻮﺷﺖ و ﮔﻔﺖ ﺑﻌﺪ از ﺧﻮردن داروﻫﺎ ﺣﺪاﮐﺜﺮ درﻇﺮف ۴۲‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻬﺒﻮد ﺧﻮاﻫﺪﯾﺎﻓﺖ. ‬‫اﻣّﺎ ﭼﻬﻞ و ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﻫﻨﻮز ﺣﺎل اﻣﯿﺮ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﻧـﺸﺪ، ﮐـﻪ ﺑـﻪ ﻋﮑـﺲ ﺷـﺮوع ﺑـﻪ‬‫داد و ﻓﺮﯾﺎد ﻫﻢ ﮐﺮد. او از ﻣﻮﺟﻮداﺗﯽ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ در اﻃﺮاف او ﻫﺴﺘﻨﺪ، و ﻣﯽ ﮐﻮﺷـﻨﺪ او را‬‫اذﯾﺖ و آزار ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ. درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ در اﻃـﺮاف او ﻧﺒـﻮد.

ﺗـﺎ آن ﮐـﻪ ﭼﻨـﺪ روز ﺑﻌـﺪ آدرس‬ ‬‫ﻓﺮدی را ﺑﻪ ﻣﺎدر دادﻧﺪ. ﻣﺎدر ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺗﻠﻔﻦ زد و ﺑﻪ ﺳﺮاغ او رﻓﺖ. ﻗﺒﻞ از رﻓﺘﻦ آن ﻣﺮد ﻧﺎم اﻣﯿﺮ‬ و ﻧﺎم ﭘﺪر و ﻣﺎدر او را ﺳﺌﻮال ﮐﺮده ﺑﻮد.‬ ‫***‬ «آﻗﺎی دﮐﺘﺮ، دﺳﺘﻢ ﺑﻪ داﻣﻦ ﺷﻤﺎ، ﺟﻮون ﻣﻦ داره از ﺑﯿﻦ ﻣﯽ ره، ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﯾﻪ ﮐﺎری ﺑﮑﻨﯿﺪ.»

«ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ ﻣﺎدر، ﻣﻦ اﺣﻮال ﭘﺴﺮ ﺷﻤﺎ را دﯾﺪم، وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﺪ، اﯾـﻦ آب رو روی ﺑﺪن او ﺑﺮﯾﺰﯾﺪ، ﺧﻮب ﻣﯽ ﺷﻪ، ﺧﻮب ﺧﻮب ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ.» «ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻤﮑﻨﻪ، ﺑﭽﻪ ام داره از دﺳﺖ ﻣﯽ ره، ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽ ﮔﯿﺪ ﮐﯽ اوﻧـﻮ اذﯾـﺖ ﻣـﯽﮐﻨـﻪ، از ﻣـﺎ ‫ﺑﻬﺘﺮوﻧﻪ؟»‬‫ «ﻧﻪ از ﻣﺎ ﺑﻬﺘﺮون ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﺎ رو ﺑﺰﻧﻦ، ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﻨﻦ، اوﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﯾﮑﯽ از ﻣﻮﺟـﻮدات ﺧـﺪا‬ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ، اﻣﺎ از ﻣﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ.»‬ ‫«اوﻧﻬﺎ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟» «اﮔﻪ ﺑﮕﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪ؟»‬ «ﻧﻪ ﺑﮕﯿﺪ، ﭼﺮا ﺑﺘﺮﺳﻢ؟»‬‫ «ﺧﺐ، اوﻧﻬﺎ ﺟﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ. اون ﺧﻮﻧﻪ ﻗﺪﯾﻤﯿﻪ، ﺳﺎﻟﻬﺎی درازی اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﻦ ﻫـﺎ اوﻧﺠـﺎ ﺳـﺎﮐﻦ‬‫ﻫﺴﺘﻨﺪ، اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ اوﻧﺠﺎ ﺳﺎﮐﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ، از اﯾﻦ اذﯾﺖ ﻫﺎ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ، اﻣﺎ، ﻧﻪ اﯾﻨﮑـﻪ اﺻـﻼً‬ ‫اذﯾﺖ ﻧﮑﻨﻨﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺜﻼً ﺑﭽﻪ ﻫﺎی اوﻧﺎ رو اذﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻦ، وﺳﺎﯾﻞ اوﻧﻬﺎ رو ﺟﺎﺑﺠـﺎ ﻣـﯽ ﮐﻨﻨـﺪ، ﯾـﺎ‬ ‫ﻧﻤﯽ ﮔﺬارﻧﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﺳﺎﻟﻢ ﺗﻮی اون ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻪ دﻧﯿـﺎ ﺑﯿـﺎد، ﯾـﺎ اﮔـﺮ زﻧـﯽ ﺣﺎﻣﻠـﻪ ﺷـﺪ، او را ﻣـﯽ‬ ‫ﺗﺮﺳﻮﻧﻦ، ﺗﺎ ﺑﭽﻪ اش ﺑﯿﻔﺘﻪ و ﺳﻘﻂ ﺑﺸﻪ، ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل ﻣﺸﮑﻞ ﺷﻤﺎ ﺣﻠﻪ، اﯾﻦ ﺷﯿـﺸﻪ آب رو ﺑﺒﺮﯾـﺪ،‬ ‫روی ﭘﺴﺮﺗﻮن ﺑﺮﯾﺰﯾﺪ، اﻧﺸﺎءا… ﺧﻮب ﻣﯽﺷﻪ، ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ، ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ.» «ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ از ﺷﻤﺎ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ، اﻣﯿﺪوارم ﭘﺴﺮم ﺧﻮب ﺑﺸﻪ.»‬

