دوستان آیا با عبارت زیر موافق هستین؟ (این مساله در زندگی من موضوعیت داره)
وقتی کسی را به خودمان وابسته کردیم!
وقتی کسی از صمیم قلبش صادقانه دوستمان دارد در برابرش مسئولیم...
در برابر اشک هایش،
شکستن غرورش،
لحظه های شکستنش در تنهایی و لحظه های بی قراریش....
و اگر یادمان برود!
در جایی دیگر سرنوشت یادمان خواهد اورد،
و این بار ما خود فراموش خواهیم شد...
و این قانون زندگیست...!!
نظرت چیه؟