سرد شدن بعد از ازدواج

[Banooo7286]

من ۲۴ سالمه و حدودا۴ ماهه ک ازدواج کردم ...یکی از اشناهامون ما رو ب هم معرفی کرد و در عرض یک ماه بعد اشنایی عقد کردیم...البته برای دفعه دوم بود ک اومد خواستگاریم ...مشکل خاصی توی زندگیم نیست ولی خوشحال نیستم...بیشتر وقتا حس میکنم هیچ علاقه ای بهش ندارم...یعنی ب جای علاقه بیشتر دارم تحمل میکنم...خیلی تلاش کردم ک دوستش داشته باشم ولی اون خودشم هیچ تلاشی نمیکنه...بعضی وقتا باهم درگیری پیدا میکنیم و اینا خودش باعث شده ک خیلی سرد بشم نسبت بهش...وقتی زنگ میزنه حتی حوصله ندارم ک باهاش حرف بزنم ...بعضی وقتا ی جوری رفتار میکنه ک واقعا ب خودم لعنت میفرستم ک چرا باهاش ازدواج کردم اما در کل ادم بدی نیست...حس میکنم بزرگترین اشتباه زندگیم ازدواجم بوده و من محکومم ک این زندگی رو تا اخر عمر تحمل کنم نمیدونم باید چیکار کنم...خیلی سعی کردم ک دوسش داشته باشم ولی نمیشه ...وقتی کنارمه یا دست میزنه بهم حتی دلم نمیخواد نگاهش کنم...دلم براش میسوزه اون ک گناهی نداره ولی بیشتر از اون دلم ب حال خودم میسوزه...قبل عقدم ب بابام گفتم ک دوسش ندارم ولی بابام گفت پای ابروشون در میونه ...ب زور قبول کردم و حالا دیگه نمیدونم چیکار کنم...ای کاش هیچ وقت ازدواج نمیکردم

[shirin danai]

سلام من مشاور نیستم، فقط نظرم رو به شما میگم،ازدواج دو حالت بیشتر نیست یا قبل از به اصطلاح عقد و عروسی عشق و دوست داشتن بین اون دو نفر ایجاد میشه یا بعد از ازدواج،از این دو حالت بیشتر نیست،به نظر من الان که بچه ی در کار نیست و مدت کوتاهی از عروسیتون گذشته سعی کنید تصمیم بگیرید که چیکار باید بکنید،نه اینکه سه سال دیگه چهار سال دیگه بگید که من از اولشم دوسش نداشتم دیگه هم به خودتون هم همسرتون و هم بچه تون خیانت میکنید چون از اولشم علاقه ی بهشون ندارید،پیش مشاور برید امیدوارم بهترین تصمیم رو بگیرید.

[farokh]

من ۲۴ سالمه و حدودا۴ ماهه ک ازدواج کردم ...یکی از اشناهامون ما رو ب هم معرفی کرد و در عرض یک ماه بعد اشنایی عقد کردیم...البته برای دفعه دوم بود ک اومد خواستگاریم ...مشکل خاصی توی زندگیم نیست ولی خوشحال نیستم...بیشتر وقتا حس میکنم هیچ علاقه ای بهش ندارم...یعنی ب جای علاقه بیشتر دارم تحمل میکنم...خیلی تلاش کردم ک دوستش داشته باشم ولی اون خودشم هیچ تلاشی نمیکنه...بعضی وقتا باهم درگیری پیدا میکنیم و اینا خودش باعث شده ک خیلی سرد بشم نسبت بهش...وقتی زنگ میزنه حتی حوصله ندارم ک باهاش حرف بزنم ...بعضی وقتا ی جوری رفتار میکنه ک واقعا ب خودم لعنت میفرستم ک چرا باهاش ازدواج کردم اما در کل ادم بدی نیست...حس میکنم بزرگترین اشتباه زندگیم ازدواجم بوده و من محکومم ک این زندگی رو تا اخر عمر تحمل کنم نمیدونم باید چیکار کنم...خیلی سعی کردم ک دوسش داشته باشم ولی نمیشه ...وقتی کنارمه یا دست میزنه بهم حتی دلم نمیخواد نگاهش کنم...دلم براش میسوزه اون ک گناهی نداره ولی بیشتر از اون دلم ب حال خودم میسوزه...قبل عقدم ب بابام گفتم ک دوسش ندارم ولی بابام گفت پای ابروشون در میونه ...ب زور قبول کردم و حالا دیگه نمیدونم چیکار کنم...ای کاش هیچ وقت ازدواج نمیکردم