‫«اﮔﻪ ﺧﻮب ﺷﺪ، ﻓﺮدا ﯾﻪ ﻗﺮﺑﻮﻧﯽ ﮐﻨﯿﺪ، ﮔﻮﺷﺖ اوﻧﻮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻓﻘﺮا ﺑﺪﯾﺪ.»‬ «ﭼﺸﻢ، ﺣﺘﻤﺎً اﮔﻪ ﺧﻮب ﺷﺪ، ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﯽ زﻧﻢ، ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ.» ﻣﺎدر از دﻓﺘﺮ دﮐﺘﺮ ﺧﺎرج ﺷـﺪ‬ ‫و رﻓﺖ. ﻓﺮدای آن روز ﻣﺎدر اﻣﯿﺮ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮد و ﺧﺒﺮ ﺑﻬﺒﻮد ﭘﺴﺮش را ﺑـﻪ دﮐﺘـﺮ داد. دﮐﺘـﺮ ﺧـﺪا را ﺷﮑﺮ ﮐﺮد و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﻧﻤﻮد.

[ramesh]

داستانک ( مرکز خرید شوهر )







یک مرکز خرید وجود داشت که زنان می توانستند به آنجا بروند و مردی را انتخاب کنند که شوهر آنان باشد

این مرکز ، پنج طبقه داشت و هر چه که به طبقات بالاتر می رفتند خصوصیات مثبت مردان بیشتر میشد
اما اگر در طبقه ای دری را باز می کردند باید حتما آن مرد را انتخاب می کردند

و اگر به طبقه ی بالاتر می رفتند دیگر اجازه ی برگشت نداشتند

و هرکس فقط یک بار می توانست از این مرکز استفاده کند

روزی دو دختر که با هم دوست بودند به این مرکز خرید رفتند تا شوهر مورد نظر خود را پیدا کنند

در اولین طبقه،
بر روی دری نوشته بود : این مردان ، شغل و بچه های دوست داشتنی دارند
دختری که تابلو را خوانده بود گفت:
خوب ، بهتر از کار داشتن یا بچه نداشتن است ولی دوست دارم ببینیم بالاتری ها چگونه اند؟
پس به طبقه ی بالایی رفتند

در طبقه ی دوم نوشته بود:

این مردان ، شغلی با حقوق زیاد ، بچه های دوست داشتنی و چهره ی زیبا دارند
دختر گفت : هوووومممم طبقه بالاتر چه جوریه ؟

طبقه ی سوم :

این مردان شغلی با حقوق زیاد ، بچه های دوست داشتنی و چهره ی زیبا دارند
و در کارهای خانه نیز به شما کمک می کنند
دختر : وای چقدر وسوسه انگیر ولی بریم بالاتر
و دوباره رفتند

طبقه ی چهارم :

این مردان شغلی با حقوق زیاد و بچه های دوست داشتنی دارند دارای چهره ای زیبا هستند
همچنین در کارهای خانه نیز به شما کمک می کنند و اهداف عالی در زندگی دارند

آن دو واقعا به وجد آمده بودند
دختر : وای چقدر خوب پس چه چیزی ممکنه در طبقه ی آخر باشه؟

پس به طبقه ی پنجم رفتند

آنجا نوشته بود :
این طبقه فقط برای این است که ثابت کند زنان راضی شدنی نیستند!

