نوشته اصلی توسط
Cma
من دختري ٢٤ ساله ام كه تا دنيا دنيا بوده اطرافيانم و رقيبام خواستن با تخريب من پله هاي ترقيشون رو تي كنن
هميشه از من كارهام سليقه ام خطم ظاهرم تيپم ايراد ميگيرن
هميشه با جمله اي خودم و اروم ميكنم و ميگم مهم نيستن برام نه خودشون نه حرفهاشون
كلاً همه جا تو همه موضوعي نظر ميدن باعث شدن شخصيت اجتماعيم رو تخريب كنن اينا باعث دلخوريه اصلي من نيست
دلخوري اصلي من از خانواده ام هست
تكيه گاه هر كي خانواده اشه اگه دنيا جلوش صف بكشه ميگه پشتم به خانواده ام گرمه
ولي براي من اينجور نيست
من تو يه خانواده كم جمعيت و تحصيل كرده و مرفه اي به دنيا اومدم و بزرگ شدم
اما اينا باعث خوشبختي من نشدن
اين خانواده ايي كه شايد از دور همه ارزوي داشتنش رو دارن
من و خرد ميكنن به من حرفهاي زشت ميزنن منو تحقير ميكنن
شايد براتون بگم باور نكنين
من و شغال خطاب ميكنن چون زشتم
ارزوي مرگمو ميكنن جلوي چشمم
ميگن خدا كه نداده هيچ راهي نداده
ميگن تو برو جلو اينه يه نگاه به قيافه ات كن
...
نميتونم همه حرفهاشون رو براتون تايپ كنم
هيچ وقت به من محبت نكردن
منو بغل كنن، ناز كنن، ... هيچ وقت
هر وقت دارم از خونه ميرم بيرون ميگن كجا شغال
يا اگه حاضر شدم كه برم مهموني ميگن اين چه قيافه اييه ..! برو رژت پررنگ كن ، رژگونه بزن... همش سركوفت
نميگن اماده كردي خودت بري مهموني به جاي اينكه بگن خوب شدي بهت خوشبگذره ميگن چقدر زشت شدي ..!
اينقدر تو سرم زدن كه زشتم و شبيه شغالم كه نميتونم يه سوپري تنها برم
هروقت با كسي حرف ميزنم سرم و پايين ميگيرم
سركار نميتونم با كسي زياد صحبت كنم فكر ميكنم اونا تو ذهنشون دارن ميگن من چقدر زشتم
كلاً
كلافه ام...
از زندگيم، خانواده ام، ظاهرم، كارم، تحصيلاتم هيچ كدوم راضي نيستم
به لطف خانواده مداخله گرم، گرفتن تصميمات مهم زندگي خودم مثل دانشگاهم يا عمل زيبايي بينيم و... را از عهده من خارج كردن
هميشه شعارم اينه كه تغييرات كوچك سبب ايجاد تغييرات بزرگ ميشن
خيلي واسه خواسته هام تلاش ميكنم اما خدا نميخواد برسم
الان زندگيه من شده روزمرگي
خسته ام از تكرار اين روزمرگي