از همه اندوهگین تر شخصی است كه از همه بیشتر می خندد.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
دمی بی خبری كافی است تا همه چیز را از دست بدهی و ناگهان هر چه را كه با تلاش به دست آورده ای، نابود می شود و از دست می رود.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
هیچ كس نمی داند در زمانهای بحرانی، وفاداری به كدام سو رو می كند.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
همه نیاز به زمان دارند. آدم نباید پیش از اینكه بداند چه می گوید، نتیجه گیری كند.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
بی دانش، نه می توان امیدوار بود نه ناامید.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
هنگامی كه چیزی از دست می رود، دیگر نمی توان آن را پس گرفت .
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
تصمیم هایی وجود دارد كه هیچ كس نباید ناگزیر به گرفتن شان شود.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
تا زمانی كه مطمئن نشوم، امیدم را از دست نمی دهم.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
هرگز دری را نزن، مگر اینكه بدانی در آن سویش چه می گذرد.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
اینكه چه چیزی در كجا گفته شود، تفاوتی ندارد، اینكه آنچه نخست گفته شود، دومی باشد یا دومی، واپسین.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
مسئله تنها این نیست كه چیزها ناپدید می شوند، بلكه پس از آن، یادشان نیز نابود می شود.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
هر بار كه می پنداری پاسخ پرسشی را یافته ای، پی می بری كه آن پرسش، هیچ مفهومی ندارد.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
همه ی چیزهای
زیبایی را كه می بینی، به ذهن بسپار، تا همیشه با تو باشند، حتی در زمانهایی كه آنها را نمی توانی ببینی.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
ناامیدی كامل می تواند در كنار درخشان ترین نوآوری ها به سر بَرَد. از كار افتادگی و شكوفایی، یكدیگر را جذب می كنند.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
هر كس نیازمند دوستانی است.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
هنگامی كه آغاز به نوشتن موضوعی می كنم، ناگهان پی می برم كه درك من از آن چه اندازه اندك است.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
مردم از هر چیزی سخن می گویند، به ویژه از آنچه درباره اش هیچ نمی دانند.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
برای زنده ماندن، باید خودت را از درون بكُشی؛ از این رو بیشتر آدمها همه چیز را رها كرده اند، چون می دانند كه هر اندازه هم تلاش كنند، سرانجام می بازند و زمانی كه به این نقطه رسیدی، هر گونه مبارزه ای بیهوده است.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
شاید بزرگترین دشواری، همین باشد؛ زندگی چنان كه ما می شناختیم پایان یافته، ولی هنوز كسی نیست كه بداند چه چیزی جای آن را گرفته است.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
هیچ چیز ساده تر از قلب نمی شكند.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
كمابیش كسی نیست كه بخش كوچكی از زندگی را چنان كه در گذشته بود، در وجود خود به دوش نكشد.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
اگر بخواهی از راه دویدن، خودكشی كنی، ابتدا باید خوب دویدن را یاد بگیری.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
مرگ، تنها چیزی است كه حسی را در ما برمی انگیزد. مرگ، شكل هنری ما و تنها راه ابراز درون ناپیدا است.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
آدم باید به این امر خو بگیرد كه به كمترین ها خرسند باشد. هرچه كمتر بخواهی، با چیزهای كمتری خشنود می شوی و هر اندازه نیازهایت را كم كنی، امور زندگی ات بهتر خواهد شد.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
هنگامی كه امید می میرد، هنگامی كه می بینی كمترین امكان امیدوار بودن را از دست داده ای، فضای خالی را با رؤیا، اندیشه های كوچكِ بچگانه و داستانها پر می كنی تا بتوانی به زندگی ادامه بدهی.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
نگذارید بچه ها گریه كنند، زیرا باران هم غنچه را تباه می كند.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
همه می گویند آرزو بر جوانان گناه نیست و من می گویم بر پیران هم!
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
تاریخ یك ماشین خودكار و بی راننده نیست و به تنهایی استقلال ندارد، بلكه تاریخ همان خواهد شد كه ما می خواهیم.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
نبوغ، جوهر تفكر است.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
امروز آدمی ناگزیر به دیروز تبدیل خواهد شد، اما امكان دارد فردای شما هرگز امروز نشود.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
بشر جاودانه بیرون از خویشتن است. بشر با پی ریزی "طرح" خود در جهانی بیرون از خویش و با محو شدن در چنین جهانی، بشر و بشریت را به وجود می آورد.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
انسان مجموعه ای از آنچه دارد نیست، بلكه مجموعه ای است از آنچه هنوز ندارد، اما می تواند داشته باشد.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
بشر آفریننده ی ارزشها است.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
"ارزش"، چیزی نیست جز معنایی كه شما برای آن برمی گزینید.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
من هنگامی آزادم كه همه ی جهانیان آزاد باشند؛ تا هنگامی كه یك نفر اسیر در جهان هست، آزادی وجود ندارد.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
همیشه باید اخلاق را آفرید و ابداع كرد.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
بشر از ابتدا موجود ساخته و پرداخته ای نیست؛ بلكه با برگزیدن اخلاق خود، خویشتن را می سازد.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
هیچ كس نمی تواند آزادی خود را هدف خویش سازد، مگر اینكه آزادی دیگران را نیز به همان گونه هدف خود قرار دهد.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
فلسفه ی متكی به احتمالات كه وابسته به حقیقتی نباشد، محكوم به نیستی است.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
من همیشه می توانم آزادانه انتخاب كنم، اما باید بدانم كه اگر انتخاب نكنم، باز هم انتخابی كرده ام.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
شخص قهرمان، خود، خویشتن را قهرمان می كند.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
آنچه به بشر امكان زندگی می دهد، تنها عمل است.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
امكان عشق، چیزی جز آنچه از
عشق تجلی می كند نیست.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
آنچه آدمی را سست عنصر می سازد، عمل گریز یا تسلیم است.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
بشر وجود ندارد، مگر در حدی كه طرح های خود را تحقق می بخشد. بنابراین، جز مجموعه ی اعمال خود، جز زندگانی خود، هیچ نیست.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
عشقی جز آنچه به مرحله ی تحقق درمی آید، وجود ندارد.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
بشر، محكوم است، زیرا خود را نیافریده و در عین حال، آزاد است، زیرا همین كه پا به جهان گذاشت مسئول همه ی كارهایی است كه انجام می دهد.ژان پل سارتر
حقیقتی وجود ندارد، جز در عمل.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
شما آزاده اید؛ راه خود را برگزینید؛ یعنی بیافرینید.
نظرت چیه؟