نمایش نتایج: از 1 به 1 از 1

موضوع: ایمپلنت و تاریخچه ی آن

756
  1. بالا | پست 1

    عنوان کاربر
    کاربر انجمن
    تاریخ عضویت
    Jul 2013
    شماره عضویت
    25
    نوشته ها
    2,627
    تشکـر
    52
    تشکر شده 531 بار در 311 پست
    میزان امتیاز
    13

    ایمپلنت و تاریخچه ی آن

    کشفیات باستان شناسان بیانگر آن است که قوم «مایا» که حدود ۷۰۰سال پیش از میلاد مسیح می زیسته اند، برای جبران دندان های ازدست رفته خود، دندان هایی را از جنس فلز، چوب و بعضا جواهرآلات ساخته و آن را جایگزین دندان های طبیعی خود می کرده اند.


    با وجود آنکه ایمپلنت یا کاشت دندان جزو دستاوردهای جدید علم دندانپزشکی طی دهه های اخیر قلمداد می شود، اما کشفیات باستان شناسان بیانگر آن است که قوم «مایا» که حدود ۷۰۰سال پیش از میلاد مسیح می زیسته اند، برای جبران دندان های ازدست رفته خود، دندان هایی را از جنس فلز، چوب و بعضا جواهرآلات ساخته و آن را جایگزین دندان های طبیعی خود می کرده اند. اینکه علم کاشت دندان که قدمتی به وسعت تاریخ دارد، چگونه طی سال های اخیر تحول یافته تا جایی که امروز واژه ایمپلنت به کلمه ای آشنا برای اکثر مردم تبدیل شده است، بحث مفصلی را می طلبد که از حوصله این نوشتار خارج است. اما برپایی «سیزدهمین کنگره بین المللی انجمن پریودنتولوژی ایران» که هشت تا ۱۰ آبان ماه امسال در تهران برگزار می شود، مجالی را فراهم آورد تا با دکتر «سیامک یعقوبی»، دبیر علمی این کنگره درمورد علل موفق یا ناموفق بودن درمان با ایمپلنت، دلایل گرایش به ایمپلنت از سوی برخی دندانپزشکان، بهره برداری های تبلیغاتی از این روش درمانی و... گفت وگویی داشته باشیم که حاصل آن در ادامه می آید.


