ارتباط نا متعادل با پدر و مادر

[mjmashayekhi]

با سلام.

ما یک پسر 4.5 ساله و یک دوقلوی 1.5 ساله داریم. پسر 4.5 ساله ام بسیار به من وابسته هست و ظاهرا کمتر به مادرش واابسته هست. با اینکه مادر خونه هست و بیشتر روز رو با اون هست و همه کاری هم براش میکنه. اخیرا یک بار به مادرش گفت که من بابایی رو بیشتر از شما دوست دارم و در کل این موضوع مادرش رو خیلی آزار میده. ممنون میشم اگر راهکاری یرای برگردونن تعادل یه روایطش با پدر و مادر پیشنهاد بدین.

با تشکر

[farokh]

علل ضعف ارتباط فرزندان با والدين : يكي از مشكلاتي كه در جامعه با آن روبرو هستيم، مسائل ارتباطي بين اعضاي خانواده‌ است، چرا كه ارتباط خانواده‌ها ضعيف و فرهنگ گفت‎ وگو و ارتباط غيركلامي آنها نسبت به هم دچار آسيب شده است.
نوع پوشش، رفتار، سخن گفتن و حتي نوع نشستن تغييراتي داشته كه يك حس عادي شدن را نسبت به هم در خانواده ايجاد مي‌كند كه اين يك پيام غيرمستقيم دارد و آن اين است كه افراد درون خانواده به اندازه افراد بيرون حائز اهميت نيستند.
لحن گفتار اكثر اعضاي خانواده يا دستوري است يا پرخاشگرانه، همچنين اين نوع سخن گفتن به قدري عاميانه است كه لذتي در شنونده ايجاد نمي‌كند و باعث سست شدن ادبيات خانواده مي‌شود.
از طرفي شكاف نسل سبب تفاوت نگرش انديشه پدر و مادر با فرزندان و در نتيجه دوري فرزند از فضاي فكري حاكم از منزل مي‌شود؛ به طور مثال مادري كه در نوع پوشش، رشته تحصيلي، موسيقي و غيره نگاه صد درصد متفاوتي نسبت به فرزندش دارد، باعث جدايي و دوري مي‌شود.
هر دو نوع اقتصاد مالي بالا و بسيار پايين مي‌تواند منجر به آسيب شود، البته بيشتر عوامل آسيب زننده در اين زمينه به علت فقر فرهنگي است؛ چنان‏كه در اكثر خانواده‌هاي فقير گرايش به مواد، دزدي و غيره بيشتر بوده و گرايش بيشتر ثروتمندان به روابط دوستي نامشروع، مهماني‎هاي شبانه، مشروبات الكلي و مانند اين است.
نگرفتن نوازش‌هاي گرم در خانواده مي‌تواند از علل اين دوري باشد، اين نوازش‌ها تنها فيزيكي نيست و هر چيزي كه خوشايند يك فرد باشد نوعي نوازش است.
صدا كردن فرد با واژه‌هاي زيبا و عبارت‌هاي «دوستت دارم»، «مراقبت خودت باش» در جامعه و در خانه‌ها كمتر و سخت‌تر بيان مي‌شود، اما در خارج از خانه، وجود داشته و سبب ميل به بيرون مي‌شود.
طبق قانون مشابهت افراد در نسل، نوجوانان بيشتر جذب افراد مشابه مي‌شوند و حس بهتري نسبت به اين افراد دارند و اين شباهت گاه در فكر و رفتارهاي ماست، اما در اكثر خانواده‌ها اين اتفاق نمي‌افتد و نه تنها شبيه نيست بلكه كاملا متفاوت است و از آنجا كه خانواده آموزش نديده چگونه خواسته‌ها را ابراز كند برخوردها قهرآميز و لحن صحبت‌ها سرد و نيش‌دار است.
اين نوازش سرد منجر به خستگي و كلافكي مي‌شود و اين كلافگي اين انديشه را در فرد ايجاد مي‌كند و فرد مي‌گويد خانواده مرا درك نمي‌كنند و با من همدلي ندارند.
پس از اين اتفاقات نحوه گفت‌ وگو تغيير مي‌كند و به هويت فرد حمله مي‌شود، با درون خود گفت‌وگوي خوبي ندارد كه باعث كاهش ارزشمندي و در نتيجه منجر به كاهش عزت نفس اين فرد در خانواده مي‌شود.
افرادي كه عزت نفس پاييني دارند از طرد شدن واهمه دارند، قادر به محاكمه خود نيستند، شكست را نمي‌پذيرند، بيشتر از ديگران پيروي مي‌كنند و همواره نياز دارند افرادي را در كنار خود داشته باشند و همين امر سبب مي‌شود تا از دوستان و اين گونه محيط‌ها پيروي كنند.
پس از ايجاد دافعه از سمت خانواده، فرد وارد فضاي دوستي مي‌شود.
گاهي مشابهت نيز باعث هدايت مي‌شود و اگر اين مشابهت در بيرون از محيط خانواده اتفاق بيفتد باعث همگام شدن در بيرون از محيط خانواده با دوستان خواهد شد.
در خانواده‌هايي كه به پسر نسبت به دختر اهميت بيشتري مي‌دهند گريز دختران را بيشتر شاهد خواهيم بود، البته نوع اين گريز متفاوت خواهد بود، مثلا به نام كتابخانه، دانشگاه و يا با فكر ازدواج به اين دوري دامن مي‌زنند، همچنين افرادي كه فضاي بسته‌تري دارند معمولا خود را در اتاق حبس مي‌كنند و خود سبب كمرنگ شدن رابطه افراد با خانواده‌ مي‏‌شود.
روابط انسان‌ها را نمي‌توان به خانواده منحصر كرد؛ زيرا بشر نيازمند رابطه همكاري و دوستانه ‌است و اما اين كه چگونه خانواده به فرزندان خود در نوع ارتباط با افراد آموزش ‌دهد مي‌تواند در كاهش اثرات منفي اين رابطه تأثيرگذار باشد.
از وظايف خانواده‌ها آموزش رفتار سالم است؛ زيرا هر ساختاري كه ما را پائين آورد و منجر به تنزل افراد شود ناسالم است و اگر فضاي خانواده گرم باشد و افراد در بيان احساسات راحت باشند نوجوان در بيرون از محيط خانواده كمتر دچار آسيب خواهد شد.
اگر فضاي خانواده‌ها يك فضاي دوستي باشد و شنيدن اشتباهات بدون قضاوت منفي و با عدم ايجاد ترس صورت بگيرد، خانواده الگوي مناسبي براي آنها خواهد بود.
تنبيه بايد متناسب با سن و فعاليت فرد صورت بگيرد، همچنين بايد قوانيني وضع شود تا همه افراد بدانند تا در مواقع اشتباه بدون سن و جايگاه تنبيه خواهند شد و رعايت آن براي همه افراد خانواده خواهد بود.

