تا وقتی مجرد بودم فکر میکردم زندگی دو نفره روزهای گل و بلبلیه که تند تند پشت سرهم میگذره ، اینقدر خوشی که اصن نمی فهمی چی دوروبرت میگذره!
مجرد بودم آرامش بیشتری داشتم
آخه زندگی ای که توش آرامش نباشه چه زندگی ایه
مگه همین طور نیست که میگن آدم با ازدواج کامل میشه ؟ با ازدواج روحش آروم میشه و به آرامش میرسه ؟ پس چرا اینطور نیست ؟
در مورد من کاملا برعکسه