    جناب دکتر همان طور که می دانیم جبران دندان های ازدست رفته از گذشته دور همواره جزو دغدغه های بشر بوده است. لطفا بفرمایید کاشت دندان به شکل علمی امروزی از چه زمان آغاز شد و در ایران از چه زمان توسعه یافته است؟
    همان طور که اشاره کردید، کاشت دندان قدمتی تاریخی داشته و بشر همواره به دنبال پرکردن دندان های ازدست رفته خود بوده است. کلمه ایمپلنت هم از کلمه «کاشت» نشان گرفته است (مانند آنچه درمورد گیاه انجام می شود). پس از آنکه بشر انواع مواد مصنوعی مانند استخوان، عاج، چوب، فلز، جواهرات و... را به عنوان دندان به کار گرفت از سال ۱۹۵۶ که این رشته به عنوان علمی در دنیا مطرح شد، سعی بر آن بوده از فلزاتی برای پایه ایمپلنت که در داخل استخوان فک قرار می گیرد، استفاده شود که آلیاژ آن سازگار با بدن انسان باشد؛ البته بررسی این تطابق کامل با بدن انسان به دنبال تحقیقات گسترده ای صورت گرفته است. در مجموع باید گفت که ایمپلنت علم جدیدی نیست و از گذشته وجود داشته و هر روز در حال پیشرفت است. در ایران نیز از حدود ۳۵سال پیش، افرادی به شکل موردی ایمپلنت را مورد استفاده قرار داده اند. اما به شکل رسمی و علمی از دهه ۱۳۶۰ در ایران به دنبال نیاز ایجادشده پس از دوران جنگ و نیاز رزمندگان برای جایگزینی دندان های ازدست رفته به تدریج روش کاشت دندان رواج یافت. به ویژه از اواخر این دهه (سال های ۶۷ و ۶۸) ایمپلنت در ایران شکل گرفت. همان طور که عنوان شد، ابتدا برای رزمندگان و سپس مجروحان تصادفات مورد استفاده قرار گرفت، اما امروزه شاهد رشد و توسعه آن در مجامع پزشکی و علمی کشور هستیم.
    پرسشی که همواره از سوی داوطلبان کاشت دندان مطرح می شود، این است که با توجه به اینکه در حال حاضر ایمپلنت از سوی دندانپزشکان مختلفی انجام می شود، برای کاشت دندان باید به کدام گروه از دندانپزشکان مراجعه کرد؟
    من این عمل را تنها محدود به پریودنتولوژیست ها (متخصصان بیماری های لثه و بافت های نگهدارنده دندان)، پروستودنتیست ها (متخصصان پروتزهای دندانی)، جراحان فک و صورت یا دندانپزشکان عمومی نمی دانم. تنها می گویم کسی قادر به گذاشتن ایمپلنت است که از علم و سواد کافی برخوردار بوده و توانایی مدیریت پس از گذاشتن ایمپلنت را نیز داشته باشد.
    بسیاری از افراد به ایمپلنت به عنوان درمانی که صرفا جنبه زیبایی دارد، نگاه می کنند. حتی شرکت های بیمه گر نیز با این استدلال که عمل کاشت دندان عملی لوکس محسوب می شود از پرداخت بیمه به افرادی که ایمپلنت گذاشته اند، طفره می روند. نظر شما در این مورد چیست؟
    متاسفانه به ایمپلنت نه به عنوان وسیله ای برای برطرف کردن نیاز بدن که به عنوان یک امر ظاهری و لوکس نگاه می شود. اما مگر داشتن پای مصنوعی لوکس است که کاشت دندان مصنوعی لوکس تلقی شود؟ هرچند ایمپلنت باعث بهبود در تکلم، افزایش اعتمادبه نفس و زیبایی فرد می شود، اما مساله اصلی در این میان، بهبود عملکرد جویدن فرد است که به عنوان یک نیاز محسوب می شود نه تجمل. آنچه باعث می شود از ایمپلنت به عنوان یک درمان لوکس نام برده شود، هزینه های بالای آن است. البته نباید فراموش کرد بخش عمده دلیل بالابودن هزینه ایمپلنت به قیمت خود ایمپلنت برمی گردد که به علت تکنولوژی پیشرفته ساخت و وارداتی بودن آن است. اما مردم تصور می کنند مبالغ پرداخت شده برای ایمپلنت به جیب دندانپزشک می رود، در صورتی که دستمزد دندانپزشک برای ایمپلنت معادل یک عمل جراحی لثه است. بیمار نیز به دلیل پرداخت هزینه بالا برای ایمپلنت، انتظارش از دندانپزشک بسیار بیش از اعمالی از قبیل جراحی لثه، پرکردن یا روکش دندان است.
    با توجه به اینکه (طبق گفته شما) بخش عمده هزینه جراحی ایمپلنت مربوط به هزینه های خود ایمپلنت است و دستمزد دندانپزشک تنها مربوط به هزینه های جراحی است، چرا تا این اندازه دندانپزشکان گرایش به جراحی ایمپلنت دارند؟
    متاسفانه جراحی ایمپلنت امروزه به عنوان یک اعتبار نزد برخی دندانپزشکان شناخته شده است. همین استقبال و اشتیاقی که نزد جامعه دندانپزشکی وجود دارد، زمینه سودجویی برخی را فراهم کرده تا با برگزاری دوره ها و کارگاه های مختلف و اعطای گواهی هایی که بعضا مبنا و اعتبار علمی ندارند، هم برای خود کسب درآمد کرده هم به افرادی که صلاحیت گذاشتن ایمپلنت را ندارند، مدرک اعطا کنند.
    در بخش های قبلی صحبت هایتان به مدیریت پس از جراحی ایمپلنت اشاره داشتید. شایع ترین عارضه در صورت قرارنگرفتن صحیح ایمپلنت در محل مورد نظر برای فرد چیست؟
    التهاب اطراف ایمپلنت مانند التهاب اطراف دندان یکی از این عوارض شایع است که کنترل آن و مدیریت درمان نیاز به آگاهی و تخصصی به مراتب بیش از عمل قراردادن ایمپلنت در جای دندان خالی دارد. به عبارتی دندانپزشکی که ایمپلنت را در دهان بیمار قرار می دهد، باید قبل از هر چیزی این پرسش را خود مطرح کند که آیا در صورت ایجاد عوارض پس از عمل از عهده مدیریت آن برخواهم آمد یا خیر.
    آیا می توان گفت جراحی ایمپلنت جزو جراحی های پیچیده دندانپزشکی است؟
