اين تصور كه كودك انساني يك انسانييت كامل با ابعادي كوچك اصلا درست نيست.
كودك جهان رو به گونه اي ميبينه يا احساس ميكنه كه با احساس ما كاملا متفاوته. بنابراين هرگز حس و احساس كودك رو نفي نكنيد.
اگه احساسش رو نفي كنيد به مرور كودك خودش رو يك احمق ابله نادان ميدونه كه جهان رو وارونه ميبينه و شروع به نفي خودش ميكنه.
اينجاس كه حتي قادر به تصميم گيري نيست و خجالت از اينجا مياد.
وقتي خدايانم كه والدينم هستند من رو نفي ميکنن به اين نتيجه ميرسم كه هر چه حس ميكنم غلطه.
اين حس شرم و خجالت ریشه اعتياد در بزرگساليست.
مادر و پدر بايد مهر تاييد دستشون باشه هر وقت بچه شون ميگه ترسيدم خسته ام دوستش ندارم يا هر حس ديگه اي رو بايد اول تاييد كرد.
كه ميدونم ميفهمم ميترسي اذيت شدي ناراحتي حالا بيا با هم در موردش حرف بزنيم ببينيم ميشه كاري براش كرد...
كودكان بايد بتونن در هر شرايطي درست و غلط به پدر و مادر پناه بيارن و كنار اونها توانايي تجزيه تحليل شرايط رو داشته باشن.
كودكان دو گوش شنوا و يك اغوش گرم ميخوان تا بتونن با كمك شما دنياي ذهني و دنياي واقعي رو با چشم خودشون ببينن.