تشويق بايد گاه و بي‌گاه و مربوط به عمل خاصي باشد و فرد از قبل آمادگي و توقع آن تشويق را نداشته باشد و تنبيه و تشويق بلافاصله بعد از عمل فرد و نه پس از چند روز و چند هفته صورت گيرد.
اگر ميزان پذيرش در خانواده‌ها گرم و صميمي باشد و بتوانيم با فرزندان همگام شويم و آنها را بپذيريم و كم كم اشتباهات را به آنها بياموزيم، اتفاق ناگواري نخواهد افتاد.
راجع به كاهش تعارضات فكري والدين و نوجوانان ... بايد بتوانيم شكاف نسل را كاهش دهيم و به افراد درون خانواده آموزش‌هاي لازم براي ايجاد رابطه‌هاي صحيح داده شود.

والدين بايد با شرايط و اتفاقات روز آشنا شوند و به سمت دانش و اطلاعات حركت كنند و به فرزندان آموزش داده شود كه شرايط پدر و مادر و نگاه آنها به گذشته متفاوت است و در شيوه برخورد خانواده‌ها مي‎توان به مشاوران مراجعه كرد.

خانواده‌ها بايد كنترل نامحسوس بر فرزندان خود داشته باشند و زماني كه فرزندان استقلال عمل ندارند ملاك‌ها و آموزش‌هاي لازم به آنها داده شود.

بعد از خانواده كه بيشترين نقش را دارد مدارس و مشاورين مي‌توانند در رشد نوجوانان تاثير بسزايي داشته باشند.