از این که به مرکز ما آمدید متشکریم و روز خوبی را برای شما آرزومندیم!

[ramesh]

فرق دنیای مجازی ما با یک پسربچه آدامس فروش



یه روز تو پارک نشسته بودم داشتم تو گوشی لاینمو چک میکردم


یه پسر 5 6 ساله امد گفت داداش یه ادامس



میخری

گفتم همرام پول کمه ولی میخوای بشین کنارم الان دوستم میاد میخرم


گفت باشه نشست


بعد مدتی گفت:داداش داری چیکار میکنی


گفتم تو فضای مجازی میگردم


گفت اون دیگه چیه؟


خواستم جوابی بدم که قابل درک یه بچه ی 5 6 ساله شه


گفتم فضای مجازی جایه که نمیتونی چیزی لمس کنی ولی تمام رویاهاتو اونجا میسازی


گفت داداش فضای مجازیو دوس دارم منم زیاد میرم


گفتم مگه اینترنت داری


گفت نه داداش


بابام زندانه نمیتونم لمسش کنم ولی دوسش دارم


مامانم صبح ساعت 6 میره سره کار شب ساعت 10 میاد که من میخابم نمیتونم

ببینمش ولی دوسش دارم


وقتی داداشی گریه میکنه نون میریزیم تو اب فک میکنیم سوپه


تاحالا سوپ نخوردم ولی دوسش دارم


صب خواهرم میره بیرون چون پول نداریم میگن تن فروشی میکنه ولی نمیفهمم وقتی

میاد خونه تنش سر جاشه


من دوس دارم درس بخونم دکتر بشم ولی نمیتونم مدرسه برم باید کار کنم


مگه این دنیای مجازی نیست؟؟؟


اشکامو پاک کردم


نتونستم چیزی بگم


فقط گفتم اره عزیزم دنیای تو ، مجازی تر از دنیای منه!

[ramesh]

سلام . لطفا دوستانی که داستانهارو میخوانند و دوست داشتن لایک کنند
که بنده بدونم کسانی هستند که میخونند تا من هم داستان های کوتاه بیشتری بذارم.

ممنونم .

[ramesh]

( پیرمرد و ارواح مزرعه )




هوا تازه تاریک شده بود . و روشنایی روز نم نم در پشت پرده سیاه شب
پنهان می شد .

پیر مرد که تازه داشت از خانه خواهرش به سمت مزرعه می رفت تا
بیل و وسایلش را بردارد

به درختی بر خورد درخت بسیار سیاه بود و با قدی
بلند در کنار جوی آب وجود داشت
از دخت سیاه که رد شد صدایی از درون شاخ و
برگ درخت گفت آهای حاجی آهای
{این جا را با صدای خشن بگو}
پیر مرد برگشت و
نگاهی با تعجب به درخت انداخت و چون کسی را ندید برگشت و به راهش ادامه داد

وقتی به مزرعه رسید هیاهوی عظیمی را دید انگار در آن طرف مزرعه اش مراسم
عروسی بود
پیر مرد متعجب شد و بیل و وسایلش را برداشت و به سمت آن جمعیت به راه افتاد
وقتی رسید به صحنه ی عجیبی بر خورد انگار همه ی کسانی که در
مراسم عروسی حضور داشتند ارواح بودند پیر مرد لحظاتی ایستاد و خیره شد به
افرادی که آن جا بودند زن ها چادر های نازکی به سر داشتند و از پشت آن چادر
ها انگار چیزی در زیر آن ها نبود یعنی آن زن ها مانند اشباه بودند وبدنشان
مانند دود بود که در زیر چادر ها بودند .

