بلاتکلیفی و ترس از شروع کار

[اهداف]

سلام بر همگی


من یه دختر 30 ساله با مدرک کارشناسی هستم که حدود شش سال تو یه شرکت نسبت بزرگ کار کردم مدیریت و جایگاهم تو اون شرکت عالی بود ولی به دلیل عدم وجدان و رفتار نامناسب مدیر شرکت نسبت به پرسنل ، کارگرها و ارباب رجوع از اونجا زدم بیرون و با توجه به سابقه کاری بعد از دو هفته تو یه شرکت دیگه مشغول به کار شدم.

همیشه دوست داشتم برای خودم کاری شروع کنم و برای خودم کار کنم ( که برنامه هایی دارم) ولی متاسفانه همیشه ترس از شروع و یا شکست احتمالی مانع استارت کار میشد ، الان دودل شدم که تو همین کار بمونم یا دنیال ایجاد شغل باشم ، از یه طرف میگم زمان داره از دست میره و برم دنبال کار خودم و کم کم شروع کنم از طرفی میگم صبح سرکار جدید باشم و عصر به فکر کار خودم باشم چون به یه درآمد ماهیانه نیاز دارم (و چون معمولا کارهای اداری صبح صورت میگیره عصر علنا کاری از دستم برنمیاد). لذا من سرمایه نقدی ندارم و برای استارت باید وام بگیرم و ایجاد شغل در ماههای اول درآمدی نداره و فقط تزریق پول هست.

حالا با این اوصاف به نظر شما چیکار کنم؟


باتشکر

[farokh]

سلام بر همگی


من یه دختر 30 ساله با مدرک کارشناسی هستم که حدود شش سال تو یه شرکت نسبت بزرگ کار کردم مدیریت و جایگاهم تو اون شرکت عالی بود ولی به دلیل عدم وجدان و رفتار نامناسب مدیر شرکت نسبت به پرسنل ، کارگرها و ارباب رجوع از اونجا زدم بیرون و با توجه به سابقه کاری بعد از دو هفته تو یه شرکت دیگه مشغول به کار شدم.

همیشه دوست داشتم برای خودم کاری شروع کنم و برای خودم کار کنم ( که برنامه هایی دارم) ولی متاسفانه همیشه ترس از شروع و یا شکست احتمالی مانع استارت کار میشد ، الان دودل شدم که تو همین کار بمونم یا دنیال ایجاد شغل باشم ، از یه طرف میگم زمان داره از دست میره و برم دنبال کار خودم و کم کم شروع کنم از طرفی میگم صبح سرکار جدید باشم و عصر به فکر کار خودم باشم چون به یه درآمد ماهیانه نیاز دارم (و چون معمولا کارهای اداری صبح صورت میگیره عصر علنا کاری از دستم برنمیاد). لذا من سرمایه نقدی ندارم و برای استارت باید وام بگیرم و ایجاد شغل در ماههای اول درآمدی نداره و فقط تزریق پول هست.

حالا با این اوصاف به نظر شما چیکار کنم؟


باتشکر

دوست عزیز آیا شما بیش از حد به شکست اهمیت نمی دهید؟ ما بیش از حد بر آن تأکید می کنیم و شکست را به عنوان نتیجه نهایی می بینیم؛ به عنوان نتیجه نامطلوب چیزی که سخت برای آن تلاش کرده ایم. ما نکته اصلی را فراموش می کنیم که شکست تنها بخشی از یک فرآیند بزرگتر است: فرآیند یادگرفتن و رشد کردن.

آیا تابحال متوجه شده اید که بعضی از مردم _غیر از این همه استثنا_ فقط زمانی قوی تر می شوند که شکست می خورند؟ چگونه این کار را می کنند؟ اگر عمیقتر نگاه کنید، متوجه می شوید که آنها این طرز تفکر را در خود پرورش داده اند که شکست، بخشی طبیعی، از موفقیت است. متوجه شده اند که هر زمانی که شکست می خورند، از اشتباهات خود درس می گیرند. شکست، تنها پیامی است که می گوید چیزی را می توانستیم بطور متقاوتی انجام دهیم، پس هنوز جای برای پیشرفت است. این همان دلیلی است که این افراد کمتر به شکست توجه می کنند؛ هیچوقت شکست را به عنوان یک حادثه ی مجزا نمی دانند بلکه آن را بخشی از یک فرآیند بزرگتر می دانند. در زندگی، شکستهای ما نقاط پایان نیستند بلکه پله های ترقی هستند. فقط زمانی دائمی می شوند که شما به آن اجازه می دهید. فقط در صورتی نقطه پایان می شوند که آنها را بپذرید و دست از تلاش کردن بردارید.بهتر است طرز تفکر شکست خود را بشناسید و سعی کنید آن را به سمت پیروزی تغییر دهید.نگران نباشید با افراد خبره در حرفه ای که می خواهید مشورت نمایید.موفق باشید