حساس بودن و قهر کردن شوهر

[مامی]

با وجودی که من مقصر نبودم چون تحمل قهر ندارم منت کشی می کردم قدیم اشتی می کرد ولی الان دیگه نه من 23 سال سن دارم اون 33 سال نمی دونم چون کم سن بودم باهاش ازدواج کردم اون من رو ترسوند یک پسر 2 سال و5 ماهه هم دارم دیگه خسته شدم از دستش می خوام به خانواده ام بگم که طلاق می خوام ولی از بچه ام می ترسم راستی طبقه بالای مامانم زندگی می کنم ولی اون ها به ما کاری ندارند واز مشکلات ما خبر انچنانی ندارند

[bahar21]

نه شما یه بچه داری به نظر من طلاق راه درستی نیست سعی کن زندگی تو بکنی هر مردی یه ایرادی داره در کل هر انسانی نه فقط مردا

[Bita moein]

با وجودی که من مقصر نبودم چون تحمل قهر ندارم منت کشی می کردم قدیم اشتی می کرد ولی الان دیگه نه من 23 سال سن دارم اون 33 سال نمی دونم چون کم سن بودم باهاش ازدواج کردم اون من رو ترسوند یک پسر 2 سال و5 ماهه هم دارم دیگه خسته شدم از دستش می خوام به خانواده ام بگم که طلاق می خوام ولی از بچه ام می ترسم راستی طبقه بالای مامانم زندگی می کنم ولی اون ها به ما کاری ندارند واز مشکلات ما خبر انچنانی ندارند

خب عزیزم اینو باید بدونی که در قهر کردن خانم ها احساس تنهایی زیادی میکنن ...

به همین خاطر در اشتی کردن پیش قدم هستند ...

به عکس آقایون در این قهرکردن ها احساس آرامش بیشتری دارن و طی تحقیقاتی متوجه شدن ضربان قلبشون هم آرومتر میزنه

یعنی قهر کردن برای اونا یه جور دیواره که از مشکلاتی که دارن قهر کنن ...

بهتره این مورد رو بیشتر بهش توجه کنید ... خب حالا وقتی قهر کردید ، قهر باشید ولی حرف بزنید و اینو یک قانون کنید ...

از این حساسایت خارج بشید و ریلکستر زندگی کنید ... شما دوتا امید در زندگی دارید که بچه ها هستند پس منطقی فکر کنید

[Alisbi]

خب توی یه رابطه زناشویی همیشه باید یکی از طرفین کنار بیاد دیگه وگرنه سنگ روی سنگ بند نمیشه که

مثالی میزنم تا راحت تر متوجه بشید:

فرض کنید همسرتون ادم زودرنجی هستنو و سریع سر یه مساله کوچیکی ناراحت میشن اگه شما هم مثل ایشون باشید اونوقت هر روز زندگیتون دعوا میشه

یا مثلا همین قهرکردینی که گفتید اگه شما پیش قدم نشید و غرورتون رو نشکنید که همیشه با هم قهرید دیگه و کسی هم برای اشتی پیش قدم نمیشه

خب این طبیعت اکثر اقایون هستش و حتی اگه تو دعوا مقصر هم باشن به علت غرور و یا شایدم خجالت روشون نمیشه تو اشتی پیش قدم بشن

شما برای جدا شدن باید دلایل زیاد و قانع کننده ای داشته باشید و به خودتون تضمین کنید که بعد جدا شدن خوشبخت ترین

فراوش نکنید که برای جدا شدن همیشه وقت هست ولی اگه عجولانه تصمیم بگیرید ممکنه اتفاقی بیفته که بعدا ازش پشیمون بشید و اونموقع دیگه کاری هم نمیشه کرد

شما باید همه جوانبو بسنجید مثلا اینکه بعد از جدا شدن توانایی برطرف کردن نیازهای خودتون و بچتون رو دارید(استقلال مالی دارید)؟و بعد تصمیم بگیرید

و در مورد بچتون هم حرفم اینه که این دزدا و قاچاقچیهایی که تو اخبار میبینید که هرروز میگن اینی که هستنو مقصرش نیستند مقصر اونایی هستن که ایشونو تحویل جامعه دادن و

تربیتش کردن ینی پدر و مادرش

این که مردم در اینده در مورد فرزندتون چه قضاوتی کنن به تربیت الان شما بستگی داره.مردم میتونن در اینده به بچتون بگن که خدا پدر و مادرتو لعنت کنه که همچین بچه ای رو تربیت کردن

میتونن هم نه بگن که خدا پدر و مادرتو بیامرزه که بچه ای مثل تو رو تربیت کردن

و فراموش نکنید که یک دست صدا نداره و بچه ها به محبت و نوازش هم پدر و هم مادرشون احتیاج دارن و نه به تنهایی و یکیشون

و حرف اخرم هم این که در مورد کلیات یه نفر قضاوت کنید که ادم خوبی هست یا نه که بازم مثالی میزنم که راحت تر متوجه بشید:

فرض کنید همسرتون مرد کاری و زحمت کشی هستش.دست بزن نداره.معتاد نیست.شما رو دوست داره و براتون احترام زیادی قائله.و یا از همه مهمتر اهل خیانت نیست

ولی در عین حال ادم زودرنجی هستو تو دعوا برای اشتی پیش قدم نمیشه

و با توجه به چیزایی که گفتم ینی 5 خصوصیت خوب و 2 خصوصیت بد.و این ینی که همسرتون در کل ادم خوبی هستن

قبول کنید که همه ما اشتباه ها و مشکلاتی رو داریم که دیگران رو هم اذیت کنه و قبول کنید که هیچکس ادم کاملی نیست

این حرفا رو زدم فقط و فقط برای ارامشتون و این که با دید وسیعتری به همسرتون و بچتون نگاه کنید و از رو احساس تصمیم نگیرید و همه جوانبو بسنجید و بعد تصمیم بگیرید

امیدوارم به دردتون خورده باشه و ازش استفاده کرده باشید

اما اگه بازم خواستید که به همسرتون کمک کنید که از این کاراش دست برداره بگید تا اگه تونستیمو در توانمون بود کمکتون کنیم چون الان دیگه پستم همینجوری طولانی هستو

خیلی ها هم حوصله تا همینجا خوندنشو ندارن چه برسه به این که مبحث دیگه ای رو هم در این پست توضیح بدم

موفق باشید