مرد ها هم قد های کوتاهی داشتند و به دور آتش می چر خیدند و هورا می
کشیدند پیر مرد با دیدن این صحنه لرزه بر اندامش افتاد خواست تا برگردد که
باز همان صدای قبلی را شنید آهای حاجی آهای و بعد دید کسی روی شانه اش زد و
گفت بفرما پیر مرد تا سر برگرداند مردی با همان ویژگی های افراد حاضر در
مهمانی را دید مرد به او گفت چرا این جا وایسادی بفرما پیر مرد به همراه آن
مرد به داخل میهمانان رفت بعد از چند ساعت رقص و پای کوبی سفره غذا پهن شد
پیر مرد عادت داشت قبل از خوردن غذا بسم الله الرحمن الرحیم بگوید تا نام
الله رابرد ناگهان غذا ها و سفره ناپدید شد پیر مرد سر بلند کرد و دید هیچ
کس اطرافش نیست و تنها در میان صحرا نشسته پیر مرد از تعجب سر جایش میخ کوب
شد و متحیر به اطرافش نگاه می کرد بعد از دقایقی که پیر مرد به خود آمد
وبه خود گفت فشار خستگی چه بلا ها که بر سر آدم می آورد .

پیر مرد که برای خواهرش گوسفندی را ضبح کرده بود لباس هایش خونی بود به
خود گفت بروم و در خانه لباس ها و بدنم را بشویم بلند شد و به سمت خانه اش
به راه افتاد در اول دهکده خرابه ای بود که سال ها پیش مرده شور خانه بوده
پیر مرد هنگام رد شدن از آن جا باز همان صدا را شنید آهای حاجی آهای. پیر
مرد برگشت و نگاهی به خرابه انداخت وچیزی ندید پیر مرد بعد از آن که به
خانه اش رسید در را که باز کرد دید چند نفر که مثل غول بودند در خانه اش
هستند آن ها شاخ داشتند و با قد کوتاه و هیکلی درشت به پیر مرد خیره شدند
پیرمرد که فکر می کرد از خستگی این ها را می بیند جلو رفت و ناگهان در پشت
سرش با صدای زیادی بسته شد آن غول ها جلو آمدند و به پیر مرد گفتند چرا
عروسی خواهر ما را بر هم زدی پیر مرد اعتنا نکرد خواست جلو برود که یکی شان
چاقویی در آورد و به گردن پیر مرد زد پیر مرد که داشت جان می داد با صدای
گرفته و ضعیفی گفت

بسم م م الله ه ه الرحمممن ال

[ramesh]

(مرد تخم گذار)


"فردی پیش یک روانپزشک می‌رود و می‌گوید:

"دکتر برادرم دیوانه شده است؛ فکر می‌کند که یک مرغ است.

" دکتر می‌گوید خوب چرا برای درمان نمی‌آوریدش؟
طرف می‌گوید: “می‌خواستم بیاورم؛ اما به
تخم‌مرغ‌هایش نیاز دارم!”.

خب، گمان می‌کنم این همان احساسی است که من الآن در مورد روابط [زن و مرد] دارم؛

می‌دانی [روابط] خیلی غیرمنطقی، احمقانه و پوچ هستند ولی،
من حدس می‌زنم داخل رابطه‌ها می‌مانیم چون، اکثر

ما به تخم‌مرغ‌هایش نیاز داریم.

[ramesh]

( هم بازی کودکی ام دختری از جنیان )







