زبانی بی تکلم از جنس بدن

[ستاره نجات]

برخی از حرکات اصلی و منشا انها :
بیشتر ژست های ارتباطی اصلی در سراسر جهان مشابه و یکسان هستند .همه افراد وقتی که خوشحالند میخندند وفتی که ناراحت یا عصبانی هستند اخم میکنندیا ابرو در هم میکنند.تقربیا در کل جهان افراد از تکان دادن سر برای نشان دادن موافقت یا تصدیق چیزی استفاده میکنند.به نظر میرسد که این حرکت نوعی حرکت سر است که در ان سر رو به پایین تکان داده میشودو احتمالا یک حرکت ذاتی است زیرا افراد کرو لال نیز ان را به کار میگیرند.تکان دادن سر به این طرف و ان طرف که نشاندهنده عدم موافقت یا نفی چیزی میباشد یک حرکت مشترک جهانی است و میتواند حرکتی باشد که افراد در کودکی ان را یاد میگیرند وقتی که نوزادی شیر کافی میخورد و سیر میشود سر خودش را به این طرف و ان طرف تکان میدهد و از گرفتن سینه مادر امتناع میکند وقتی که بچه ای غذای کافی میخورد سر خودش را به این طرف و ان طرف تکان میدهد تا بدین ترتیب از تلاش والدینش برای گذاشتن غذا در دهانش فرار کند به این ترتیب او سریعا یاد میگیرد تا از این حرکت برای نشان دادن عدم موافقت خود یا نفی چیزی استفاده کند.
منشا تکاملی برخی حرکات بدن میتواند به گذشته بدوی ما باز گردد.محکم فشار دادن دندانها روی هم ریشه در عمل حمله کردن دارد و هنوز هم انسان امروزی از این کار به شکل پوز خند و سایر حرکات خصمانه استفاده میکند.با این تفاوت که با دندان های خود حمله نمیکند .لبخند زدن اساسا یک حرکت تهدیدی بوده است اما امروزه ودر ترکیب یا حرکات غیر تهدید کننده دیگر انجام میشود تا خردسندی و رضایت را نشان دهد.
بالا انداختن شانه ها نیز مثالی خوب از یک حرکت عمومی و جهانی است شما زمانی از ان استفاده میکنید که میخواهید نشان دهید انچه فرد مقابل میگوید را نمبدانید یا متوجهه نمیشوید این حرکت یک حرکت چند گانه است است که سه بخش مهم دارد.انها عبارت اند از باز کردن کف دست ها به شکل قوز ودر اوردن شانه ها و بالا بردن ابروها.
درست همانطور که زبان کلامی از یک فرهنگ به فرهنگ دیگر متفاوت است زبان غیر کلامی نیز میتواند چنین باشد در حالی که یک حرکت در یک فرهنگ خاص میتواند در فرهنگ دیگر بی معنا یا حتی کاملا معنای متضاد داشته باشد.برای مثال به معانی و تفاسیری که از سه نوع حرکت معمول دست یعنی حلقه کردن انگشتان بالا بردن شست و به شکل vدر اوردن انگگشتان ارایه میشود توجه کنید.
منبع:کتاب زبان بدن نوشته الن پیز ترجمه دکتر زهرا فرهادی و زهرا مرادی