با عرض سلام و خسته نباشید.
من چند ماه میشود که با یک پسر برای آشنا شدن هم در ارتباط بودم. من 25 ساله و اون 26 ساله هستیم. ما همدیگر رو تو یک کنگره مهندسی دیدیم، هر 2تامون دانشجو و در یک سطح تحصیلاتی بودیم ودر تهران درس میخوندیم. این آشنایی 5ماه طول کشید و من در این بین خانوادم رو در جریان گذاشتم ولی اون همش بهانه میآورد و میگفت میخوام بیشتر بشناسمت و در مورد من 2دل بود. گذشت تا هر 2تامون که آخر دانشگاهمون بودتمام کردیم.من اهل یزد بودم و اون پسراهل زنجان. اواخر مهر بود که داشتم برای همیشه تهران را ترک کنم. روزای آخر همش حرف از جدا شدن میزد و می گفت من سربازی نرفتم و به دورغ بهم گفت که خانوادش مخالف هستن و بهتره از هم جدا شیم و رابطمون کمرنگ بشه اما با هم در تماس باشیم مثل یک دوست اجتماعی تا سربازی بره اما براش صبر نکنم و اگر مورد خوبی برام پیدا شد باهاش ازدواج کنم اگر ازدواج نکردم شاید بعد دو سال بیاد خواستگاریم.اما من مخالف بودم چون مخواستم بیاد خواستگاریم و خیالم از بابتش راحت باشه که همیشه دارمش و پیشمه، حقیقتا تو 5 ماه واقعا ازش خوشم اومده بود و حرفاشو کاراش دیوانم کرده بود تا یک ماه فقط گریه میکردم و اسرار که من اینطوری نمیخوام. هدف من این بود که رابطمون مثل سابق خوب بشه و من براش تا 2سال دگه صبر میکنم اما اون فکر کرد که من منظورم اینه که الان بیاد خواستگاری با سماجتای من، در صورتی که این طور نبود. بعد یک ماه گفت من راستش به خانوادم نگفتم که حدود 2 ماه پیش به خانوادش گفت میگه و منم حرفی نزدم. به خانوادش گفت و خواهرش بهم زنگ زد و گفت داداش برامون همه چیز رو تعریف کرده و مشکلات و مسائل رو گفت. گفت فرهنگا فرق دارن – ما ترک هستیم و شما فارس- درباره شغل داداشش در آینده – مسافت طولانی و اینکه یک سال خانواده ها در رفت و آمد باشن تا همو بشناسن بدون هیچ حرفی اما من گفتم آشنایت خانواده ها درست ولی6 ماه بعدش نامزدی یا نشونی بیارن و اینطوری نمیشه دهن مردمو بست. گفت ما رسم نداریم نامزدی بگیریم. رسم داریم عقد کنیم و بعد 5 یا 6 ماه " خیلی سریع" پسر و دختر برن زیر یک سقف که الان دادش من 1.5 الی دو سال باید بره امریه برای سربازی. روز بعد خواهرش زنگ زد و با بهانه های مختلف گفت پدر و مادرش مخالفن شدید!. بعدش دگه اون پسر هم بهم گفت ما دگه بدرد هم نمیخوریم و 2 خط موازی هستیم و رفت کنار. اما من چون واقعا دوستش دارم هنوز عقب نکشیدم ماه پیش گفتم بیاد ببینمش و هر کار کردم از حرفش برگرده نتونستم و گفت اگر آمدم بخاطر اسرار تو بود و دگه الان به خاطر مخالفت خانوادم نمیخوام دگه ادامه بدم و بدرد هم نمیخوریم و برو به خودت برس. الان یک ماه آموزشی دوره امریه سربازیش رو میگذرونه و دگه ازش خبر ندارم. اوایل بهم میگفت که اگر مادر و پدرم مخالفت کنن من کنار میکشم. در مورد اختلاف فرهنگی و چیزای دیگه میگفت. با هم به تفاهم رسیده بودیم ظاهرا. من نه با کار نه با سربازی و نه با سختی و کم پولی اول زندگیش و مسافت خیلی دور از خانوادم مشکلی نداشتم!! به نظرم پسر سست اراده ای بود و خودش زیاد مشتاق با من بودن نبود که نتونست خانوادش رو راضی کنه وگرنه محاله پسری چیزی رو بخواد بدست نیارش. به نظر شما من چکار کنم؟ من خیلی دوستش دارم تو این یک ماه که ازش خبر ندارم و تماس ندارم خیلی زجر کشیدم. از اینکه من میخوام کنارم باشه بدم میاد احساس میکنم مثل زیگیل شدم نمیدونم چکار کنم؟به نظرتون اگر دگه احوالشو نگیرم به طرفم میاد باز؟ به نظرتون من چکار کنم؟؟؟؟؟؟؟
نظرت چیه؟