یا سلام و احترام
من پسری مجرد 33 ساله ام حدود 7 ماه پیش به همراه خانواده و بعد از 20 سال به منزل یکی از همکاران و دوستان قدیمی پدر رفتیم. دختر اون خانواده که یه بار تو دوران عقدش طعم خیانت رو چشیده بود به دلم نشست شب بعدش یه خواستگاری رفتیم. شب خواستگاری از خصوصیات اخلاقیش پرسیدم و علایقش و خط قرمزهاش. همه چیز اوکی بود قرار شد با هم بریم بیرون تا بیشتر آشنا بشیم. رفتیم پیش مشاور ریسک ازدواجمون رو 48% براورد کرد و بهمون گفت که بنده شخصیت آزادیخواه و کمتر ریسکپذیری دارم و خانوم کمی بدبین بوده و نیاز به توجه زیاد دارن. با توجه به اینکه بنده در اعماق ذهنم تمایلی به برقراری ارتباط ناسالم با جنس مخالف ندارم و کاملا متعهد به خانواده هستم. ولی ایشان با کوچکترین مساله یعنی عضویت بنده در فیس بوک هم مخالفند(علی رغم اینکه بنده رمز و ای دی خودم رو در اختیارش گذاشتم. حتی از لطیفه هایی که دختر خاله هام بصورت اس ام اسی میفرستن نگرانن و مدام منو با زندگی قبلیشون مقایسه میکنن) در مورد مسایل مالی هم توقع زیاد از بنده دارند در حالی که بنده منزل و شغل ثابت دارم. استرس دارند که: نکنه نتونیم خونمونو بزرگتر کنیم، نکنه نتونیم از جاهای خوب لباس خرید کنیم و نکنه نتونیم بچه مونو بفرستیم مدرسه غیر انتفاعی ... و این در حالیه که خودشون با اینکه تحصیلات عالی دارن نمیخوان کار کنن( من شب خواستگاری بهشون گفتم که دوست دارم حقوقهامون رو بریزیم رو هم و با هم راجع به نحوه خرج کردنش تصمیم بگیریم ولی بعد مدتی گفتن که نمیخوان کار کنن و بنده رو مجبور کردن که اخر هفته ها پیش پدرشون کار کنم تا درآمدمون بیشتر بشه). ایشون مدام به بنده میگن که نمیتونن پسری به پاکی و صداقت بنده گیر بیارن ولی هر از چند گاهی میگن که اصلا نمیخوان دیگه ازدواج کنن. ولی دوباره بعد مدتی میان و میگن که خیلی تنهان و بنده با گفتن حقایق مالی ایشونو از آینده زندگی مشترک ترسوندم. شب خواستگاری با کاهل نمازی بنده مشکلی نداشتن ولی الان خط قرمزشون شده. نمیدونم کجای کارم اشتباهه. زمانی که حس بدبینیش کنار میره خیلی دوست داشتنی میشه. از طرف دیگه اگه بدبینیش موندگار بشه نمیدونم که میتونم تحمل کنم یا نه
نظرت چیه؟