در زمانی که نوجوان بودم به همراه سه برادر و دو خواهر و پدر و مادرم در خانه ای در همین روستا زندگی می کردم که شامل دو اتاق و یک راهرو و یک زیرپله همچنین یک تراس و یک حیات بسیار بزرگ همانند یک باغ بود که در آن انواع مرغ و خروس و غاز و اردک وجود داشت و در خانه هم طبق معمول گذشتگان همۀ خانواده در یک اتاق می خوابیدند در یکی از شبها که خوابم نمی برد
صداهایی شنیدم یکی از برادرانم را که کنار من خوابیده بود صدا زدم و هر دو به آرامی پشت درب اتاق که شیشه بود و کاملاً راهرو و پله هایی ...که از روی زیرپله به پشت بام می رفت دیده می شد رفتیم و به راهرو که صدا از آنجا می آمد نگاه کردیم و با کمال تعجب دیدیم چهار نفر که حدود شصت سانت قدشان بود و یکی از آنها یک چادر گلگلی به سر داشت از زیرپله بیرون آمده و به سمت پله ها برای رفتن به پشت بام در حرکت بودند که ناگهان برادرم فریاد کشید دزد
و با صدای او همه بیدار شدند و آن چهار نفر هم رفتند وقتی جریان را برای پدرم گفتم لحظاتی به مادرم خیره شد و بعد گفت به نظرتان آمده و چیزی نبوده و فردای آن روز پدرم پیرمردی را به خانه آورد و کلیه لوازم زیرپله را خالی کردند و آن پیرمرد شروع کرد به خواندن دعا که لحظه ای نگذشته بود پیرمرد غش کرد و بعد از به هوش آمدن دیگر نمی توانست راه برود
و چیزی به پدرم گفت که نمی دانم چه بود ولی هرچه بود پدرم را بر آن داشت تا خانه را فروخته و تغییر مکان بدهیم و تا فروختن خانه که آن هم در روستا کار ساده ای نبود به خانۀ پدر بزرگم رفتیم چند روز نگذشته بود که شب پدر بزرگم برای گرفتن آب رفت و کسی نمی داند چه اتفاقی برایش افتاد که سر زمین کشته شد



یکماه پس از آن برادرم که در آن شب با من بود ناپدید شد و چند روز بعد جسدش را در چاه پیدا کردند پدرم که از این اتفاقات بسیار دلشکسته و نگران بود نزد کسی رفت که در یکی از روستاهای اطراف بود و بسیار هم معروف بود و جریان را برایش گفت و جویای راه چاره ای شده که آن شخص توصیه کرده بود فوراً به خانۀ خودمان بازگردیم تا از اتفاقات بعدی جلوگیری شود و دیگر چه چیزی به پدرم گفته بود که از آن به بعد برخوردش با من تغییر کرده بود و طوری با من رفتار می کرد که انگار از آنها نیستم و همه چیز تقصیر من بوده به هر صورت به منزل خودمان برگشتیم
و ماهها خبری نبود تا اینکه یک شب در نیمه های شب کسی مرا تکان داده و بیدار کرد وقتی چشمانم را باز کردم دیدم دختر جوانی است که با خنده به من گفت بلند شو دنبالم بیا نمی دانم چگونه شد که نه قدرت مخالفت داشتم و نه فریاد بی اختیار دنبالش رفتم و مرا به سالن بسیار بزرگی که در زیر زمین بود برد در آنجا عدۀ زیادی بودند همه مرا نگاه می کردند و خارج می شدند
ولی هنگام خروج می دیدم تبدیل به گربه می شوند و روی دو پا راه می روند دخترک جلو آمد و دست مرا گرفت و از آنجا خارج شدیم دیدم در یک بیابان وسیع هستیم پرسیدم آنها که بودند و چرا من آنها را اینگونه می دیدم
دختر جوان گفت آنها اقوام من بودند و ما از جنیان هستیم و زمانی که تو متولد شدی من همبازی تو بودم و وقتی مادرت دچار بیماری شد و نتوانست دیگر ترا شیر بدهد این ما بودیم که شبها تو را سیر می کردیم و من تا صبح همراهت می ماندم از آن به بعد همیشه آن دختر آمده و مرا به همراه خود می برد
بعد از مدتی راجع به اتفاقات گذشته از او سؤال کردم و او گفت مقصر پدرت و آن پیر مرد بود که باعث شدند به برادان من آسیب برسد و بعد از آن تا به امروز این دختر جن با من است و پس از مرگ پدر و مادرم به اینجا آمدم و روزی به خواستگاری دختری از اهالی همین آبادی رفتم که صبح آن روز خبردار شدم دخترک بینوا هنگام درست کردن آتش دچار سوختگی شدید شده
و بعد از آن این دختر جن به من گفت هرگز نمی توانی با کسی ازدواج کنی من نمی گذارم از آن روز تا به حال این دختر و دو جن دیگر همیشه با من و در اینجا هستند