ارزش واقعی انسان به این نیست که از همه بهتر باشه
بلکه به اینه که خودش از آنچه در گذشته بوده بهتر بشه.
ما انسانها از معنویت و خدا سرچشمه گرفتیم و باید از جسممون باهمه ویژگیهای بی نظیرش بابت اینکه از این هستی و روح معنوی ما محافظت می کنه سپاسگزاری کنیم... اگه جسمتون کوتاهه یا بلند ، نقص داره و ضعیفه و یا کامل و بی نظیره ، چاقه یا لاغر ،پر مو یا بی مو ، اگه جسمتون رو صندلی چرخداره یا روی تخت بیمارستان به هر صورتی که هست باز هم عشقتون رو نثارش کنید چون این جسم نمونه و تجلی خداونده در این دنیا به جسمتون عشق بورزید چون ما شبیه اون انرژی کامل و سرشار از عشقی هستیم که ما رو آفرید.
اگه هدف ما این باشه که هر چه بیشتر به خدا شبیه بشیم وقتی به گذشته خودمون نگاه می کنیم و اشتباهاتمون رو می بینیم می تونیم خودمون رو ببخشیم چون خداوند مظهر و نمونه بخشندگیست.
وقتی به گذشته خود دقت می کنیم به این موضوع پی می بریم هیچ اشتباهی در کار نبوده بلکه درسهایی بوده که باید فراگرفته می شده و همه اون رویدادها رو مثل یه تجربه ای در نظر می گیریم که هدفش رسوندن ما به جایگاه والاتر و معنوی تر بوده و لازم بوده که این مراحل پشت سر گذاشته بشه.
اگه هدف ما این باشه که به سرچشمه معنوی خودمون نزدیک بشیم و انرژی خالقمون رو دریافت کنیم وقتی به گذشته و حال خود می نگریم همه افرادی رو که به ما به نوعی آسیب رسوندن رو می بخشیم و خودمون رو به خاطر آسیب رسوندن به دیگران نیز می بخشیم چون مظهر و سرچشمه ما بخشنده ست .
اگه هدف ما این باشه که مانند آفریننده مون الهام بخش باشیم عشق و محبت خودمون رو نثار انسانهایی می کنیم که تو زندگیشون عشق و محبت ندیده اند.
حس قدر شناسی و سپاسگزاری رو جایگزین همه حسهای منفی خودتون کنید تا هر چه بیشتر به خداوند شبیه بشید
نظرت چیه؟