دوست عزیز شما به هر حال به خاطر ویژگیهایی با ایشون ازدواج کردید پس به اون شرایط روز اول رجوع کنید
در این مورد حتما نیاز به مشاوره حضوری هست و در مرحله اول تنهایی مراجعه کنید



عشق و علاقه در یک زندگی مشترک به هیچ عنوان اتفاقی رخ نمی دهد بلکه برای ایجاد آن باید تلاش جدی داشت.
یک زن و یک مرد زمانی می‏ توانند به خود، همسر و فرزندان کمک کنند که مهارت و آگاهی‏ های خود را در زمینه ‏ی همسرداری به درستی بالا ببرند تا بتوانند با برقراری ارتباط موثر، وظایف و مسئولیت خود را به خوبی و به بهترین نحو انجام دهند.

اگر همسران از فقر یا کمبود دانش همسرداری و فرزند‏ پروری، در رنج باشند و به جای رفع علت ‏ها، دچار بازی با معلول ‏ها شوند، دیر یا زود در انجام وظایف مربوطه با مشکلات حادی رو به رو خواهند شد و دچار انواع بیماری‏ ها، افسردگی، اضطراب، خستگی، ناتوانی و بی ‏تفاوتی شده و هیجان و صمیمیت زندگی مشترک، به آرامی از دست خواهد رفت.

اما بسیاری از زنان و مردان به علت ناآگاهی و باورهای غلط، تصور می‏ کنند در زندگی مشترک، حق و قدرت انتخاب ندارند و نمی‏ توانند بر اندیشه و نگرش خویش مدیریت کنند و به‏ طور معمول می ‏گویند:«من نمی ‏توانم... من اراده ندارم... می‏ خواهم ولی قدرت اجرا ندارم... من در رضایتمندی زندگی مشترک، نقشی ندارم... اگر همسرم یا دیگران تغییر کنند، زندگی ‏ام بهتر می‏ شود و...»


نکاتی برای افزایش علاقه به همسر

در نتیجه خود را در مدیریت ذهن و کنترل احساس و رفتارشان ناتوان و درمانده می‏ بیند و در نهایت، اسیر اندیشه ‏های منفی شده و در ساختن زندگی مشترک، نقشی غیرمسئولانه، منفعلانه و منفی بر عهده می گیرند و مدام با برچسب زدن، به سرزنش و انتقاد آشکار یا پنهان از خود، همسر و دیگران می ‏پردازند،

کارهای اشتباه خود را توجیه می‏ کنند و در هر زمینه ‏ای به داوری و پیش ‏داوری می ‏پردازند، انرژی خود را بیشتر در مسیر منفی و تخریب به کار می‏ گیرند و بیشتر روی کمبودها و نقاط منفی خود، همسر و فرزندان تمرکز می‏ کنند. در نتیجه خود و زندگی مشترک را در مسیر تلخی و بدبختی بیشتر قرار می ‏دهند.

اگر هر زن و مردی عمیقاً بخواهد زندگی مشترک خود را در جهت مثبت‏ تغییر دهد، آن‏ وقت مساله ‏ی توافق پیش می ‏آید و در واقع زوج با خواستن و انگیزه ‏ی قوی، در مسیر توانستن قرار می ‏گیرد.

اگر به گذشته ‏ی خود توجه کنیم، همه ‏ی ما در طول زندگی، موفقیت ‏هایی داشته ‏ایم.

اگر موفقیت‏ های به دست آمده را تجزیه و تحلیل کنیم، متوجه خواهیم شد که در میان انبوه آرمان‏ ها و آرزوهای خود، فقط به آنچه که واقعاً و عمیقاً و با انگیزه ‏ی قوی می‏ خواستیم، رسیده ‏ایم، بنابراین با انگیزه‏ ی قوی و کافی، باید دست به کار شد و پذیرفت که زندگی مشترک مطلوب، با خود من شروع می‏ شود و می‏ بایست از هر فرصتی، برای رشد در جهت مثبت و سازنده استفاده کرد.