شاید بسیاری از ما دست‌کم یک بار با این موضوع روبه‌رو شده‌ایم که در لحظات غمگین زندگی ترجیح می‌دهیم موسیقی‌های غمگین گوش کنیم. پرسش اصلی این است که چرا علاقه به ماندن در این حالت باز هم وجود دارد.اگرچه برداشت شرکت کنندگان از موسیقی غمگین حزن انگیز بود، اما میزان یادآوری خاطرات غم انگیز موسیقی برای آنها به اندازه ای نبود که گمان می کردند دیگران هنگام شنیدن همان آهنگ احساس می کنند.
هر چند گوش دادن به آهنگ های غمگین به واقع باید احساس بدی روی ما بر جای بگذارد، اما در اصل همه ما به نوعی به لذت بردن از آنها تمایل داریم. نتیجه مطالعاتی که سال 2008 منتشر شد، نشان می دهد اگرچه برای اغلب مردم، موسیقی با گام کوتاه غمگین تر از موسیقی با گام بلند به نظر می رسد، اما مردم آنها را دوست داشتنی تر می شمارند.
گروهی از محققان ژاپنی سعی کردند دلیل این مساله را کشف کنند که چرا ما با این که پس از گوش دادن به این آهنگ ها بسیار محزون می شویم و شاید گریه هم بکنیم، باز از آنها لذت می بریم.
هرچند بسیاری از ما درک می کنیم آهنگ موجود در این سبک برای برانگیختن حزن و دلتنگی است، اما احساس نهایی گوش دادن به این آهنگ مثبت یا حداقل احساسی است که بخوبی از سوی انسان شناخته نشده است.
در این تحقیق که روی 44 نفر مختلف انجام شده از شرکت کنندگان خواسته شد از میان سه قطعه کلاسیک کمتر شناخته شده، یکی از آنها را در هر دو گام بلند و کوتاه گوش دهند.هدف از انتخاب آهنگ های کمتر شناخته شده نیز این بود که از تاثیر احساسی خاطرات مربوط به گوش دادن به آهنگی که شرکت کنندگان قبلا شنیده بودند، جلوگیری شود.
در ادامه از کسانی که در تحقیق شرکت کردند خواسته شد احساس خود را هنگام شنیدن آن موسیقی با کوچک ترین جزئیات ممکن بیان کنند.محققان همچنین از شرکت کنندگان خواستند برداشت خود را از احساسی که دیگران هنگام گوش دادن به آهنگ تجربه می کنند، پیش بینی کنند.
اگرچه برداشت شرکت کنندگان از موسیقی غمگین حزن انگیز بود، اما میزان یادآوری خاطرات غم انگیز موسیقی برای آنها به اندازه ای نبود که گمان می کردند دیگران هنگام شنیدن همان آهنگ احساس می کنند.
محققان در این رابطه توضیح می دهند در مقایسه با درک واقعی موجود از همان موسیقی، شنوندگان کمتر احساس افسردگی، بدبختی و ناراحتی کرده و در عوض بیشتر احساس شیدایی، عشق، شادی، سرزندگی و سرخوشی داشتند.
یکی از دلایل این موضوع به این شکل توضیح داده شده که ما انتظار داریم احساس اندوه داشته باشیم، بنابراین با گذشتن از انتظارات خود احساس رضایت می کنیم.دلیل دیگر موضوع اشاره شده می تواند این حقیقت باشد که غمی که ما احساس می کنیم، نتیجه مستقیم یک شرایط غمناک نیست.
گوش کردن به آواز یک نفر دیگر درباره حزن و اندوهش تجربه ای است که از سوی خود فرد شکل نگرفته و متعلق به شخص دیگری است.
نظرت چیه؟