    خیر. اتفاقا در صورتی که شرایط آن درست رعایت شود، باید گفت درمان به کمک تکنولوژی ایمپلنت یکی از درمان های با پیش آگهی بسیار خوب و با درصد موفقیت بالاست. مشکل اصلی در نبود یک طرح درمان مناسب و نداشتن توانایی کنترل عوارض پس از درمان است.
    به شرایط درست جراحی اشاره کردید. لطفا در این مورد بیشتر توضیح دهید.
    نخست انتخاب صحیح بیمار است. یعنی دندانپزشک باید بررسی کند، آیا بیمار دارای مشکلات سیستمیک (دیابت، بیماری های مربوط به نقص سیستم ایمنی بدن، فشارخون و...) است؟ در آن صورت آیا بیماری های وی با درمان های دارویی در حال کنترل است؟ مرحله بعدی بررسی استخوان فک بیمار از نظر پهنا و ارتفاع است، اینکه استخوان فک بیمار شرایط مناسبی دارد یا اینکه وی به درمان های جانبی مثل پیوند استخوان یا لثه نیاز دارد؟ در صورتی که استخوان فک بیمار نیاز به پیوند داشته باشد، دندانپزشک باید از خود بپرسد، آیا با گذراندن تنها چند دوره آموزشی، توانایی پیوند استخوان را دارم؟ یکی دیگر از شرایط خاص، پیوند سینوس به دلیل تحلیل شدید استخوان فک بالاست در چنین مواقعی به خاطر کمبود فضا برای قراردادن ایمپلنت و اینکه در صورت قراردادن ایمپلنت در ناحیه فک، ایمپلنت به داخل سینوس می رود، ابتدا باید عمل پیوند سینوس و سپس با گذشت چهار تا شش ماه جراحی ایمپلنت را انجام داد.
    در صورت رعایت تمام شرایط بالا، میزان موفقیت جراحی ایمپلنت به چه میزانی است؟
    بنا بر کتب و مراجع پزشکی، میزان موفقیت در ایمپلنت در یک شرایط ایده آل ۳/۹۷ درصد است. در صورتی که اگر بخواهیم، پیوند استخوان بزنیم، این درصد پایین تر می آید. ابتلا به دیابت و مصرف کورتن نیز میزان موفقیت ایمپلنت را کاهش می دهد.
    در صورتی که جراحی ایمپلنت موفقیت آمیز نباشد، چه اتفاقی برای فرد گیرنده آن می افتد؟
    پس زدن ایمپلنت معمولا عوارض جانبی برای فرد ندارد. در مواقعی دندانپزشک تمام اصول و استانداردها را رعایت کرده، اما ایمپلنت پس می زند، علم هم هنوز نتوانسته پاسخ قانع کننده ای برای چنین مواردی بیابد. در چنین مواقعی پزشک باید علت لقی دندان را پیدا کند. افرادی که دیابت بالا و کنترل نشده دارند یا اینکه کورتن مصرف می کنند و این موضوع را با دندانپزشک خود مطرح نکرده اند، شانس درمان را پایین می آورند. اما در مواقعی که همه مسایل به درستی رعایت شده، اما باز هم ایمپلنت پس زده می شود، می توان پس از چند ماه دوباره عمل جراحی ایمپلنت را تکرار کرد که در بسیاری مواقع در مرتبه دوم عمل کاشت دندان با موفقیت انجام خواهد شد.
    در تکنیک های جدید عنوان می شود که می توان تاج دندان را بدون تاخیر پس از جراحی ایمپلنت قرار داد، در صورتی که برخی دندانپزشکان با این روش مخالفند، نظر شما چیست؟
    در ایمپلنت نیز مانند بسیاری از علوم دیگر میان متخصصان اختلاف نظر و دیدگاه وجود دارد که این اختلاف دیدگاه به این معنی نیست که یک دیدگاه صحیح، و دیگری غلط است. ممکن است، یک دندانپزشک نظری را بدهد که ممکن است با نظر دیگری متفاوت باشد. این مساله به خاطر تفاوت در پیروی از فلسفه های درمانی است. این مساله بستگی به نظر دندانپزشک، تکنیک، وضعیت بیمار و... دارد. اما به عقیده من بهترین شرایط، زمانی اتفاق می افتد که صبر کنیم تا نتیجه جراحی ایمپلنت مشخص شود، به خصوص در مواقعی که پیوند استخوان فک، سینوس یا لثه انجام می شود. قراردادن تاج بلافاصله پس از عمل در برخی موارد جنبه مانور تبلیغاتی به خود می گیرد که دندانپزشکان حرفه ای نیازی به چنین تبلیغاتی ندارند.
    مراقبت های بهداشتی پس از عمل جراحی ایمپلنت تا چه حد در موفقیت درمان موثر است؟
    همان طور که می دانیم دندان طبیعی دارای عروق خونرسان و تابع سیستم ایمنی بدن است در حالی که ایمپلنت فاقد این شرایط بوده و نسبت به بیماری های دندانی مانند التهاب اطراف ایمپلنت آسیب پذیرتر است. یکی از نکات مهم در درمان ایمپلنت، مراقبت های بهداشتی پس از درمان است. برخی دندانپزشکان، پس از قراردادن ایمپلنت در دهان بیمار، بدون مراقبت های بعدی او را رها می کنند در حالی که دندانپزشک باید پس از جراحی، توضیحات کافی و مناسب را در مورد نحوه نگهداری و مراقبت از ایمپلنت به فرد بدهد. این وظیفه دندانپزشک است که به بیماری که آگاهی یا انگیزه لازم را نداشته تا از دندان های طبیعی خود مراقبت کند، آموزش نگهداری از ایمپلنت را بدهد. البته تجربه هم نشان داده، بیماران به دلیل آنکه برای درمان ایمپلنت هزینه می پردازند، نسبت به دندان های طبیعی که به صورت رایگان در اختیار آنهاست، مراقبت های بهتری را انجام می دهند. در مجموع ایمپلنت نیازمند آموزش های بعد از عمل است و هر سه ماه یک بار به خصوص در سال اول باید چک شود.

  2. کاربران زیر از R e z a بابت این پست مفید تشکر کرده اند


اطلاعات موضوع

کاربرانی که در حال مشاهده این موضوع هستند

در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)

لیست کاربران دعوت شده به این موضوع

کلمات کلیدی این موضوع

© تمامی حقوق برای مشاورکو محفوظ بوده و هرگونه کپی برداري از محتوای انجمن پيگرد قانونی دارد