رو به بیرون یا رو به جلو دلالت دارد و به فرآیند یا اسلوبی اشاره دارد که افراد به مدد آن، ایده ها، تصویرها و امیال را بر محیط بیرونی شان تحمیل می کنند. فرافکنی یکی از دفاع های روانی است، درست مانند پادتن ها که دفاع از بدن را بر عهده دارند. فرافکنی به معنای نسبت دادن غیر ارادی رفتار ناهشیارانه خود به دیگران است. به طوری که انگار این ویژگی ها صرفا در دیگری یا دیگران وجود دارد. در ادبیات غنی ما نیز فرافکنی در این جمله آورده شده است: «کافر همه را به کیش خود پندارد» برای مثال: اگر کسی در درون خویش احساس حقارت و خودکم بینی کند، ممکن است این ویژگی را به دیگران فرافکنی کند و به این نتیجه برسد که دیگران او را تحقیر می کنند و رفتار درستی با او ندارند یا فردی که نسبت به دیگران بدبین است، ممکن است رفتار و گفتار دیگران را بد تعبیر کند و به این نتیجه گیری نادرست برسد که دیگران قصد صدمه زدن به او را دارند یا در پی این هستند که (اصطلاحا) زیرآب او را بزنند.
در فرافکنی ما فقط آنچه را که خودمان هستیم در دیگران می بینیم. برای مثال: اگر خشم را در خود انکار کنید، افراد تندخو را جلب می کنید چون احساس خشم سرکوب شده سبب می شود تندخویی اطرافیان را ببینید یا نسبت به افراد تندخو واکنش های بسیار شدیدی از خود نشان دهید، چون فکر می کنید شما فرد خشمگینی نیستید و هیچ گونه خشمی در درون تان نیست. اگر از تکبر کسی می رنجید شاید به آن دلیل است که تکبر را در وجود خود نمی پذیرید و آن را انکار می کنید. البته به این معنا نیست که ما نسبت به ویژگی های منفی در خود یا دیگران بی تفاوت باشیم. طبیعی است که ویژگی های منفی مانند حسد، تکبر، پرخاشگری، رقابت جویی خصمانه و مانند آن، واکنش های منفی در ما برمی انگیزد اما اگر این ویژگی ها در خودمان باشد و از آن بی خبر باشیم، مطمئنا واکنش های منفی ما بسیار شدیدتر از کسانی خواهد بود که نسبت به این ویژگی های منفی وجود خود، آگاهی دارند.